Desgrazadamente, desde o estoupido da actual crise capitalista, a clase traballadora e os sectores populares do noso país están sufrindo unha serie de leccións dramáticas. As súas condicións laborais e de vida están sendo golpeadas terriblemente por parte dunha burguesía e os seus correspondentes xestores políticos que, nun desesperado intento por transitar cara a un novo período de acumulación, non están dubidando en arrasar cos dereitos históricos adquiridos. Todas e cada unha das medidas que están implementando teñen o mesmo denominador común: cargar as consecuencias da devandita crise sobre as costas e sobre o futuro desa maioría traballadora.
Con todo, todas estas leccións que os traballadores e as traballadoras están recibindo por parte dos distintos representantes do capital sen dúbida van agudizar o desenvolvemento de loita de clases, e vanos dispor nunha situación de aumento da toma de conciencia sobre a súa realidade como clase explotada, que necesita necesariamente elevar o grao de confrontación e de loita contra todos aqueles sectores que, directa ou indirectamente, están participando no roubo cotián que se está a cometer a diario contra o pobo traballador.
Coa actual crise esborrállase a falacia que tentou presentar ao capitalismo como o modo de produción capaz de asegurar un futuro digno próspero e estable, tamén para a clase obreira; sobre a hipotética capacidade do capitalismo para facer conciliables os intereses das distintas clases sociais, e mesmo para tender á desaparición das mesmas. A fraude presentada, en definitiva, á clase traballadora sobre o suposto crecemento ilimitado que, baixo o capitalismo, todo o pobo, independentemente do papel que xogase no proceso produtivo, ía poder experimentar nas súas condicións de vida, se desmorona irremediablemente. O aumento da miseria e da explotación, e un brutal recorte de dereitos, constitúen a única recompensa coa cal quen dirixen o aparello económico e político do estado capitalista pagan os traballadores e as traballadoras, boa parte dos e as cales fiaron o seu futuro a este discurso, e que agora sofren as consecuencias en forma de dramática realidade.
Pero a loita de clases non se detén, sen ir máis lonxe, fai poucos días concluíu en Atenas o 16 Congreso da Federación Sindical Mundial (FSM). Nel os sindicatos de clase de todo o planeta (que agrupan a 85 millóns de traballadores en máis de 100 países) decidiron estender a loita de clases e unir aos traballadores fronte ao capitalismo mundial. a clase obreira busca constantemente xogar o seu papel histórico e a súa emancipación como clase. Resolve organizarse, enfrontar a dominación do capital e se apresta xa que logo á súa liberación definitiva, que pasa necesaria e exclusivamente pola conquista do Socialismo e o Comunismo.
E faino así porque comproba o papel histórico que a socialdemocracia, representada polo goberno do PSOE, volve xogar como ferramenta política que é fiel garante dos intereses da oligarquía financeira. Puido comprobalo ao vela primeiro negar a existencia da crise; despois regalando miles de millóns de euros do erario público para salvagardar os beneficios bancarios; máis tarde aumentando os prezos dos carburantes, das tarifas eléctricas, ou facilitando a subida dos prezos dos alimentos de primeira necesidade, e todo iso mentres reducía ou eliminaba impostos á minoría explotadora; posteriormente permitindo o desafiuzamento de centos de miles de familias traballadoras, volvendo protexer os intereses de inmobiliarias e entidades financeiras. Tamén a viu privatizar servizos públicos, impor unha contrarreforma laboral que facilita o despedimento ou que precariza aínda máis o mercado laboral; aplicar unha contrarreforma do sistema de pensións que esixe traballar máis anos para cobrar menos. E está a vela preparar unha contrarreforma da negociación colectiva que, pretendendo calcular os salarios en función da chamada produtividade, vai aumentar o grao de explotación da clase obreira nos centros de traballo.
En definitiva, a dura escola da crise capitalista ensina á clase obreira a rexeitar o groseiro engano ao que tratan de sometela para que siga considerando un goberno do PSOE coma se fose algo distinto ao que poida representar outro rexido polo PP. Ensina que ambos non son senón instrumentos deseñados para ir turnándose, a través dos procesos electorais, e en función da conxuntura política e económica do momento, a salvagardar os privilexios dunha minoría explotadora, e que sempre teñen con estes partidos á frente os seus negocios e beneficios a recado.
Pero a crise capitalista tamén mostra o papel que as cúpulas das organizacións sindicais maioritarias xogan neste escenario de crise. A clase obreira comprobou que só tras reclamar de forma contundente a folga xeral como a necesaria resposta que había que dar aos ataques da patronal e os seus gobernos, ditas cúpulas aviñéronse a convocala. Viu que a devandita folga xeral, se non estaba enfocada a ser unha xornada que abrise un período de mobilizacións sostido no tempo e que aumentase progresivamente o nivel de confrontación ata derrubar todas e cada unha das medidas que os representantes do capital tiñan previsto aplicar, ía terminar converténdose na antesala da enésima traizón, co correspondente engano ás súas expectativas por parte destes cadros de mando sindicais cooptados polo poder burgués, e que xogan o papel de desorganizar, desorientar e desmobilizar á clase obreira co discurso da paz social e coa praxe da negociación á baixa de dereitos. Quen son cómplices á hora de maniatar a capacidade de loita dos traballadores e as traballadoras; quen negocian coa burguesía e os seus lacaios políticos a rendición e inacción da clase obreira; quen representan o papel de liquidadores progresivos destes dereitos, pretendendo ademais falar no seu nome, forman, en definitiva, parte do armazón de dominación capitalista, e como tal deben ser denunciados e combatidos por esa maioría traballadora.
A crise capitalista tamén volveu a retratar á Unión Europea como conglomerado de institucións, profundamente antidemocráticas no fondo e nas formas que, ao servizo da oligarquía, tratan de recompor o proceso de reprodución ampliada do capital impondo aos Estados membros todo un paquete de medidas políticas e económicas de carácter social, salarial e laboral que están liquidando dereitos históricos. Non hai saída nin futuro digno para a clase obreira nin para os pobos de Europa mentres sigamos suxeitos a esta superestructura política creada e desenvolvida exclusivamente para servir aos intereses da minoría explotadora, disputando mercados e zonas de influencia co outro gran polo imperialista que son os EEUU. A Unión Europea pretende converterse na coartada que os partidos do sistema utilizan no seu intento por lavar as mans acerca das consecuencias destas medidas, pero esquecen mencionar que son eses mesmos partidos do sistema quen gobernan as institucións da UE e dirixen as súas políticas.
A última e clarificadora lección que a clase obreira aprendeu da actual crise capitalista constitúea a bancarrota do reformismo político representado por Esquerda Unida e o mal chamado Partido Comunista de España (PCE), organizacións que ante o novo estalido das contradicións do sistema renegan novamente de calquera método de análise científica da realidade, rexeitan a necesidade de acentuar a loita de clases para confrontar ata a súa derrota aos distintos representantes políticos e económicos do sistema, e abominan de calquera discurso e praxe emancipadora para a clase traballadora que denuncie o capitalismo existente na súa totalidade, e non exclusivamente uns "excesos" que, en todo caso, poden ser aliviados grazas a reformas parciais ou a supostas melloras "humanitarias" do mesmo. Convértense en cómplices dun sistema cando, de facto, renuncian a derrubar o capitalismo, cando por buscar acomodo no armazón institucional burgués desorientan á clase obreira e ao pobo repudiando a necesidade de loitar ata a conquista do Socialismo e o Comunismo.
Pero tamén hai leccións que extraer en clave positiva cando as consecuencias da crise capitalista se acentúan. As masas toman conciencia e perciben a análise e as orientacións do seu Partido, do Partido Comunista, como as únicas que ofrecen unha saída certa ao negro futuro que o capitalismo dispuxo para elas. Desaparecen todas as expectativas en calquera proceso de reformas dentro do sistema. Porque o sistema non está en crise; o sistema é a crise, é o paro, é a miseria, é a explotación, e é a perpetuación dunha orde imposta dunha minoría explotadora a unha maioría obreira e popular. E contra iso disponse a organizarse e loitar, sumándose ás filas da súa organización partidaria, do PCPE.
Os traballadores e as traballadoras deben apostar nos seus centros de traballo polos Comités para a Unidade Obreira (CUO), verdadeiros espazos de acción sindical onde, independentemente da afiliación a unhas siglas sindicais determinadas, ou sen pertencer a ningunha, se poidan abrir foros de elaboración e prácticas sindicais realmente clasistas e combativas, onde se poida exercer con decisión e eficacia a loita polos dereitos económicos aí onde se manifesta de forma máis evidente a explotación e o roubo cotián que como clase obreira sufrimos de cotío no posto de traballo
Os Comités para a Unidade Obreira (CUO) están chamados a xogar un papel de aglutinante dos traballadores e as traballadoras, de unificador en canto á análise e a acción conxunta de todo o sindicalismo de clase, por encima de siglas determinadas, e sen buscar o enfrontamento por razón da pertenza a calquera delas, pero sen esconder a súa oposición frontal a toda práctica de traizón ou desmobilización, estratexias para perpetuar a chamada paz social como instrumento que intenta frear o lexítimo e necesario exercicio da loita de clases no plano económico.
Este 1º de Maio debe manifestarse a actitude militante dunha clase obreira que, co seu Partido Comunista á frente, sitúe en primeiro plano unha serie de elementos: o rexeitamento frontal á chamada paz social como práctica suicida para os intereses dunha clase obreira, cuxas consecuencias xa está sufrindo en canto a retroceso de dereitos se refire; a necesidade de pasar á ofensiva, organizarse e preparar as mobilizacións necesarias para, non só recuperar aquilo que nos está sendo arrebatado, senón para desposuír dos seus privilexios a unha minoría cuxa opulencia descansa sobre as nosas condicións de traballo e de vida, cada vez máis penosas; e, fundamentalmente, para demostrar a bancarrota definitiva do capitalismo como sistema que nada positivo ten que ofrecer a unha maioría obreira e popular que, en consecuencia, renuncia a depositar as súas esperanzas en calquera reforma do mesmo, e se apresta a combater pola súa superación definitiva coa conquista do Socialismo e o Comunismo.
