A resposta da clase obreira durante a Folga Xeral do 29-S ás medidas antiobreiras impulsadas polo goberno da burguesía, ademais de ser exemplar e contundente, amosou un alto nivel de combatividade da clase obreira ante o que as cúpulas sindicais de CCOO e UXT se viron amplamente superadas, e amosou que os argumentos e escusas utilizadas por estas mesmas cúpulas sindicais para atrasar a convocatoria da Folga Xeral do 29-S eran falaces.
A clase obreira, cando é atacada e agredida, responde. Isto evidencia unha enorme distancia existente entre as cúpulas sindicais con respecto ás súas bases e ao resto da clase obreira.
Pero, desde o 29-S ata aquí, a pesar da enorme forza coa que os traballadores dotaron aos sindicatos fronte ao goberno e a patronal, non se quixo xestionar esa forza e optouse pola mesa de negociación e o pacto social, perdendo un tempo precioso para a clase obreira nesta loita, non articulando correctamente a mobilización sostida e posteriormente a convocatoria doutra Folga Xeral que sen dúbida fixese cambalear ao noso inimigo de clase.
Proba diso é o éxito da mobilización xeral do 27-X onde, a pesar de que as cúpulas sindicais de CCOO e UXT xogaron á desmobilización mentres perpetraban un novo Pacto Social co Goberno, diversas organizacións sindicais convocaron a Folga Xeral contra a perda de dereitos, en Hego Euskal Herria (País Vasco e Navarra), en Galiza e en Catalunya, e a iso sumáronse máis dun centenar de convocatorias de manifestacións e concentracións en todo o Estado español co mesmo obxectivo: facer fronte ao Pensionazo, á Reforma Laboral, á inutilización da Negociación Colectiva, e contra o Pacto Social.
Perdeuse xa que logo un tempo precioso, e debemos sinalar aos responsables, pero á vez debemos sacar tamén polo menos algunha conclusión:
Cando se renuncia a recuperar o binomio negociación-presión xunto coa participación directa dos traballadores, ao final a clase obreira non participamos realmente da xestión dos nosos intereses, quedando esta en mans dunhas direccións sindicais que, instaladas nas posicións máis reformistas, actúan burocráticamente, quedando suxeitas á presión da superestructura do sistema dominante na renuncia, a derrota e, finalmente, a traizón
Outra conclusión a ter en conta é que se demostran como falsas e prexudiciais as premisas deste modelo de sindicalismo, baseado na Concertación e o Pacto Social. No que as mobilizacións son lanzadas con desgana e a destempo e só serven para desafogar a contestación natural que se produce de xeito espontáneo entre as masas obreiras así como aquelas que se producen froito de consignas lanzadas desde os elementos organizados máis conscientes pero, tras a mobilización, a xestión da mesma leva a deixar orfa de información veraz aos traballadores e de capacidade de manter a organización mediante a modulación na mobilización sostida. Ante iso, o sistema ten o campo libre e actúa cos seus medios de comunicación en dúas vertentes: "as reivindicacións son desproporcionadas e a mobilización non serve para nada e a proba é que fracasa". Con esta matriz de opinión sen contrarrestar, coa falta de combate ideolóxico ante a consideración do Pacto e do Consenso como un ben en si mesmo, a derrota está servida e os traballadores non perdemos só algúns dereitos máis, senón que tamén entramos psicoloxicamente en clave de derrota.
Pero ante este modelo aínda existen dificultades para articular un verdadeiramente alternativo e á vez eficaz para a loita. E é aquí onde temos que dicir que, calquera intento de erguer de novo a loita obreira aos niveis de conciencia e forza que se precisan, ten que partir da articulación de estruturas de loita desde a base, onde a unidade da clase se exprese por encima de siglas sindicais e na que a asemblea de traballadores sexa o elemento fundamental, e a mobilización desenvolva o seu insubstituíble papel de presión a todos os niveis.
Doutra banda, debemos entender tamén que os tempos de loita marcan definitoriamente os campos de batalla e as diferentes estratexias dos actores en contenda.
Xa non estamos na época na que, ante o avance das posicións socialistas-comunistas no mundo, o reformismo lograba aparecer como conseguidor de conquistas para a clase traballadora nos países centrais do capitalismo, xogando o papel de anestesia social. Tampouco estamos nunha época de ciclo económico alto onde, das migallas do sistema, podíase sacar para esa certa "política social" cuxo rédito político sempre caía ao lado do reformismo coa súa contraprestación histórica de sacar ás masas fóra da loita polo socialismo e o comunismo.
Hoxe, o sistema - froito da súa profunda crise estrutural- necesita levar a un grao, superior ao coñecido ata agora, a sobre-explotación da forza de traballo para tentar paliar o seu grave problema de acumulación e, neste marco, as vellas formulas reformistas teñen unha marxe moi limitada, a pesar do cal manteñen a súa capacidade de anestesia sobre os traballadores ofrecéndolles avanzar en sentido contrario ao dos seus intereses como clase, mostrándolles o espellismo dun futuro mellor a cambio de esforzos no presente.
Loxicamente nos tempos que vivimos de crise capitalista, o crer na posibilidade de saída da mesma dentro do capitalismo en condicións favorables para a clase obreira e os sectores populares é pura inxenuidade, cando non pura complicidade ou traizón, pero non podemos minusvalorar a capacidade que teñen os elementos de ideoloxización e de control de masas do sistema, así como o efecto desmobilizador que poidan xogar as tendencias reformistas e claudicantes no plano político e sindical.
Unha vez definido minimamente o marco da loita de clases, non podemos por menos que mostrar que o modelo de sindicalismo de pacto social, é o sindicalismo da derrota, pero aínda podemos dicir máis, e é que, con ese modelo, nos últimos 35 anos fomos perdendo conquistas históricas que se lograron mediante a loita obreira nos escuros tempos do final do franquismo.
Só con repasar brevemente o antes e o despois en terreos como a seguridade no emprego, a capacidade de negociación colectiva, as pensións, etc, vemos que todo foron retrocesos, mediante reformas sucesivas que demostraron ao lado de quen estiveron, en cada momento, os diferentes gobernos da burguesía (UCD, PSOE, PP, PSOE). Tan só cando a mobilización obreira foi contundente, coma no caso da Folga Xeral do 14-D, conseguiuse frear as agresións. Pero entón, a falta dunha plataforma reivindicativa máis aló de dicir NON ás reformas impediu novos avances, e o ignorar que na loita de clases como en calquera loita quen non avanza retrocede o freo ás agresións, foi só temporal. 35 anos de retrocesos son unha proba demasiado clara contra un modelo sindical como para non declaralo radicalmente confrontado cos intereses da clase obreira.
Ante iso non serve a resignación, serve a análise para organizar o contraataque. Un contraataque de clase, que entendemos debe partir dunha plataforma reivindicativa, sentida pola clase e que sexa antagónica co sistema (reivindicacións como a de pleno emprego ou prestación por desemprego indefinida, defensa da sanidade pública, pensións dignas- convértense hoxe en antagónicas co sistema). E onde sexa a loita, e non o pacto e a renuncia, quen poña aos traballadores no camiño adecuado.
Agora ben, a fragmentación das organizacións sindicais non claudicantes é unha dificultade obxectiva para a unidade da clase na perspectiva de loita que colocamos anteriormente.
Aínda sendo importante, a convocatoria de manifestacións e/ou concentracións que fan o seu chamamento á poboación en xeral fora do marco de explotación de clase que é a empresa, quedan curtas, non polo seu seguimento (que en ocasións tamén, xuntando aos escasos membros de organizacións sindicais, políticas, sociais) senón pola súa capacidade para articular movemento estable tras as mesmas.
A asemblea de traballadores e o seu carácter decisorio é insubstituíble por moitos motivos, pero ante todo porque agrupa a todos os traballadores independentemente da súa sigla sindical de referencia ou ausencia da mesma.
Facemos polo tanto dous chamamentos e comprometémonos con eles:
1.Facemos un chamamento ao conxunto do sindicalismo de combate, non entregado ao pacto e á renuncia, a confluír na unidade de acción e en base a unha plataforma reivindicativa común, nunha estratexia de mobilización sostida de loita e de acumulación de forza para reconquistar dereitos perdidos e defender os que perigan.
2.Facemos un chamamento aos elementos máis conscientes da clase obreira a participar na creación de Comités para a Unidade Obreira, como organizacións de base que superen, pola vía da práctica, o fraccionamento das siglas sindicais.
A clase obreira deste país terá que desenvolver unha tenaz e sostida loita para arrincar de novo ao capital o que hoxe se nos quitou coa colaboración traidora personificada en Toxo e Méndez. Así como outros pobos levántanse e loitan sen retroceso contra os gobernos que os oprimen e explotan, o PCPE chama á clase obreira e aos sectores populares a organizar a máis ampla forza obreira en combate contra a dominación do capitalismo español e contra os seus gobernos.
Hoxe, loitar contra estas medidas, sustentadas na traizón á clase obreira e na obediencia servil ao mandato da oligarquía, é comezar a abrir un horizonte unitario de loita que non terá a súa solución final ata que a clase obreira conquiste a sociedade socialista, onde os termos igualdade e xustiza social sexan o mandato da organización da vida das grandes maiorías.
¡VIVA A UNIDADE DA CLASE OBREIRA COMBATENTE!
LOITA OBREIRA POLOS NOSOS DEREITOS
COMITÉS UNIDADE OBREIRA EN TODOS OS CENTROS DE TRABALLO
CONTRA A EXPLOTACIÓN, POLO SOCIALISMO
27 de xaneiro de 2011
PCPE - Comité Executivo