ASINA E DIFUNDE: NON AO XUIZO CONTRA TRES MILITANTES COMUNISTAS

http://www.pcpe.es/formulario2010/index.php ------------------------------------------------------- detailpage

sexta-feira, 31 de julho de 2009

PCPC - Catalunya: Solidariedade cos traballadores de Nissan.



31 xullo
2009

Ante o feito acaecido esta mañá na factoría de Nissan en Barcelona, o Partit Comunista del Poble de Catalunya, quere manifestar o seguinte:

1º. Amosar a nosa solidariedade cos traballadores de Nissan e as súas accións; non é a primeira vez, hai que lembrar o caso de Pirelli, onde aos traballadores se lles comunica o despedimento o mesmo día en que se lles impide o acceso á empresa, constituíndo esta medida por si soa, unha flagrante vulneración da lexislación laboral.

2º. Denunciar o papel das multinacionais en Catalunya, que empregan a permanente chantaxe aos traballadores, e a unha administración compracente cos seus desexos. O caso de Nissan é paradoxal, posto que a Generalitat ten probas de que subvenciones outorgadas á factoría de Barcelona, foron derivadas ás plantas de Xapón, e cala.

3º. Denunciar á Generalitat de Catalunya e o seu goberno catalanista e de progrés, non só pola connivencia que ten coas empresas en crises, sobre todo se son multinacionais, senón pola utilización das forzas de represión en contra dos obreiros e a favor de ditas empresas; o incumprimento legal foi da empresa, os traballadores só querían exercer os seus dereitos.

4º. Denunciar unha vez máis a complicidade das direccións de CC.OO. e UXT coa empresa, non só na negociación dun falso ERE, senón no proceso de información nas asembleas cos traballadores. É doado ir a un congreso do sindicato a pegarse o discurso vermello, pero verdadeiramente patética a incongruencia destes dirixentes ao non ser consecuentes co discurso de loita fronte ao problema.

A situación xerada polo ERE apresentado por Nissan e autorizado pola Generalitat de Catalunya, debe de server aos traballadores para sacar as necesarias leccións: sobre o papel das administracións, dos sindicatos oficiais, das empresas, etc.

¡Non aos despedimentos de Nissan!

¡Non á represión dos traballadores!

¡Que as crises as paguen os ricos!

quarta-feira, 29 de julho de 2009

DEFENDE A SANIDADE PÚBLICA!




Feijóo recorta os fondos para Saúde pública e paraliza o plan de investimento en Sanidade para os anos 2008-2013

A Xunta , denuncia a Plataforma Galega para a Defensa da Sanidade Pública, vai reducir o número de camas dispoñibles e derivar aos pacientes a clínicas privadas

Tal feijoada copia do modelo PRIVATIZADOR doutras CCAA, como a Generalitat Valenciana e a CA de Madrid.

Así, o Goberno autonómico, é decir, NÓS, OS E AS CONTRIBUÍNTES, imos pagar CUSTOS BRUTAIS consecuencia da concesión dos centros a grandes constructoras e aseguradoras.

Feijóo prometera “espera cero” aos enfermos graves: .Agora imos ter unha proporción entre número de médicos-enfermeiros e pacientes insoportable para os e as traballadoras da sanidade, e tan insuficiente para @s usuarios que imos ter que recorrer á vía privada quen teña cartos para pagala.

A “austeridade” para salvar “a crise” (PERO HAI CARTOS PARA ARMAS E PARA OS BANCOS), inscríbese claramente na POLÍTICA PRIVATIZADORA deseñada pola UNIÓN EUROPEA DO CAPITAL, para sair da crise a costa do recorte dos nosos dereitos e servizos BASICOS.

Á luz destas cousas que nos pasan compre que vaiamos interpretando qué quere decir a Europa dos mercaderes e ambas dereitas, a dura e a blanda, cando falan de “modernización e calidade”. Dito para entendernos, eso significa someter o que é un dereito básico de cada cidadá/n aos dictados do MERCADO E A COMPETENCIA.

Quere decir, que a crise que eles xeneraron, habemos de pagala NÓS, os e as traballadoras.


ACUDE Á MANIFESTACIÓN CONVOCADA PARA O VENRES 31 DE XULLO

ÁS 21.00 NA ALAMEDA DA MARIÑA DE VILAGARCÍA


DEFENDE A SANIDADE PÚBLICA, É O TEU DEREITO

NON ÁS PRIVATIZACIÓNS DA DEREITA E DA U.E. DO CAPITAL E A GUERRA

A CRISE, QUE A PAGUEN OS RICOS


comunistasdagaliza@gmail.com http://comunistasdagzpcpe.blogspot.com/

COMUNICADO SOBRE HONDURAS


Comunicado Comisión Antiimperialista do CC do PCPE:

O GOLPE MILITAR FASCISTA EN HONDURAS E A AGRESION IMPERIALISTA CONTRA OS PROCESOS DEMOCRATICOS EN AMERICA LATINA



O pobo hondureño resiste fronte ao golpe de estado en Honduras, consciente do momento histórico enfróntase aos militares golpistas nas rúas, nas universidades, nos centros de traballo.

Seguen producíndose detencións ilegais, asasinatos, militarización de institucións públicas, os escuadrons da morte rescataron aos seus antigos dirixentes con experiencia na práctica de desaparicións e torturas, algúns mesmo foron elevados á categoría de asesor político dos golpistas, como é o caso do torturador Billy Joyer, sicario dos 80 e integrante do escuadrón da morte 3-16.

A pesar de que o goberno estadounidense se empregou en gañar tempo a favor dos golpistas, o pobo hondureño non se rende.

O carácter fascista do réxime autoritario que fai 26 días se instalou en Honduras recibiu significativos apoios desde o exterior como o da familia Pinochet ou a fundación de Aznar (FAES) e a organización neofascista UnoAmerica que asesorou aos autores do errado intento de asasinato de Evo Morales no derradeiro abril .

No interior do país os grandes medios de comunicación ao servizo da oligarquía situáronse inmediatamente á beira golpista, entre eles Canle 6, propiedade de Ralph Nodarse, multimillonario coñecido nos anos 80 por dirixir a instancias da CIA o intento de emisión de radio cara a Cuba desde unha organización que se denominaba "forzas especiais da guerra anticomunista", Ralph Nodarse acolleu en 2004 ao terrorista Posada Carriles en tránsito cara a EEUU.

A agresión ao pobo hondureño é un claro intento de frear os procesos liberadores en America Latina, o imperialismo prepara o escenario para futuras agresións aos pobos latino americanos que se rebelan contra o neoliberalismo, que rexeitan o tratado de libre comercio que o goberno estadounidense quere impor para continuar coa expoliación.

O imperialismo conta co seu fiel lacaio Uribe, que pon Colombia ao servizo dos seu proxectos. A instalación de cinco novas bases norteamericanas na Colombia con inmunidade fronte á xustiza colombiana, facilita ao imperialismo a intervención noutros países.

Colombia refórzase como elemento estratéxico, o seu presidente en consoancia coa política de terror imperialista, é responsable no seu país de miles de desaparicións, asasinatos e de millóns de desprazados.

Coñecidos personaxes da política inxerencista como William Brownfield, que en decembro de 1989 participou na invasión de Panamá, causando 2000 mortos civís (entre eles o fotógrafo español Juantxu Rodríguez), era o embaixador de EEUU en Venezuela cando se produce o golpe de estado contra o goberno de Chávez, e nunca desmentiu a súa participación nese golpe, na actualidade é embaixador de EEUU en Bogotá.

Converter Colombia nun centro de operacións militares, configurar a plataforma necesaria para agredir a países da rexión, son parte da política inxerencista do goberno estadounidense presentada baixo o plan "estratexia cara a unha ruta global".

Denunciamos a complicidade dos medios de comunicación internacionais que silencian a resistencia do pobo hondureño, o sometemento dos gobernos monicreques do imperialismo que puxeron as súas esperanzas no paso de tempo e esperan pacientemente a recibir a consigna do goberno estadounidense para recoñecer aos golpistas, así como as manobras manexadas na sombra polo imperialismo tendentes a outorgarlle lexitimidade e recoñecemento ao presidente e goberno golpistas, como son os encontros que promove Oscar Arias, presidente da Costa Rica, que desconecta coas declaracións de organismos internaciones como a Asemblea Xeral da ONU e mesmo a OEA.

Coa seguridade de que o pobo hondureño vencerá, de que os procesos en America Latina son imparables, de que a historia lles pertence, desde o Partido Comunista dos Pobos de España facemos un chamamento á unidade fronte ás agresións imperialistas, a mobilizarnos para defender os procesos democratizadores e libertadores que se abren camiño, America Latina é unha, a solidariedade debe ser unha, a unidade vencerá.

¡¡¡ALERTA, ALERTA QUE CAMIÑA A ESPADA DE BOLIVAR POR AMERICA LATINA ¡¡¡

Comisión Antiimperialista do CC do PCPE


25 de xullo de 2009

SOLIDARIEDADE COA LOITA DE CANGAS

sábado 1 de agosto, as 20 horas, dende a alameda vella de Cangas

MANIFESTACIÓN
CONTRA O PORTO DEPORTIVO DE MASSÓ
Porto ilegal
sen licencia municipal
sen Plan de Usos
sen Plan Especial
sen PXOM
Destrúe postos de traballo
destrúe a ría
ameaza ao pequeno comercio
Para beneficio duns poucos
saltando leis e acordos de goberno
con represión policial brutal
PARALIZACIÓN XA!!

Continuamos na UE. Continúa na Galiza a fín da agricultura familiar e do pequeno e mediano produtor agrícola.



O MODELO MONOPOLISTA que nos é imposto pola Unión Europea do Capital segue a esmagar aos nosos gandeiros e gandeiras. O mercado mundializado, baseado na sobreexplotacion de man de obra barata e precaria, aniquila ao mediano e pequeno produtor, obrigando a este a aumentar tremendamente os custos de produción, producindo o seu endebedamento e botándoo así nas gadoupas dos bancos e das aseguradoras.

Reproducimos a nova do Sindicato Labrego Galego

A diferenza entre vender leite ou vender a quenes o producen

21 de Xullo do 2009

A sinatura do acordo de onte por parte das organizacións agrarias agás o SLG e a COAG, é froito dun pacto feito por riba dos intereses do sector leiteiro para desmobilizar un sector que leva meses de importantes accións reivindicativas, intensificadas nesta última semana.

Cando o MARM estaba a ser presionado contundentemente, co sector na rúa e logo de terse aprobado no mes de abril por unanimidade no Congreso dos deputados/as a resolución 173/00060, que insta ao Goberno a defender no seo da Unión Europea o impulso de normativas destinadas a “mellorar a regulación do prezo de xeito que se teñan en conta criterios coma os custes de produción”*, ponse sobor da mesa un acordo impulsado polo Ministerio no que XXAA, UUAA e a representación das cooperativas, asinaron un pacto no que o fundamental das reivindicacións labregas, un prezo mímimo para todas as explotacións, fica outra vez sen ser garantido, como xa sucedera coa sinatura dos contratos homologados, malia a ser esta a reivindicación básica do sector produtor, que ademais acordara en asemblea o pasado venres 17, levar a reivindicación de que a referencia do prezo acordado na reunión habería de ser aquel que cubrira custes de produción.

O Sindicato Labrego Galego distribuíu entre as gandeiras e gandeiros reunidos en Amio o acordo que rexeitamos firmar en Madrid*, xa que consideramos fundamental que coñezan con exactitude a inexactitude de prezo pactada onte.

O sector non entende, e son as preguntas que se fixo, indignado, ao longo da mañá de hoxe:

1, Que prezo mínimo, a raíz deste acordo, van a percibir todas as explotacións leiteiras galegas dende o 1 de agosto até o 31 de decembro?

2. Como pode poñerse nun documento unha referencia de prezo francés e non unha referencia de prezo propia, máxime cando os gandeiros e gandeiras franceses atópanse arestora tamén en mobilizacións porque non lles vale como referencia, e ademais os custos provocados para as nosas explotacións dende os gobernos, obrigándonos a mercar cota, non son comparábeis aos custos de produción de Francia?

Por outra banda, a referencia de prezo propia para o Estado español podía terse fixado simplemente con recoller os índices obxectivos de custos que o Observatorio de Prezos do MARM publica anualmente (0,34€).

É por isto que o Sindicato Labrego Galego cualifica de “pantomima desmobilizadora” o acordo asinado onte en Madrid polo resto de organizacións agrarias do País.

O Sindicato Labrego Galego, unha vez máis, vai seguir defendendo que teñamos un prezo xusto para podéremos vivir do noso traballo, e non o faremos en solitario, senón ao carón do sector leiteiro da Galiza.

Mobilizarémonos nas rúas, mais seguiremos dando a batalla tamén nos despachos, tendo en mente como obxectivo a reunión de ministros e ministras europeos que vai ter lugar o vindeiro 7 de setembro en Bruxelas, na que se vai discutir a política leiteira abordando cuestións básicas como o prezo, o control da produción e a súa reducción e redistribución.

A continuación o acordo que, por indicación do sector leiteiro reunido en asambleia en Amio o venres 17 de xullo, o SLG non firmou en Madrid. Non imos firmar ningún acordo que estableza o prezo do leite por embaixo dos custos de produción actuais especificados polo Observatorio do Sector Leiteiro no 2008 (0,34).

Carme Freire, secretaria xeral do SLG, voltou a sinalar que o papel firmado por XXAA e UUAA en Madrid non garante un prezo do que non poidan baixar as empresas á hora de mercarnos o leite.

O SLG repartíu copias do acordo entre as gandeiras e gandeiros en Amio, xa que por parte das o organizacións firmantes (UUAA e XXAA) nin sequera se prantexou transmitirlle aos principais afectados, os gandeiros e gandeiras, os termos deste acordo.



O "acordo" de Madrid é unha estratexia para desmobilizar ao sector durante un tempo. Cando cheguen as facturas en agosto, as explotacións atoparanse de novo con prezos que non cubren custos de produción.




terça-feira, 21 de julho de 2009

25 de xullo 2009


25 de xullo 2009 AUTODETERMINACIÓN

O exercicio dese dereito históricamente nos foi negado e segue a sernos arrebatado polo estado oligárquico e imperialista da monarquía legataria do franquismo; Mais que nunca hoxe, plenamente integrado como está na UE e as súas estruturas, instrumento das oligarquías de Europa contra os traballadores e os pobos.


LIQUIDACIÓN DO GALEGO , MOI GRAVE.- ESMAGAMENTO DO POBO E A CLASE QUE O FALA, GRAVÍSIMO. ¿ DOUS FEITOS DISTINTOS OU O MESMO FEITO?


Vai facendo falta unha lectura máis materialista e máis de clase da contrarreforma lingüística fascistizante, esa feijoada promovida desde a dereita máis vinculada á oligarquía española e internacional.


Un culturalismo intelectual honesto reivindica con pleno dereito o galego como patrimonio da humanidade e o galego como obra de arte colectiva. Sendo verdade, o certo é que o galego sobreviveu longas noites de opresión porque foi usado non como obra de arte ou patrimonio inmaterial; foi usado como ferramenta con un alto valor práctico e instrumental, e foi usado, e o é, por que o falaron, o falamos, A INMENSA MAIORÍA DO POBO, É DECIR, OS TRABALLADORES.

Qué puido ocorrrer para que entre os traballadores e traballadoras tales medidas promovidas desde a dereita máis sinistra e corrupta, estean acadando un grao de resposta social menor do que esa ofensiva xustifica, e mesmo un certo grao de acatamento e consenso social?

Quizáis moitos sen sabelo estamos a preparar aos fillos e netas para traballar de camareiras no garito turístico, papel asignado á Galiza no novo Reich da Unión Europea do Capital.( O outro Reich, o IIIº, tíñanos asignado o de productores de patacas. Estes, nin eso). Quizáis preparando aos fillos e fillas para o éxodo. Para marchar fora ou para traballar nos HOTEIS, BINGOS, CASINOS E CAMPOS DE GOLF, un sentido común de derrotados nos mostra ao castelán e ao inglés, linguas imperiais, linguas de países ricos, como as ferramentas máis axeitadas. Neno fala inglés (fala útil) que tes que te abrir camiño na vida (na vida da escravitude asalariada e da exclusión social)


O que está baixo das patas dos cabalos do capitalismo e do imperialismo é a FERRAMENTA das nosas clases populares . Moito antes que ese decretazo criminal o que está a dar morte ao galego é a liquidación e ruina física da clase que o fala e lle da vida:


Liquidación do sector labrego , gandeiro e mariñeiro: monopolización, dumping imperialista, peche de explotacións agrícolas e gandeiras, liquidación do sector mariñeiro, desertización do rural.

Liquidación do sector industrial : ETTs , EREs,despedimento libre e gratuito, precarización, deslocalización e peche de empresas. “Postos de traballo, na nosa terra”, adquire unha actualidade apremiante.


Fan falta, qué dubida cabe, loitas culturais e políticas culturais progresistas. Pero a batalla polo galego é unha batalla social. FALEMOS DO GALEGO, PERO SOBRE TODO FALEMOS EN GALEGO DE COMO ACADAR A UNIDADE DOS TRABALLADORES NA PERSPECTIVA DA FOLGA XERAL.


Fainos falta unha democracia socialista que faga fronte ao racismo e á exclusión, que defenda a liberdade dos pobos e a liberdade dos traballadores, que loite con políticas sociais reais fronte ao paro, a miseria e a explotación


AUTODETERMINACIÓN – REPÚBLICA- SOCIALISMO

comunistasdagaliza@gmail.com



NON É FEMINISTA

¡POR UNHA LEI DO ABORTO LIBRE E GRATUÍTO DE VERDADE!



A nova lei mantén o aborto no Código Penal, castigando con penas de cárcere e inhabilitación ao persoal sanitario, e de multa ás mulleres, convertidas en delincuentes por decidir sobre o seu propio corpo. A Igrexa católica, os xuíces reaccionarios e a dereitaza española seguirán denunciando ás clínicas e perseguindo ás mulleres cando o estimen oportuno. E iso non é feminismo, señor presidente do goberno.

O período libre de 14 semanas é insuficiente para detectar un embarazo non desexado, buscar información, tomar unha decisión e cubrir os trámites burocráticos, especialmente no caso de mozas e inmigrantes. A nova lei mantén a tutela médica e xudicial sobre as mulleres. E iso non é feminismo, señora vicepresidenta.

Os casos de grave risco para a vida da muller quedan fóra da lei a partir da semana 23, a pesar de que o Tribunal Constitucional eliminou os prazos neste suposto en prol da vida da muller. E iso non é feminismo, señoras e señores do goberno.

O período de reflexión de tres días imposto pola nova lei constitúe un lacerante mecanismo de control das mulleres que presupón a frivolidade ou a falta de racionalidade feminina. E iso non é feminismo, señora ministra de igualdade.
A obxección de conciencia seguirá sen regulación, amparando a fraude de lei cometido por equipos médicos e direccións de hospitais que impón a obxección de forma colectiva. E iso non é feminismo, señoras e señores do PSOE.

O aborto NON será gratuíto xa que o 97 % dos casos practícanse na mediciña privada e a nova lei non resolve esta situación. Seguirán as derivacións ás clínicas privadas de cidades a miúdo moi afastadas. O elevado custo privado da IVE é inaccesible para multitude de traballadoras, especialmente inmigrantes e mozas. E iso non é socialismo.
A anticoncepción NON se financiará na sanidade pública (agás a pílula anticonceptiva cando non se prescribe como anticoncepción). A nova lei mantén as diferenzas sociais na planificación familiar e fomenta a fraudulenta obxección das farmacias que se negan a dispensar a pílula do día despois ou mesmo un simple preservativo a moitas mulleres. Mozas, inmigrantes e traballadoras en xeral sofren especialmente esta discriminación. E iso, señor Zapatero, nin é feminismo nin é socialismo.

QUE NON NOS MANIPULEN:
O ABORTO, OU É UN DEREITO OU É UN DELITO

Atentado ecolóxico en Marín

AOS MEIOS DE COMUNICACIÓN

Resolución do expediente sancionar ao Concello de Marín polas obras no río Lameiriña

Axúntamos copia da resolución recibida onte do expediente sancionar aberto por Augas de Galicia contra o Concello de Marín por denuncia efectuada polo Colectivo Nacionalista con motivo das obras efectuadas no río Lameiriña e que afectaban á zona de servidume e á canle do río.

Na mesma recoñecese a infracción, por parte da administración local, pola realización dunhas obras incumprindo a normativa vixente ao non ter solicitado a correspondente autorización ante Augas de Galicia para a colocación de colectores de augas residuais, arquetas e cruces de formigón no río. Como xa denunciamos esta actuación do concello de Marín, e máis concretamente da concelleira de Medio Ambiente Pilar Blanco, supuxeron un atentado ecolóxico e unha aberración paisaxística, incorrendo nunha actuación ilegal.

Augas de Galicia declara ao concello responsábel dunha infracción administrativa, a pesar de que tamén declara prescrita a sanción, polo tanto non haberá que pagar multa algunha. Aínda que por unha banda parécenos ben que o concello non teña que pagar, cos cartos de todos nos, a incompetencia dos seus actos; tamén temos que denunciar que se prescribiu a sanción e se declara a caducidade do expediente é por neglixencia de Augas de Galicia que resolveu o 13 de xullo de 2009 unha denuncia do 25 de outubro de 2007.

O máis importante desta resolución é o prazo que lle da Augas de Galicia ao concello de Marín para que no prazo dun mes “repoña as cousas ao seu estado anterior”, é dicir que ten que desfacer o actuado no río Lameiriña e deixalo no seu estado natural.

Por último queremos manifestar que seguimos considerando á concelleira de Medio Ambiente un lastre para o medio ambiente, xa que cada actuación que fai supón unha nova agresión ao entorno e non lle pasar por riba de outras institucións ou dos veciños de Marín.

Marín, 23 de xullo de 2009.

Asdo.: Pedro Cortegoso Gago

Colectivo Nacionalista de Marín


Plataforma Antitouradas de Ponte Vedra


A Plataforma Antitouradas de Ponte Vedra chama à populaçom à movilizaçom o dia 8 de Agosto às 19:00 saindo dende a Praça da Peregrina, decorrendo o centro da cidade e rematando no mesmo ponto de partdida para dar leitura ao manifesto.


Há tres anos, a Plataforma Antitouradas de Ponte Vedra deu começo a súa andadura comformando-se com o objectivo de artelhar umha resposta ante a continuidade das celebraçons das touradas em Ponte Vedra.
A Plataforma, além das suas actividades coma performances, coladas, boicotes, e recolhida de assinaturas, chama à movilizaçom o dia 8 de Agosto às 19:00 saindo da Praça da Peregrina, decorrendo polo centro da cidade, e voltando ao ponto de partida para dar leitura ao manifesto.
- Caixa dos correios:: plataformaantitouradas@gmail.com
WWW:: http://pontevedraantitouradas.wordpress.com/

BRUTAL INTERVENCIÓN DA GARDA CIVIL EN CANGAS - MASSÓ


DEZASEIS PERSOAS DETIDAS



Hoxe en Cangas, unha vez máis, a intención de reiniciar as obras en Massó tinguiuse de violencia e represión, pero desta vez rebasou tódolos límites. Dende primeira hora da mañá, numerosas veciñas e veciños de Cangas, e membros de colectivos sociaise e ecoloxistas, que facían garda no Salgueirón, como cada mañá, para impedir as obras ilegais do porto deportivo de Massó, foron agredidos violentamente e detidos pola Garda Civil.

A rede Galiza Non Se Vende amosa a súa indignación por este novo acto autoritario, que criminaliza toda protesta lexítima en defensa dos valores da ría, e denuncia que, unha vez máis, a Garda Civil está a protexer intereses privados, protexendo unha obra ilegal con enorme impacto sociambiental, en vez de protexer e tutelar o interés xeral e colectivo e o respecto á legalidade vixente.

A DESTRUCION DA RIQUEZA COMUN

Na zona mariña de Massó que pretende estragarse coa construción do porto deportivo, faenan arredor de 500 persoas. Dela tense sacado máis dunha tonelada de ameixa nun só día. Pero tamén polbo, camarón, navalla, ostra, centola, ourizos… Os seus fondos de maërl son especialmente
ricos en biodiversidade, dos máis ricos da ría, e constitúen unha zona de alevinaxe de moitas especies.

A ILEGALIDADE COMO MEDIO, A REPRESION COMO SISTEMA

As ilegalidades e irregularidades que rodean este proxecto son de enormes magnitudes. Baste dicir, por mor da brevedade, que a empresa construtora chegou a inscribir no Rexistro da Propiedade de Cangas como pleno dominio un espazo de dominio publico maritimo terrestre.

Esta mañá varios camións e escavadoras, sen ningunha licenza para
tal actividade, pretendían acceder pola zona da Torre (inmediacións do edificio principal da antiga factoría de Massó) ao punto de vertedura de entullos fronte á fábrica para poder seguir executando as obras.
Unhas 15 persoas que tentaban de forma pacífica (nunha sentada) impedir o acceso dos camións que non contaban con licencias foron desaloxadas violentamente e agredidas pola Garda Civil, e varios resultaron feridos.
Unha ambulancia recollía a un membro do Foro Social de Cangas tras recibir unha forte agresión nunha perna recentemente operada.

Despois da carga da Garda Civil, nun clima de tensión e nerviosismo, leváronse a cabo numerosas detencións (16 persoas) baixo cargos ficticios, para evitar que seguiran as protestas e entorpecementos das obras, que ata agora foran paralizadas.



Entre os detidos están numerosos activistas de colectivos integrantes da rede Galiza Non Se Vende: Tiago, do Foro Social, detido e esposado por estacionar o vehículo diante das obras; Sangabriel, do Foro Social de Cangas, agredido cun porrazo na cara; Edi, deBouzasMóvete,agredido e esposado; Sabela, de Verdegaia, agredida e lesionada nunha perna;
Pichi, de Luita Verde; Pasatem, de Caleidoskopio; Pipas, de Fuga em Rede;Iria, da Ría Non se Vende; todos eles inmobilizados de forma violenta e detidos sobre as doce do mediodía. Da mesma forma, detiveron a Marichu Álvarez, do grupo municipal ACE do Concello de Cangas. A moitos dos detidos os trasladaron esposados ate os furgóns como se de criminais se tratase. A indignación veciñal por estas detencións supuso a unánime repulsa e a enérxica protesta dos alí presentes (20-30 persoas), grupo que aumentaba en número pola chegada de novos veciños que secundaban a
protesta e apoiaban aos compañeiros e compañeiras detidas.


Sobre a 13 horas, a maquinaria pesada seguía intentando acceder á
zona a pesar das protestas. O concelleiro de Urbanismo de Cangas, Mariano Abalo, que chegou ao lugar cando tivo coñecemento dos feitos, ordeou a paralización de toda maniobra da maquinaria pesada.



Malia a represión que os colectivos, veciñas e veciños en defensa da ría e do territorio están a sufrir por parte das forzas e corpos de seguridade ao servicio de proxectos privados, a defensa de Massó –convertida xa en símbolo da loita polo respecto á terra–seguiráviva e non permanecerá impasible ante calquera agresión.

Esta tarde, a rede Galiza Non Se Vende convoca a unha concentración en Cangas en apoio aos detidos, privados de liberdade por defender os valores da ría e o interese público; e por tentar impedir a execución dun proxecto ilegal, destrutor de postos de traballo e devastador do
medio.

UNHA INOPERANCIA XUDICIAL SELECTIVA

Desde hai catro anos a Confrarìa de Pescadores “San José” de Cangas ten interposto un contencioso no Tribunal Superior de Xustiza de Galicia contra estas obras, que vulneran a concesiòn estatal que esta confrarìa ten para faenar nesas augas. Ese Tribunal denegou a paralizaciòn cautelar das obras, denegaciòn que foi recorrida polo pòsito cangués hai xa tres anos ante o Tribunal Supremo. Ambolosdous contenciosos durmen nalgunha estanterìa de tan altos tribunais. En cambio, os xulgados son ràpidos à hora de practicar dilixencias contra os membros dos
movementos sociais opositores ao proxecto.

SUBDELEGADO DO GOBERNO… ¿OU GOBERNADOR CIVIL? DESTITUCIÓN

A Rede Galiza Non se Vende denuncia a utilizaciòn da Garda Civil como forza represora e policía privada ao servizo de intereses particulares, contrarios ao ben común, que destrúen a riqueza do noso mar e a nosa terra. Polo tanto, e ESIXE A INMEDIATA DESTITUCIÒN DO ACTUAL
SUBDELEGADO DO GOBERNO EN PONTEVEDRA, DELFÌN ALVAREZ, por estes e por outros feitos xa anteriormente denunciados, intolerables nun estado pretendidamente democrático, que nos transportan a tempos pasados e o fan merecedor do antigo nome de “Gobernador Civil y Jefe Provincial del Movimiento”

A rede Galiza Non Se Vende esixe, asemade, a inmediata paralización das obras e a retirada deste proxecto ilegal, fruto da especulación urbanística, que destrúe o medio natural; as actividades
sustentables e os postos de traballo a elas asociadas; o patrimonio cultural e a identidade mesma de Cangas e de Galicia.


terça-feira, 14 de julho de 2009

Declaración conxunta de partidos comunistas e obreiros


65 Partidos Comunistas e Obreiros adheríronse á Declaración Conxunta sobre a Resolución Anticomunista da OSCE.


Declaración conxunta de partidos comunistas e obreiros

Condenamos firmemente a adopción, o 3 de xullo de 2009, nunha sesión ordinaria da Asemblea Parlamentaria da Organización para a Seguridade e Cooperación en Europa (OSCE) celebrada en Vilnius (Lituania), dunha nova resolución anticomunista titulada "A reunificación da Europa dividida", que contén unha grande distorsión da historia e nega o papel da Unión Soviética na vitoria sobre o fascismo. A resolución iguala comunismo e fascismo. Quen fan tal cousa esquecen que foi a Unión Soviética quen fixo a maior contribución a liberar Europa do fascismo. Os autores da resolución - falsificadores da historia - parecen esquecer quen entregou Checoslovaquia en 1939 en Munich, o que levou ao fin da independencia do país e á escravitude fascista dos pobos checo e eslovaco.

Quen votaron en favor da adopción desta resolución xustifican de feito, e alentan, unha "caza de bruxas" contra os comunistas en varios países da OSCE nos que os comunistas son perseguidos, as súas organizacións xuvenís prohibidas e os partidos procesados polo uso dos seus símbolos tradicionais.

É máis, a resolución ofrece grandes oportunidades para a persecución xudicial da ideoloxía comunista e a adopción de medidas contra os partidos comunistas.

Ao mesmo tempo, somos testemuñas da actual rehabilitación dos nazis nunha serie de países, incluíndo o país que albergou esta sesión da AP da OSCE.

Non podemos permitir que ninguén insulte a memoria dos antifascistas, participantes na resistencia, que perderon as súas vidas na loita contra o nazismo.

A agudización do anticomunismo en Europa non é un fenómeno transitorio. Mostra o medo da clase dirixente ante a exacerbación da crise capitalista e da urxencia da esixencia da abolición da explotación capitalista e a necesidade dun cambio social fundamental.

A clase obreira, todos os traballadores, independentemente do grao de acordo ou desacordo cos comunistas, deben rexeitar firmemente aos portadores do anticomunismo, xa que a historia demostrou que os ataques anticomunistas preceden á chegada dunha ofensiva xeneral contra os dereitos sociais e democráticos do pobo.

Respondamos aos provocadores e anticomunistas coa nosa loita conxunta polos dereitos dos traballadores, polo socialismo.

1. PADS, Algeria

2. Communist Party of Argentina

3. Communist Party of Armenia

4. Communist Party of Bangladesh

5. Communist Party of Belarus

6. Workers' Party of Belgium

7. Communist Party of Brazil

8. Communist Party of Britain

9. New Communist Party of Britain

10. Communist Party of Bulgaria

11. Party of the Bulgarian Communists

12. Communist Party of Canada

13. AKEL, Cyprus

14. Communist Party of Bohemia and Moravia

15. Communist Party in Denmark

16. Communist Party of Denmark

17. Communist Party of Finland

18. German Communist Party

19. Communist Party of Greece

20. Hungarian Communist Workers' Party

21. Communist Party of India

22. Communist Party of India [Marxist]

23. Tudeh Party of Iran

24. Communist Party of Ireland

25. The Workers' Party of Ireland

26. Party of the Italian Communists

27. Party of the Communist Refoundation

28. Jordanian Communist Party

29. Socialist Party of Latvia

30. Lebanese Communist Party

31. Socialist Party of Lithuania

32. Communist Party of Luxembourg

33. Party of the Communists of Kirgizia

34. Communist Party of Macedonia

35. AKFM, Madagascar

36. Communist Party of Malta

37. Party of the Communists, Mexico

38. Popular Socialist Party of Mexico

39. New Communist Party of the Netherlands

40. Communist Party of Norway

41. Communist Party of Pakistan

42. Peruan Communist Party

43. Philippine Communist Party -PKP 1930

44. Communist Party of Poland

45. Portuguese Communist Party

46. Romanian Communist Party

47. Communist Party of Soviet Union

48. Communist Party of the Russian Federation

49. Russian Communist Workers' Party – Revolutionary Party of Communists

50. New Communist Party of Yugoslavia

51. Party of the Communists of Serbia

52. Communist Party of Slovakia

53. South African Communist Party

54. Communist Party of the Peoples of Spain

55. Communist Party of Spain

56. Party of the Communists of Catalonia

57. Communist Party of Sri-Lanka

58. Communist Party of Sweden

59. Syrian Communist Party

60. Communist Party of Turkey

61. Communist Party of Ukraine

62. Union of Communists of Ukraine

63. Communist Party of Venezuela



Other parties that also support the joint statement:

§ Pole of Communist Renaissance in France

§ Union do Povo Galego (UPG)

LEOPOLDO, FALANDO DA CRISE

LEOPOLDO, FALANDO DA CRISE



FALANDO DA CRISE

Este artigo foi escrito por Leopoldo del Prado para o número 54 da revista Proposta Comunista. Coa súa publicación na web do PCPE rendemos homenaxe a tan destacado militante e dirixente comunista.

¡Ata a vitoria sempre, Leopoldo!

FALANDO DA CRISE

Leopoldo del Prado

Membro do CC do PCPE

segunda-feira, 13 de julho de 2009

FALECEU O NOSO CAMARADA LEOPOLDO DEL PRADO



14 XULLO 2009

O COMITÉ CENTRAL DO PCPE INFORMA DO FALECEMENTO DO CAMARADA LEOPOLDO DEL PRADO, FUNDADOR DO PARTIDO E MEMBRO DO COMITÉ CENTRAL, ONTE DÍA 13 DE XULLO.

O COMITÉ CENTRAL EXPRESA O SEU SENTIMENTO POLO FALECEMENTO DE QUEN FOI SEMPRE UN FIRME DEFENSOR DO PROXECTO REVOLUCIONARIO NO NOSO PAÍS E MANIFESTA A SÚA MÁIS FIRME DETERMINACIÓN EN CONTINUAR COA LOITA POLOS OBXECTIVOS AOS QUE LEOPOLDO DEL PRADO DEDICOU TODA A SÚA VIDA.

NESTE MOMENTO XA SE RECIBIU O PÉSAME, PARA O PARTIDO E A FAMILIA DE LEOPOLDO, POR PARTE DO COMITÉ CENTRAL DO PARTIDO COMUNISTA DE CUBA E A EMBAIXADA DA REPÚBLICA DE CUBA EN ESPAÑA.

O FUNERAL CELEBRARASE HOXE DÍA 14, As 18:30 HORAS NO CEMITERIO MUNICIPAL DE MÁLAGA

A CONTINUACIÓN TRANSCREBESE O TEXTO QUE QUIM BOIX -RESPONSABLE DA ÁREA DE INTERNACIONAL DO PCPE- LERÁ NO ENTERRO DE LEOPOLDO EN NOME DO COMITÉ CENTRAL DO PARTIDO.

-

Leopoldo.

Despedímoste cando ti xa non podes oírnos, cando terminou o teu paso pola vida, cando os médicos (e tí tiveches moitos como amigos e familiares) non puideron facer máis nada que non sexa cumprir coa túa vontade e a de todos, a vontade de que non sufrises inutilmente.

Está claro que o medicamento non ten nin os avances nin os recursos que os humanos merecemos. É evidente que se os gastos en guerras imperialistas se dedicasen á saúde, en todo o planeta teriamos grandes progresos (o exemplo de Cuba demóstrao) e o medicamento preventivo tería os recursos que puidesen salvar a túa vida e moitas outras vidas. Está clarísimo que ti fuches dos que, desde moi novo, loitaches para que esta e todas as inxustizas da Terra desaparecesen. Por iso eras un consecuente comunista, un marxista-leninista, por iso afrontaches sempre con optimismo todas as dificultades da longa loita para facer a revolución, para acabar co capitalismo, que é a causa real de todos os males actuais da Humanidade.

É unha mágoa e unha inxustiza despedirche axiña que, ti eras dos que melloran coa idade, dos que saben axudar ao que o necesita. Os teus miles de defendidos ante as inxustizas laborais sábeno ben, víronte pelexar para gañar contra os abusos da patronal. O despacho laboralista que impulsaches e no que traballaches ata que a túa saúde cho impediu, foi un exemplo do bo facer dun dirixente comunista, dun defensor da clase obreira, dun bo equipo profesional que tí e Emma axudastes a formar e a facer funcionar.

A súa coherencia levouno a complementar a súa entrega na defensa dos dereitos dos asalariados cunha militancia sindical activa, primeiro en Comisións Obreiras, cando eran un sindicato de clase. Agora, cando a cúpula de CCOO cambiou de bando e se dedica a colaborar cos gobernantes e a patronal para que a paz social incremente os beneficios empresariais, Leopoldo estaba traballando como dirixente do novo SAT, Sindicato Andaluz dos Traballadores, e colaboraba estreitamente comigo para enlazar o sindicalismo de clase en España co sindicalismo de clase internacional, é dicir co sindicalismo da Federación Sindical Mundial que coordina xa a 70 millóns de traballadores en todo o planeta.

Leopoldo, a túa militancia política tamén foi un exemplo que os camaradas do Partido Comunista dos Pobos de España non esqueceremos, nin en Málaga, nin en Andalucía, nin no estado español, nin nas reunións internacionais de Partidos Comunistas e Obreiros. Ti tiñas o compromiso de representar aos comunistas españois na reunión anual que este ano se fará, o próximo novembro, na India. Tí nos representaches tamén, e con gran éxito, en moitas outras reunións por todas as partes do planeta, a última importante foi en Brasil. Os comunistas de todo o mundo están expresando xa o seu pesar por esta perda, que é unha gran perda para todos.

Tampouco, como ensinante que fuches entre outras das túas múltiples actividades, esqueciches á mocidade. Os teus textos regulares na prensa comunista, e en moitas publicacións, completáronse coa túa axuda á formación de xóvenes comunistas. Os Colectivos de Xóvenes Comunistas, a organización de xóvenes ligada ao Partido Comunista dos Pobos de España, recordarán sempre os achegues que fixeches na tarefa de formación ideolóxica da mocidade andaluza e española.

Evidentemente os que máis sufrimos esta inxustiza, que é a túa desaparición definitiva do noso lado, somos a túa familia e moi especialmente Emma Castro a gran compañeira que tanto che axudou en todas as túas actividades, e somos tamén os teus amigos e camaradas.

Leopoldo, recordarémoste sempre. O teu exemplo axudaranos a seguir a loita, que, aínda que l
onga, levará aos seres humanos a vivir en mellores condicións.

¡Que as túas ensinanzas rendan, pois tamén diches moitas clases, e sexan, sexamos, moitos os que sigamos o teu exemplo, camarada e amigo!

Quim Boix i Lluch

Málaga xullo de 2.009

SOBRE A DECISIÓN DO TRIBUNAL EUROPEO DE DEREITOS HUMANOS


O Comité Central do PCPE, ante a decisión do Tribunal Europeo de Dereitos Humanos de apoiar a chamada "Lei de Partidos" e as consecuentes e sucesivas ilegalizacións sufridas pola Esquerda Abertzale, declara o seguinte:
Esta decisión supón un impulso político moi importante á política antidemocrática acordada por PP e PSOE no chamado "Pacto Antiterrorista", e á estratexia de represión política desatada polas forzas burguesas contra o movemento popular.

Esta decisión supón a confirmación das análises que vén realizando a nosa organización en canto á natureza clasista, antipopular e represiva da Unión Europea e os organismos que foron xurdindo na súa contorna.

O PCPE sempre mantivo unha posición firme e clara en contra das diferentes expresións de represión contra o movemento popular, focalizadas fundamentalmente na Esquerda Abertzale, no caso do Estado Español, pero tamén nos sectores máis combativos do sindicalismo e do movemento estudantil.

Desde esta posición denunciamos en todo momento que as medidas lexislativas, policiais e xudiciais responden a uns determinados intereses de clase que non admiten organizacións que poidan crebar a súa hexemonía política.
Desde esta análise, e reiterando a nosa afirmación de que a UE e as súas estruturas son o instrumento das oligarquías de Europa contra os traballadores e os pobos, os e as comunistas do PCPE somos conscientes de que toda posición que contradiga o actual modelo de dominación arríscase á criminalización, a ilegalización e a represión, todo iso garantido e lexitimado polo armazón xurídico, político e mediático da burguesía.

Mentres a extrema dereita campa ás súas anchas en Europa, mentres os xenófobos, racistas, reaccionarios e capitalistas alcanzan cada vez maiores cotas de poder ante o silencio cómplice de moitos, a esquerda transformadora e revolucionaria é perseguida sen miramiento algún.

Os gobernos da República Checa, de Turquía, de Hungría, das repúblicas bálticas, onde os comunistas e progresistas son perseguidos, poden utilizar de agora en diante o aval que este tribunal deu á persecución, detención e encarceramento de dirixentes políticos.


Do mesmo xeito que o capitalismo non se pode nin se debe refundar porque na súa mesma razón de ser se achan os problemas que xera e que padecen a clase obreira, os sectores populares e os pobos e nacións do mundo, a "democracia" da Unión Europea, esa "democracia" que o próximo 23 de agosto aprobará unha declaración igualando ao socialismo co nazifascismo, non se pode rexenerar.

Fainos falta unha democracia socialista que faga fronte ao racismo e á exclusión, que defenda a liberdade dos pobos e a liberdade dos traballadores, que loite con políticas sociais reais fronte ao paro, a miseria e a explotación.


Para o PCPE esta sentenza, de carácter plenamente político, cercena a participación política dun amplo sector do pobo vasco, coarta a liberdade de expresión e consolida penas de cárcere inxustas, á vez que alenta a represión contra os traballadores, o movemento popular e os dereitos dos pobos en loita polas súas reivindicacions, entre elas o dereito á autodeterminación, todo o cal supón un obstáculo fundamental para a solución política do conflito que se vive na Euskal Herria.


Comité Central do PCPE

Madrid, 4-5 de xullo de 2009




O capitalismo non é o que lles venderon: dez países do antigo campo socialista decláranse en quebra absoluta e piden axuda urxente ao FMI



"O terrible foi que todo o que nos contaban do comunismo era mentira, e todo o que nos contaban do capitalismo era verdade..."(comentario)
(tomado de Kaos en la Red)

Polo menos dez países do Leste de Europa están negociando co FMI un rescate de miles de millóns de dólares para evitar a quebra. Segundo recela o xornal austríaco , o organismo internacional está disposto a conceder axudas dada a gravidade da situación que atravesan estas economías.

Os países que solicitaron axuda ao FMI, polo momento son: Bulgaria, Croacia e Macedonia (solicitan axuda por primeira vez); Ucraína, Serbia, Romanía, Bielorrusia e Letonia negocian a ampliación dos préstamos do FMI ou acelerar a súa recepción; mentres, Hungría aínda está estudando a posibilidade de solicitar máis diñeiro do FMI.

Mentres, Bosnia-Herzegovina recibiu o xoves 1.570 millóns de dólares da entidade para afrontar a crise económica. O crédito por un período de tres anos élle necesario ao país balcánico para atenuar os efectos da crise financeira e económica mundial.

Unha primeira cantidade, duns 282 millóns de dólares, estará de inmediato a disposición do Banco Central bosníaco, que repartirá a suma entre as dúas entidades que forman o Estado. A federación común de musulmáns e croatas obterá dous terzos da suma, e á república serbia corresponderalle un terzo, informa Efe.

O ministro de Finanzas no Goberno central bosníaco, común dos tres pobos, Dragan Vrankic, declarou nos medios que as autoridades bosníacas deben cumprir os seus compromisos de aforro, sobre todo no sector social e fiscal, para poder acceder ao resto do diñeiro do crédito.

Persiste a "preocupación sobre a saúde financeira dos países do Leste e cemtro de Europa", segundo Tsutomu Soma, operador de Okasan Securities Co. en Tokio. Por iso, é probable os investidores opten por vender euros e comprar yens e dólares "como moeda refuxio seguro", informa Bloomberg.

Ademais, Lituania pode verse obrigada a pedir tamén axudas ao FMI para facer fronte á crise, segundo declarou o presidente do comité parlamentario de Finanzas e Orzamento, Kestutis Glaveckas.

"É probable que teñamos que apelar ao FMI. A situación financeira non mellora, e a contracción da economía continúa", dixo o deputado, quen estimou esas axudas en entre 10.000 e 12.000 millóns de lites (entre 3.000 e 3.500 millóns de euros).





18º Seminario Comunista Internacional






A mocidade, a situación actual da mocidade, o traballo dos comunistas entre a mocidade e a incorporación das novas xeracións nos partidos comunistas

Bruxelas, 15-17 de Maio de 2009

www.icsbrussels.org , ics@icsbrussels.org



Declaración sobre a crise



En maio de 2002, a declaración final do Seminario Comunista Internacional concluía dicindo: Cúmprense todas as condicións para que estale unha crise que será peor e aínda máis destrutiva que a de 1929.



I. A crise do sistema capitalista mostra a necesidade do socialismo



1. O sistema capitalista enfróntase á crise máis grave desde a depresión de 1929. Non se trata dunha recesión pasaxeira e conxuntural senón dunha crise xeneralizada do sistema capitalista. Esta crise será longa e profunda e apenas estamos no principio.



2. O carácter estrutural e sistemático desta crise mostra os límites históricos do sistema capitalista, a súa natureza caótica e destrutiva. Isto remítenos directamente ás teses fundamentais desenvolvidas por Marx, Engels e Lenin sobre o carácter inevitable das crises baixo o capitalismo. A causa desta reside na propiedade privada dos medios de produción e a contradición co carácter cada vez máis social da produción. Isto desemboca no desenvolvemento anárquico da produción e o desenvolvemento das crises capitalistas.



3. Esta crise mudará inevitablemente a cara do mundo. A correlación de forzas entre as grandes potencias transformarase. As contradicións de clase agudizaranse. Os traballadores e os pobos xa están a pagar o custo da crise a través dunha nova serie de medidas que benefician aos monopolios, co aumento do desemprego e unha explotación intensificada, con novos impostos e medidas de austeridade nos sectores sociais. Todos os que se gañan a vida grazas ao traballo atoparán máis inseguridade, máis fame e pobreza.



4. Os traballadores e os pobos do mundo teñen diante a tarefa de loitar por cambios profundos na estrutura económica e social, coa perspectiva do derrocamento revolucionario do capitalismo e a construción do socialismo. É a única resposta eficaz á crise do sistema, a única vía para evitar que o capital se recupere sobre a mesma base logo de ter "curado2 o mercado, de xeito que poida comezar un novo período de desenvolvemento capitalista e ganancias copiosas.



5. Os gobernos dos países capitalistas manteñen conscientemente a falsa percepción de que a crise actual atopa a súa orixe na esfera financeira, porque temen que o propio sistema económico sexa posto en cuestión. Segundo eles, abondaría cunha regulación máis estrita dos actores e as operacións financeiras para volver comezar. A caída vertixinosa da produción sería só unha consecuencia dos problemas do mundo financeiro que se podería resolver coa restauración da confianza dos consumidores e os inversionistas.



6. É certo que a esfera financeira adquiriu unha posición cada vez máis dominante desde o estalido da crise económica a principios dos anos 70. Só basta constatar que, entre 1980 e 2007, o produto mundial multiplicouse por 5 e que as reservas financeiras multiplicáronse por 14. Así, formouse unha brecha crecente entre a esfera produtiva e a esfera financeira, inflada esta última por un desenvolvemento xigantesco dos produtos especulativos. Pero o estalido desta burbulla financeira, que se orientou cada vez máis ávidamente cara aos novos produtos de alto risco, puxo ao espido e reforzado unha crise estrutural subxacente de sobre-produción.



7. A comezos dos anos 70, o mundo capitalista enfrontouse novamente a unha crise de sobre-produción, que se expresou, igualmente, pola cuadruplicación do prezo do petróleo en 1973. Chegou ao seu fin un período de crecemento relativamente forte e estable, debido principalmente á reconstrución posterior á guerra. A sobreproducción acumulábase, o capitalismo encaraba unha crise mundial de sobreproducción.



8. Como cada empresa ou grupo capitalista ten como única preocupación o facerse co mercado dos demais, é empuxado a explotar en maior medida aos traballadores, a producir máis rápido e a menor custo. Séguese entón unha contradición crecente entre o desenvolvemento da capacidade de produción por unha banda, e a baixa relativa do poder adquisitivo das masas polo outro. Esta contradición reprodúcese inevitablemente baixo as relacións de produción capitalistas, onde unha pequena minoría posúe os medios de produción e enriquécese pola explotación da forza de traballo da gran maioría. Engels caracterizou do seguinte xeito a crise de sobreproducción: "Aos obreiros fáltanlles os medios de subsistencia porque produciron demasiados medios de subsistencia".



9. O mesmo mecanismo que leva á crise de sobreproducción leva igualmente a unha queda da taxa de ganancia. O frenesí dos investimentos aumenta a composición orgánica do capital e diminúe así a taxa de ganancia global. Como dixo Marx, "a verdadeira barreira da produción capitalista é o propio capital". Esa taxa de ganancia cae aínda máis cando a crise da sobreproducción estoupa. A crise de principios dos anos 70 transformouse nunha crise estrutural de longa duración, cunha taxa de crecemento media máis lenta, e cun aumento espectacular e prolongado do desemprego en todos os países capitalistas. Para contraatacar a caída das taxas de ganancias, o imperialismo estadounidense virou cara a unha política neoliberal agresiva e unha intensificación da militarización da economía.



10. A partir dos anos 79-81, os imperialistas lanzaron unha ofensiva anti-sindical con miras a reestruturar as necesidades do capital e a despexar o camiño para facilitar unha explotación máis intensa, un enriquecemento da clase burguesa, a destrución das conquistas sociais cedidas en décadas anteriores polos imperialistas debido á presión dos países socialistas. Esta ofensiva tomou un maior peso cando a contrarrevolución fixo caer definitivamente ao socialismo na Unión Soviética e nos países de Europa do Leste. O capitalismo triunfante declarou "a fin da historia" e o principio de era TINA ("there is no alternative", non hai alternativa). Esta era é parte do pasado xa, pois a crise actual mostra como as "solucións" neoliberais fraxilizaron aínda máis o conxunto do sistema e levárono ao bordo do colapso.



11. O capitalismo mundial tivo éxito en procurarse novos mercados, pola privatización de sectores públicos e pola imposición do libre intercambio aos países en desenvolvemento e os países ex socialistas. "Globalizou" a economía pero sobre todo os mercados financeiros. tivo éxito en crear temporalmente unha demanda artificial grazas ao desenvolvemento do crédito e da especulación. A desregulación completa dos fluxos de capital, dos actores financeiros e dos produtos derivados creou unha montaña do que Marx chamaba "o capital ficticio", sempre á procura de rendementos usureros. Para o capital en procura de investimentos rendibles, iso significou unha vía de escape benvida, pois a crise de sobreproducción vai sempre da man dunha sobreacumulación. Non é que haxa unha falta de capital, senón que hai un excedente que non atopa saída no sector produtivo.



12. Isto destrúe o mito socialdemócrata dun capital produtivo e saudable por unha banda, e dun capital financeiro e parásito polo outro. Como Lenin describiu de forma tan correcta, a era do imperialismo caracterízase pola fusión do capital industrial e do capital bancario en capital financeiro. Mais a súa interpenetración non evita que haxa unha separación aínda maior entre a propiedade do capital e a súa aplicación á produción, unha separación entre o rentista e o industrial. Segundo Lenin, "A supremacía do poder financeiro sobre todas as outras formas do capital significa a hexemonía do rentista e da oligarquía financeira; significa unha situación privilexiada para un pequeno número de Estados financeiros poderosos, en relación a todos os demais". A hexemonía do rentista e da oligarquía financeira desenvolveuse ao máximo coa aparición de novos actores financeiros como os hedge funds e os fondos privados que dirixen as reestruturacións de empresas por unha banda, e, polo outro, os novos ditados dos mercados financeiros que impón unha rendibilidade do 15% e máis ao sector produtivo.



13. A situación privilexiada dun pequeno número de estados financieramente poderosos, como os descritos por Lenin, aplícase en primeiro lugar aos Estados Unidos. A súa posición de superpotencia única permítelle vivir porriba das súas posibilidades. permitiu aumentar masivamente a súa débeda exterior e continuar gastando a esgalla grazas á entrada de capitais estranxeiros. Así os Estados Unidos puideron proseguir co armamentismo e coas súas ofensivas militares e as capas altas da sociedade puideron gastar aínda máis en produtos e servizos de luxo. O consumo desenfreado estadounidense, estimulado el mesmo polo endebedamento, xogou un rol importante para soster a economía mundial. Esta situación non sería posible sen a posición do dólar como moeda de cambio e de reserva mundial. A crise reforza a tendencia ao cambio na correlación de forzas nos mercados mundiais, cun declive dos Estados Unidos no PIB global, a subida de países emerxentes como China, a India e mesmo o Brasil no Produto Mundial Bruto (PMB) e unha partida máis grande para a Unión Europea.



14. Os Estados máis poderosos (os da OCDE) interviñeron a grande escala para asegurar as ganancias capitalistas, salvar os seus bancos e os seus monopolios industriais e para o estalido do sistema financeiro mundial. Logo de liberar completamente os mercados financeiros e logo de soster a fondo "a man invisible do mercado", chámase aos estados para que paguen os pratos rotos. Isto destrúe o mito de que os estados perderían o seu poder: aboliron voluntariamente o seu poder de intervención para deixarlle a liberdade total ao capital. Todos os estados capitalistas seguiron as reestruturacións capitalistas e aliñáronse coa política neoliberal dos Estados Unidos, mesmo os estados con gobernos con participación ou de maioría socialdemócrata. Así, o Tratado de Maastricht e a estratexia de Lisboa europea, promovidas tanto polos liberais como polos socialdemócratas, intensificaron a competencia entre os países imperialistas e levaron á intensificación da explotación, á baixada do prezo da forza de traballo, á liberación dos mercados financeiros, ás privatizacións, á creación de empregos precarios, ao alongamento da idade de xubilación e das horas de traballo, á privatización das pensións, a mercantilización do ensino e do sector da saúde.



15. As actuais nacionalizacións serven para protexer os intereses do gran capital con diñeiro do Estado, de tal sorte que o sector vólvese de novo o suficientemente rendible como para ser entregado integramente ao sector privado. De aí sairá unha concentración aínda máis grande de capital. Os fondos que o Estado pon a disposición do capital privado, baixo a forma de aumento de capital ou de garantías do Estado, mostran unha vez máis canto de parásito ten o sistema capitalista. As ganancias son privatizadas, as perdas son socializadas.



16. Como consecuencia da crise, a brecha entre ricos e pobres aumentará, a maioría dos países do mundo coñecerán unha degradación aínda máis desastrosa. Esta degradación golpeará sobre todo aos países en desenvolvemento. A maioría destes países depende da produción de materias primas e de produtos agrícolas para a exportación e só algúns dispón de manufacturas e semi-manufacturas que exportan. Os ditados do FMI, da OMC, de EEUU e a UE destruíron o seu tecido industrial local e a súa agricultura e sometéronos á dominación de compañías transnacionais. Isto volveunos cada vez máis dependentes da conxuntura económica do mundo desenvolvido. Atópanse agora na terrible situación de que os pedidos caeron de forma drástica, os prezos da exportación afundíronse e as condicións de crédito internacional endurecéronse. Esta vulnerabilidade empúxaos de novo ao ciclo dos préstamos, do endebedamento e de novos ditados das esferas imperialistas. Os traballadores e campesiños corren o risco dun aumento rápido do desemprego, a precariedade e a exclusión.



17. Durante a depresión dos anos 30, non foi o "new deal" o que sacou á economía capitalista do marasmo, senón a segunda guerra mundial. Estamos ante un período de contradicións agudizadas en tanto que o capital vira máis agresivo. Córrese o risco de desembocar en novos conflitos armados. A crise actual igualmente representa unha ameaza enorme de regresión social e democrática e crea as bases de movementos autoritarios e militares, como a historia demostrou.



18. O problema da crise económica xeneralizada vai da man dunha ameaza planetaria que pesa sobre o medio ambiente. Ningunha das dúas pode atopar solución baixo o capitalismo. O desenvolvemento armonioso da economía mundial e a salvaguardia do medio ambiente esixen unha planificación desenvolvida que está excluída mentres a procura de beneficios domine a Terra. Estes dous desafíos mundiais confirman a necesidade da socialización dos monopolios así como a planificación centralizada dunha economía socialista. Isto confirma a necesidade de derrocar o poder da clase burguesa en cada país e de construír unha sociedade socialista baseada na propiedade colectiva dos medios de produción.



II. As tarefas dos comunistas



19. Baixo os auspicios do G20 e de organizacións e institucións internacionais como a UE, o Banco Mundial e o Fondo Monetario Internacional, as grandes potencias e os gobernos dos países capitalistas dedícanse a dúas grandes tarefas. Unha, tapar as brechas do sistema e salvar aos capitalistas. Dúas, facer cargar o peso da crise sobre os traballadores e os pobos do mundo. A tarefa dos comunistas é dobre igualmente, pero radicalmente oposta.



20. Primeiro. Desexamos mobilizar ás masas para levar a cabo unha ruptura radical co capitalismo, co sistema de explotación. Mesmo se o capitalismo escolle a vía das reformas chamadas "keynesianas" para estabilizar ao sistema e sobre todo para evitar que as masas reclamen reformas máis profundas, estas serán a costa do pobo. A burguesía dará retoques ao sistema financeiro sen resolver as relacións de produción e a propiedade privada dos medios de produción. Hai que incidir na responsabilidade do gran capital e os seus servidores políticos, que son quen levaron ao mundo á catástrofe. Pero iso non é suficiente. Hai que lograr adoptar obxectivos de loita e reivindicacións que preparen a vía revolucionaria para o derrocamento deste sistema de explotación e de opresión. Para este propósito, é particularmente importante desenvolver e reforzar a corrente clasista no movemento sindical, así como noutros movementos que representan á clase obreira e os seus aliados.



21. Segundo. Desenvolveremos e apoiaremos toda loita de resistencia dirixida a facer pagar á clase burguesa pola crise. Trátase de desenvolver a loita para manter e crear empregos, a loita pola protección dos desempregados e das familias traballadoras, a loita por salvagardar e mellorar a protección social, a loita por aumentar os salarios e mellorar o poder adquisitivo. Trátase de aproveitar todas as oportunidades en contra das privatizacións. Trátase igualmente de preservar os dereitos democráticos e de oporse ao crecemento do racismo, do fascismo, do belicismo, e de toda forma ideolóxica burguesa. Sobre todo en tempos de crise capitalista, os imperialistas tenden a intensificar o seu anticomunismo co fin de golpear á única alternativa existente, o derrocamento do capitalismo e a construción do socialismo.



22. Temos un importante debate ideolóxico que lanzar, o debate sobre o fracaso do sistema capitalista e sobre a superioridade do proxecto socialista. Debemos igualmente frear a escapatoria de mercado libre "controlado" ou "regulado", versión socialdemócrata da apoloxía do sistema. As nosas críticas céntranse no sistema económico e non soamente nas "esaxeracións", os "abusos" ou a "cobiza dos banqueiros" e o denominado capitalismo casino.



23. Ao mesmo tempo, consagraremos todas as nosas forzas para estar na primeira liña da loita dos traballadores, os campesiños e os autónomos. O período próximo estará cheo de oportunidades para facer avanzar a causa comunista. Pero a crise non trae consigo automaticamente a loita. O medo pode tamén paralizar temporalmente ou esmagar a revolta. Trátase de traballar con confianza e paciencia entre as masas e descubrir a creatividade e o espírito de solidariedade, pois será finalmente a clase obreira e outras masas traballadoras quen determinarán o curso da historia.



24. O importante é construír e reforzar os partidos comunistas. Este será o factor decisivo para poder aproveitar as oportunidades que se ofrecerán aos pobos e traballadores no futuro, e para trazar a vía cara a unha sociedade socialista, unha sociedade sen explotación nin opresión por parte do capital.



25. Debemos intensificar a colaboración internacional entre os partidos comunistas e desenvolver unha estratexia unificada contra o imperialismo, pois é unha condición esencial para avanzar máis rapidamente cara a un futuro de progreso, de xustiza e de paz e para estar á altura das tarefas que están ante nós.



Listaxe de signatarios:




1. Arxentina, Partido da Liberación

2. Armenia, Unified Progressive Communist Party of Armenia

3. Australia, Communist Party of Australia

4. Azerbaidjan, Communist Party of Azerbaidjan

5. Belarus, For the Union and the Communist Party of the Union

6. Belgium, Workers' Party of Belgium

7. Brazil, Communist Party of Brazil (PCdoB)

8. Brazil, Partido Patria Livre

9. Bulgaria, Party of Bulgarian Communists

10. Canada, Communist Party of Canada

11. Colombia, Partido Comunista Colombiano

12. Croatia, Socialist Workers' Party of Croatia

13. Cuba, Partido Comunista de Cuba

14. Denmark, Communist Party of Denmark

15. Denmark, Danish Communist Party

16. Estonia, Communist Party of Estonia

17. O Salvador, Partido Comunista do Salvador (PCS)

18. France, PRCF - Pôle de Renaissance communiste en France

19. France, URCF - Union deas Révolutionnaires-Communistes de France

20. Xeorxia, Unified Communist Party of Xeorxia

21. Greece, Communist Party of Greece (KKE)

22. Hungary, Hungarian Communist Workers' Party

23. Ireland, Communist Party of Ireland

24. Ireland, Workers' Party of Ireland

25. Latvia, Socialist Party of Latvia

26. Lebanon, Parti Communiste Libanais

27. Luxembourg, Communist Party of Luxembourg

28. Malta, Communist Party of Malta

29. Morocco, Voie démocratique

30. Nepal, Communist Party of Nepal (Unified)

31. Netherlands, New Communist Party Netherlands (NCPN)

32. Pakistan, Communist Party of Pakistan

33. Palestine, Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP)

34. Peru, Partido Comunista Peruano

35. Porto Rico, Refundación Comunista de Porto Rico

36. Russia, Communist Party of the Russian Federation

37. Russia, Russian Communist Workers' Party - Revolutionary Party of Communists

38. Russia, Communist Party of the Soviet Union (CPSU)

39. South Africa, South African Communist Party

40. Spain, Partido Comunista de España (marxista-leninista)

41. Spain, Partido Comunista dos Pobos de España

42. Spain, Unión Proletaria

43. Sweden, Communist Party (KP)

44. Syria, Syrian Communist Party

45. Taiwan, Chinese Province of Taiwan, Labour Party of Taiwan

46. Tunisia, Parti du Travail Patriotique et Démocratique

47. Turkey, Communist Party of Turkey (TKP)

48. United Kingdom, Communist Party of Great Britain (Marxist Leninist)

49. United States, Freedom Road Socialist Organization

50. United States, Party for Socialism and Liberation

51. Ukraine, Union of Communists

52. Venezuela, Partido Comunista de Venezuela

53. Vietnam, Socialist Republic of, Communist Party of Vietnam



2 Xullo 2009

FESTIVAL DOS COMUNISTAS GREGOS POLA INMIGRACIÓN

"Traballadores gregos e inmigrantes loitan xuntos polo reagrupamento e o contraataque do movemento popular e obreiro"

3-4 de XULLO

A importancia da solidariedade de clase e a loita foi recalcada por noveno ano sucesivo noFestival da Inmigración que se celebróu no Parque "Fix" de Atenas o venres 3 de xullo.


O festival foi organizado polas Organizacions de Atenas do KKE e a KNE.

Inmigrantes de varios países participaron no festival cos seus postos e pancartas - algunhas escritas na súa propia lingua.

Traballadores de todo o mundo reuníronse no festival, demostrando que os traballadores gregos e inmigrantes teñen o mesmo enimigo, que son os monopolios e o imperialismo. Esto suliñouse entre outros pola Secretaria Xeral do CC do KKE, Aleka Papariga, quen envíou un saúdo o primeiro día do festival. Foi un chamamento á loita polo poder popular e o socialismo.

A Organización do Partido en Tesalónica organizóu un evento similar mentras que varios eventos sobre a inmigración se organizaron a nivel local.

INMIGRANTES


"O anteproxecto de reforma da Lei de extranxeiría emprega un regulamento utilitarista e mercantilista das persoas migradas contemplándoas únicamente como obxectos de producción, non como seres humanos con dereitos "


Asamblea de Entidades de Inmigrantes de Catalunya

HONDURAS AGUANTA