ASINA E DIFUNDE: NON AO XUIZO CONTRA TRES MILITANTES COMUNISTAS

http://www.pcpe.es/formulario2010/index.php ------------------------------------------------------- detailpage

sexta-feira, 18 de março de 2011

DECLARACIÓN C.E. DO PCPE SOBRE A INTERVENCIÓN MILITAR EN LIBIA




O Comité Executivo do PCPE, ante a aprobación por parte do Consello de Seguridade da ONU da zona de exclusión aérea sobre Libia, quere manifestar o seguinte:



Denunciamos o papel do Consello de Seguridade, unha vez máis a ONU actúa como instrumento de legitimación das políticas imperialistas, aprobando a adopción de medidas que suporán un verdadeiro xenocidio do pobo libio. Igual que ocorreu na antiga Iugoslavia, en Iraq ou en Afganistán, os peóns das potencias imperialistas escúdanse, previa unha campaña brutal de intoxicación informativa, en supostas "misións humanitarias" para proceder á invasión de países e eliminación de gobernos que, por diversas circunstancias consideran molestos, mesmo, como é o caso de Libia, tendo sido este ata fai ben pouco aliado imprescindible do imperialismo europeo e as súas multinacionais na zona.



Detrás da creación dun espazo de exclusión aérea escóndese a vontade de destruír as capacidades militares, pero sobre todo produtivas, de Libia, co obxectivo de condenar á poboación do país a un período de escaseza, fame e miseria que facilite a ulterior entrada de forzas de ocupación estranxeiras, tal como ocorreu en Iraq no período entre as dúas guerras que sufriu o país árabe.



Denunciamos especificamente o papel xogado polas antigas potencias coloniais en África e Oriente Medio, con Francia á cabeza, que non dubidan en manobrar con tal de garantir os seus intereses xeoestratéxicos, aínda que iso supoña a morte e o xenocidio de poboacións enteiras, tal como ocorreu en Ruanda no seu día.



Denunciamos igualmente o papel de Rusia, China, Brasil e India no Consello de Seguridade. A súa abstención á hora de votar unha intervención militar imperialista revela o seu verdadeiro carácter de aliados das potencias imperialistas occidentais.



Esta intervención é a expresión extrema da violencia estrutural con que, un sistema senil como o imperialismo, responde ante calquera conflito. A guerra e a violencia estatal sen límites posta a disposición das clases dominantes para asegurarlles a explotación da clase traballadora e o espolio dos recursos naturais





O PCPE considera que non existen posicións intermedias en momentos como este en o que o imperialismo desprega as súas garras impunemente e condena á morte e á miseria ao pobo libio. Ao mesmo tempo, denunciamos sen paliativos o papel da esquerda reformista que segue dando exemplos da súa falta de discurso, do seu servilismo e o seu sometemento aos plans do imperialismo cando non denuncia sen fisuras a intervención militar imperialista, en Libia ou en calquera outro país. Lamentamos que a incapacidade de articulación dun pensamento autónomo por parte das organizacións autodenominadas de esquerda acabe servindo para xustificar o xenocidio e compartir obxectivos coas potencias imperialistas.



¡ALTO Á INTERVENCIÓN IMPERIALISTA EN LIBIA!



Comité Executivo do PCPE

Madrid, 18 de marzo de 2011


















quarta-feira, 9 de março de 2011

FORA O IMPERIALISMO DO CONTINENTE AFRICANO!!

terça-feira, 8 de março de 2011

10 DE MARZO - DÍA DA CLASE OBREIRA GALEGA




O 10 de Marzo de 1972 os loitadores e obreiros do Naval Amador e Daniel caían segados pola represión policial do franquismo e o capital. Estaban a loitar polos dereitos dos traballadores a un traballo digno e polas liberdades políticas e sindicais. Ao mesmo tempo, varias ducias de compañeiros caían feridos. Aqueles acontecementos foron acompañados pola solidariedade do proletariado e o pobo de Ferrol, e do conxunto da clase obreira galega.



39 anos despois, unha tremenda crise estructural sacude ao modelo de acumulación capitalista. O sistema e os seus xestores responden a esta crise recortando máis dereitos, recrudecendo a sobreexplotación da forza de traballo. Negan o dereito á negociación colectiva dos convenios, e precarizan ata o límite as condicións de traballo.



En suma, endurecen os mecanismos da dictadura do capital para acadar a saída a crise que eles queren: maniatar con cadeas e ferrollos a resposta obreira para reducirnos á escravitude.

O roubo masivo de vivendas a través da banca e a privatización dos servizos públicos básicos configuran un escenario que, (tendo en conta a crecente persecución patronal e institucional contra toda forma de resposta organizada) esíxenos a UNIDADE OBREIRA.



Unidade Obreira contra os ataques das políticas antiobreiras e antipopulares do goberno e a patronal e da Unión Europea monopolista.



UNIDADE OBREIRA contra o Pacto social, a traizón sindical, a entrega e a derrota.



UNIDADE OBREIRA porriba de siglas sindicais.



Estas obrigas véñennos impostas como o legado que teremos que recoller dos mártires do 10 de Marzo, e como unha necesidade de organizar a resistencia da clase obreira e os sectores populares, e o avance das súas posicións cunha mobilización sostida frente aos plans da patronal e dos gobernos capitalistas. Unha mobilización sostida que faga posible a resolución dos grandes problemas da inmensa maioría social, co remate da explotación e a Revolución Socialista.



Amador e Daniel, Presentes

Pola Unidade e a Loita Obreira contra o Capitalismo

Polo Socialismo e o Comunismo



terça-feira, 1 de março de 2011

Sobre as mobilizacións nos países árabes e as manobras do imperialismo

Resolución do CC do PCPE





Nas últimas semanas, a sucesión de acontecementos no norte de África e Oriente Medio creou un enorme interese na esfera internacional. A partir das mobilizacións populares que se produciron en Tunisia en decembro e xaneiro, que supuxeron a deposición de Ben Ali, e os acontecementos posteriores en Exipto que desembocaron na saída do poder de Mubarak, séguense a producir mobilizacións en países como Bahrein, Iemen, Libia, Iraq, Marrocos ou Alxeria, onde se está presionando fortemente en demanda de cambios políticos que afectan a aspectos diferentes como esixencias democráticas básicas, liberación de presos políticos ou cumprimento de leis aprobadas.



De face á opinión pública internacional, preséntanse os feitos como unha sucesión encadeada de acontecementos, mencionando repetidamente o termo "revolución" para referirse a eles e expondo un esquema común que ignora as diferentes características dos diferentes procesos.



A situación actual nesta área xeopolítica é resultado da permanente inxerencia do imperialismo, dos procesos de descolonización formais, das políticas neocoloniais das anteriores metrópolis e da loita entre as potencias imperialistas por conquistar esferas de influencia. Durante décadas e ata a súa saída do poder, Ben Ali e Mubarak foron peóns do imperialismo favorecidos e protexidos polos países do capitalismo central, onde a fracción socialdemócrata da burguesía chegou a aceptalos como membros de pleno dereito da Internacional Socialista.



A intervención das potencias imperialistas nestes países, durante o pasado século, desenvolveuse dunha forma activa para impedir o desenvolvemento social e económico de ningún deles. Cando, a mediados do século XX, logo da Conferencia de Bandung, e o nacemento do Movemento de Países Non Aliñados, en moitos dos países da zona -e ligados en moitos casos aos procesos independentistas- xurdiron toda unha serie de opcións políticas de carácter progresista, cando non de orientación socialista, estes foron acosados con saña polas forzas imperialistas, o que se traduciu en golpes de estado, asasinatos, guerras civís, falsas guerrillas, etc. Así se produciron os asasinatos de Patricio Lumumba (Congo), Thomás Sankara (Burkina Faso) ou Amílcar Cabral (Guinea Bissau). Igualmente financiouse e mantivose durante anos a guerrilla da UNITA en Angola ou o movemento separatista de Katanga. Igualmente apontoouse a Israel como punta de lanza do imperialismo en Oriente Medio. Tamén, dun xeito máis próximo, entregouse a soberanía Saharauí á ditadura marroquí.



No seu momento, Exipto, Alxeria e Libia, a diferenza de Tunisia ou Bahrein, foron puntais do movemento de países non aliñados e contaban ou contan con dirixentes que, no formal, móstranse como continuadores dos procesos de liberación nacional (personificados en Nasser, Ben Bela e o propio Gadafi no seu momento). Estes países foron no seu día referentes do panarabismo e tiñan unha orientación socialista, polo menos no formal, que os puña no punto de mira das antigas potencias coloniais que se resistían a perder o control sobre unha zona de importancia xeopolítica enorme.



Os procesos de emancipación e liberación nacional nos países árabes do norte de África, caracterizados inicialmente pola súa firme oposición ao imperialismo, pero carentes dunha nítida posición socialista e dun contrapeso na esfera das relacións internacionais, como o foi no seu momento a URSS e o campo socialista, foron derivando, co paso do tempo, cara a posicións de conciliación coas potencias imperialistas, ben mudando de dirixentes, ben manténdose os mesmos, facendo uso dunha retórica antiimperialista que ocultaba o verdadeiramente esencial: os acordos económicos e políticos de carácter estratéxico co imperialismo que condenaban a estes países a manter o seu stataus colonial. Deste xeito, aos pobos do norte de África roubóuselles a oportunidade de construír un novo marco de relacións coas antigas potencias coloniais, abrindo paso novamente á penetración total dos intereses occidentais nos seus países e ao xurdimento dunha oligarquía ligada aos centros imperialistas e baseada na explotación das masas populares e o espolio dos recursos destes países. Agora, cando estalan todas as contradicións acumuladas, cando eses pobos, fartos de tanto sufrimento e tantas carencias, como consecuencia do desenvolvemento das forzas produtivas en colisión coas relacións de produción no proceso capitalista, mobilízanse para esixir cambios nas súas condicións de vida e os seus sistemas políticos, o imperialismo intervén decididamente, tratando de manipular estes procesos para reconvertelos nunha situación novamente controlable, que lle permita continuar o espolio dos seus recursos naturais, minerais e enerxéticos, utilizando para iso todas as medidas ao seu alcance.



Tal como comprobamos en Iraq, Afganistán ou a antiga Iugoslavia, por situar varios exemplos recentes, as tácticas do imperialismo son múltiples, polifacéticas e xogan con elementos formais desviando a atención das verdadeiras intencións. É necesario denunciar a hipocrisía interesada no tratamento do caso libio, o papel que está xogando o Consello de Seguridade da ONU e outros organismos internacionais, así como as insinuacións relativas a unha posible intervención estranxeira na zona. Igualmente, denunciamos o burdo intento de implicar repetidamente a Cuba e Venezuela na actual situación. Ao mesmo tempo, prodúcese un silencio absoluto acerca da represión existente noutros países como Marrocos.



Para o PCPE, o futuro destes pobos ten que ser un futuro libre da tutela e o manexo das potencias imperialistas sobre a zona.



O PCPE apoia aos pobos en loita e aquelas mobilizacións populares que avancen cara a procesos de soberanía nacional e que permitan o ascenso das forzas revolucionarias co obxectivo da construción da sociedade socialista-comunista.



O PCPE denuncia a posible intervención imperialista directa nestes países, ao mesmo tempo que condena sen paliativos todas as manobras que o imperialismo está desenvolvendo na zona.





Madrid, 27 de febreiro de 2011.

8 de marzo: Contra do capitalismo e o patriarcado





CARA AO SOCIALISMO!




O capitalismo decadente, en descomposición e en crise estrutural golpea á clase obreira a través dos gobernos de turno, que actúan como os seus consellos de administración, e faino implementando medidas para tentar de non ver reducida a súa taxa de ganancia (privatizacións, recortes sociais, aumento da idade de xubilación, abaratamento do despido, subvención ás cotas empresariais de seguridade social, etc).

Estas medidas inciden especialmente sobre as traballadoras que, como elo máis feble da cadea produtiva, viven instaladas na desigualdade e na sobreexplotación do mercado laboral:

- Discriminación salarial, representada nun salario medio feminino inferior nun 22 % respecto do masculino, sendo dun 37% menos entre as mozas e chegando a ser dun 50% entre as inmigrantes.

- Acoso sexual.

- Son mulleres máis do 77% dos empregados a tempo parcial.

- Traballan na economía mergullada máis dun millón de mulleres no estado español.

- A taxa de ocupación feminina é do 52,60 %, e o paro sitúase xa no 20,79% sendo entre as mulleres inmigrantes do 29% e nas mozas do 61%.

Como o manda o patriarcado,
as mulleres aturamos o traballo doméstico, as tarefas reproductivas e as de coidados, caseque
en exclusivo. Así, ademais de estar a entrar e a sair continuamente do mercado laboral entre os 25 e os 44 anos para coidar dos fillos, o 85% das excedencias para coidar dos familiares son solicitadas por mulleres. Deste xeito, alónxase do noso horizonte conquerir unha pensión pública que poida garantirnos unha vellez digna, e non de exclusión e pobreza. Pensións ligadas á permanenza no mercado laboral dun xeito ininterrumpido, con carreiras longas e estabeis, confrontan de xeito drástico coa realidade laboral das mulleres.

De feito, malia as cacareadas leis conciliadoras, é imposíbel para nós compatibilizar emprego, coidados e xubilación.

O patriarcado, coa división sexual do traballo, invisibiliza socialmente o traballo doméstico e de coidados. Coa construción,cultural e social, de dous xéneros con roles diferentes, facilítase a consideración do xénero feminino como de categoría humana e laboral inferior. A presenza secundaria da muller no mercado de traballo e o papel asignado no marco da familia patriarcal, como reprodutora da forza de traballo,

coloca ás traballadoras nunha situación especial de opresión e de exclusión social e da dependencia económica do home.

As traballadoras aturamos as consecuencias máis duras que a crise capitalista impón ao conxunto da clase obreira

. A necesaria resposta que debemos articular co conxunto da clase é para nós un dobre esforzo; pois a dobre xornada para conciliar emprego e reposición da forza de traballo repercute negativamente na nosa capacidade de intervención nas loitas obreiras e populares,dificultando a nosa imprescindibel participación na batalla contra o capitalismo e contra o patriarcado.

A única vía para enfrontar a crise capitalista é a loita por un proxecto revolucionario comprometido coa emancipación das mulleres, capaz de integrar a loita xeral da clase obreira polo socialismo e a loita específica polo fin do patriarcado.

Partido Comunista dos Pobos de España

www.pcpe.es

Colectivos da Mocidade Comunista

www.cjc.es