MUDAMONOS DE SITIO

Camarada, se desexas seguir no sucesivo as nosas novas e comunicacións diríxete a


http://www.pcpe.es/organizaciones-territoriales/galiza.html

PCPE LIBERDADE PARA OS CAMARADAS ASTURIANOS!

Comité Executivo
O PARTIDO COMUNISTA DOS POBOS DE ESPAÑA ESIXE A LIBERDADE INMEDIATA E
SEN CARGOS DOS SEUS MILITANTES DETIDOS EN ASTURIAS
JOSÉ IVAN FERNÁNDEZ, MEMBRO DO COMITÉ CENTRAL, E VANESA GARCÍA
RODRÍGUEZ FORON DETIDOS ESTA TARDE POLA BRIGADA POLÍTICO-SOCIAL NO
LOCAL DO PARTIDO EN CANDÁS

Na tarde deste martes, día 14 de xuño, presentáronse varios policías de paisano na sede do
PCPE en Candás, e, sen mediar explicación algunha, levaron detidos a Vanesa García
Rodríguez e a José Iván Fernández, este último é membro do Comité Central do PCPE.
Ao estilo da brigada político-social da anterior ditadura acudiu un numeroso grupo de policías
secretas, en dous vehículos, que requiriron aos dous membros do Partido e leváronos presos,
sen que mediase explicación algunha, e sen que puidesen tan sequera informar a outra persoa
que tamén se atopaba no local nese momento.
Esta actuación policial vén ser unha expresión máis da liña de acoso que os corpos de policía
desenvolven contra a actividade política do PCPE, e dos seus militantes. Responde a unha
intencionalidade política de tratar de impedir a actividade política do Partido, que confronta
directamente cos intereses da ditadura do capital, a oligarquía e os aparellos do estado que os
protexen. Esta acción, ademais, realízase nun momento en que o goberno da socialdemocracia
impulsa a nova reforma laboral que trata de liquidar os dereitos da negociación colectiva, e que
quere colocar á clase obreira aos pés da patronal.
Ningún acoso, por violento que este sexa, impedirá a continuación da actividade política do
PCPE á beira da clase obreira en loita polo socialismo e o comunismo. Calquera ataque nesta
situación non fai máis que crecer a moral de loita do Partido, e a súa determinación de enfrontar
estas accións co apoio do pobo e da clase.
O PCPE esixe a liberdade inmediata dos seus dous membros, sen cargos de ningún tipo.
O PCPE denuncia a actuación das forzas policiais da ditadura do capital, actuación que -unha
vez máis- pon de manifesto o carácter de clase do estado e dos seus aparellos de represión.

¡LIBERDADE INMEDIATA PARA VANESA E IVÁN!
¡ALTO Á REPRESIÓN DO COMUNISMO!

Martes 14 de Xuño p. m.

O PCPE CONDENA O BRUTAL DESALOXO DA PRAZA CATALUNYA

O PCPE CONDENA O BRUTAL DESALOXO DA PRAZA CATALUNYA, E ESIXE O CESAMENTO INMEDIATO DO CONSELLEIRO DE INTERIOR, RESPONSABLE DIRECTO DESTA VIOLENTA AGRESIÓN

O Partido Comunista dos Pobos de España, unha vez coñecidos os sucesos acontecidos na mañá de hoxe na Praza Catalunya de Barcelona -onde os Mossos d'Esquadra desaloxaron brutalmente ás persoas alí acampadas-, condena con toda firmeza a intervención policial, así como os peregrinos argumentos dados polas autoridades para tratar de xustificar tal desaloxo, e expresa a súa solidariedade ás persoas agredidas.

Este desaloxo prodúcese nun momento no que as acampadas xa non xeran tanto interese mediático, e cando as conclusións do debate das súas formulacións programáticas non foron capaces de elevarse máis aló de peticións de meras reformas da democracia burguesa. Este tipo de intervencións, ao mesmo tempo que demostran o grao de embrutecimiento e violencia dun sistema que cada vez tolera menos calquera tipo de expresión pública de oposición -nin sequera as que se manteñen en parámetros plenamente asumibles-, supón tamén un aviso a quines pretendan expresar publicamente o seu descontento cuns ou outros mecanismos do aparello de dominación.

Para rematar, o PCPE, como xa expresaba no seu comunicado do 19 de maio, mantén firme o seu compromiso de seguir traballando, día a día, para levantar un forte referente clasista que canalice o descontento social provocado pola aplicación de medidas aprobadas polo goberno nestes anos de crises e que só benefician ao gran capital e atacan directamente á maioría obreira e popular. Só na organización, loita e politización da clase obreira e sectores populares estará o futuro da resposta a estas políticas que impulsan os distintos gobernos da oligarquía. Derrotar á oligarquía, combater as súas políticas e os seus gobernos, é o obxectivo central da clase obreira para mellorar as súas condicións de vida. O PCPE traballará con todas aquelas persoas e organizacións que se sitúen fronte ao capital, e que traballen en dirección á superación da crise no camiño cara á sociedade socialista.

¡CESAMENTO INMEDIATO DA REPRESIÓN!
¡DEPURACIÓN DE RESPONSABILIDADES!
¡VIVA A LOITA OBREIRA E POPULAR!

DECLARACIÓN DO CE DO PCPE SOBRE AS MOBILIZACIÓNS INICIADAS O 15M

As mobilizacións iniciadas o 15M responden a unha estratexia de baixar a presión á pota social e evitar respostas de contido clasista.
Nunha conxuntura así hai que responder con organización, organización e organización.
As mobilizacións iniciadas este 15M baixo o lema "Democracia Real Xa", sopórtanse sobre o nivel de fartura, dunha parte importante da base social, ante as consecuencias que a crise capitalista está tendo sobre as súas condicións de vida, especialmente sobre a clase obreira e sectores populares e, dun xeito particular, sobre a mocidade.
O PCPE analiza esta situación con atención, e fai este pronunciamiento coa vontade de axudar a que este movemento -de confusas orixes- non distraia á clase obreira e evitar que actúe axudando a bloquear o avance dunha posición de confrontación coas raíces profundas da crise capitalista. O desenvolvemento dos acontecementos apunta a que, cunha certa saída de presión da pota social, todo volverá estar en coordenadas asumibles polo bloque dominante, que continuará coas súas políticas antiobreiras para tratar de remontar a crise sistémica, mantendo o consenso social ata agora logrado.
Á hora de caracterizar este movemento, hai tres elementos que determinan a nosa análise:
-trátase dun movemento que ataca a liña de flotación da loita de clases.
-trátase, así, dun movemento interclasista
-trátase dun movemento de claro carácter ideolóxico pequenoburgués.

O RETROCESO DA ORGANIZACÓN DA CLASE OBREIRA
A debilidade dunha ferramenta desenvolvida por parte da clase obreira, en forma de Partido Comunista, amplamente implantado e combativo; así como a falta de desenvolvemento dun proxecto sindical clasista con amplo apoio da clase obreira, forman parte do caldo de cultivo que dá lugar a este movemento.
A agudización da loita de clases en España é un feito obxectivo, sistematicamente ocultado polo bloque do poder. A situación derivada da crise está afectando a sectores ben formados profesionalmente, e con ampla capacidade intelectual, da clase obreira; principalmente mocidade, que ven como as condicións de vida que se lles prometían baixo o capitalismo non están sendo satisfeitas, senón todo o contrario, frústranse. Ante esta situación, e ante as insuficiencias do elemento subxectivo revolucionario, estes sectores buscan saída ao seu descontento por medio de expresións reformistas e pequenoburguesas, claramente manipulables por parte do sistema para evitar a elevación da conciencia e o posible estalido social cun sentido transformador.
Baixo un programa de corte reformista, baseado en formulacións tan idealistas como que a crise económica é froito, en parte, do mal funcionamento dos mecanismos "democráticos"  dun país como España (homologable aos do resto de países da UE), ou dos mecanismos de "control financeiro", exponse unha serie de propostas -recollidas nas súas Propostas-, que van desde a petición de bonificacións a empresas que teñan pouca contratación temporal, a esixencia da plena aplicación da Lei de Dependencia, a Taxa Tobin, a reforma da Lei Electoral ou a inclusión de "mecanismos que garantan a democracia interna nos partidos", todo iso pasando pola utilización de termos como "clase política", que parten dunha concepción allea ás nosas formulacións máis básicas. Esta orientación idealista e posibilista non cuestiona para nada a validez do sistema capitalista, sinxelamente trata de reformalo para que funcione mellor.
UNHA POSICIÓN CONTRA A ORGANIZACIÓN COMBATIVA DA CLASE OBREIRA
Estas formulacións reformistas, que perfectamente subscribirían EU ou o PCE na súa lóxica de ir cara a un capitalismo de rostro humano (ás veces din "socialismo") "mediante a profundización da democracia", únenselle unha serie de posicionamentos abertamente atentatorios contra a forma de organización do movemento obreiro: o Partido e o Sindicato. Aproveitando a mala imaxe dos partidos burgueses (a pesar de que, por exemplo no País Valenciano, todas as enquisas prognostican unha vitoria esmagadora de Camps a pesar da corrupción) e os sindicatos maioritarios, faise táboa rasa e exponse un discurso antipartido e antisindicato, que recupera os posicionamentos máis esquerdistas relativos á non necesidade de organicidade, de estruturas e que di organizarse "horizontalmente" a través das "redes sociais".
A militancia comunista ten suficiente experiencia acumulada, a través de décadas de loita, como para saber perfectamente que as ideas non viven sen organización, e moito menos as ideas variadas dun movemento que di pretender plantar cara ao poder establecido; cada vez con máis sofisticados recursos para dinamitar as posibles erupcions descontroladas que poidan saír en momentos como o actual.
E tamén sabemos que os discursos baseados na "inorganicidade" están pensados para desprestixiar e tratar de arrinconar á posible influencia dos Partidos Comunistas, encomiando o espontaneísmo, o movimentismo e o horizontalismo, elementos que se demostran sempre como falsos na práctica e moi útiles a determinados sectores esquerdistas. No concreto, todo militante comunista con certa experiencia en "ámbitos unitarios", sufriu este tipo de experiencias e sabe onde acaban levando: imposibilidade de formulación do discurso ideolóxico comunista, manipulación de asembleas, etc. Neste caso, a suposta utilización das "redes sociais" é un elemento enganoso e moi conveniente para determinados sectores interesados en desprestixiar as formas de organización da clase obreira.
CONTINUAR COA ORGANIZACIÓN DA CLASE OBREIRA
Quen militamos pola revolución non podemos dar cobertura, directa ou indirectamente, a posicionamentos que atacan directamente á esencia do partido leninista de novo tipo. Aínda que haberá outras formulacións ideolóxicas que - mesmo reclamándose herdeiros de Lenin-, fagan a vista gorda con ese elemento. Nós non, e a nosa tarefa é combater estas posicións facendo valer a nosa experiencia e a nosa análise de clase.
Doutra banda, o PCPE non asume as formulacións de corte posmoderno relativos ao fin da clase obreira e a súa disgregación en distintos sectores: precarios, subcontratados, desempregados. Ese posicionamento tende a dividir á clase obreira e facilitar o traballo dos elementos máis reaccionarios, facilitando á súa vez a formulación divisionista que diferencia entre "traballadores privilexiados" e "traballadores non privilexiados". O grao de explotación da clase obreira non se define unicamente pola súa remuneración ou tipo de contratación, senón pola súa posición esclavizada na cadea de obtención da plusvalía pola burguesía.
Todos os indicios apuntan a que este tipo de movementos -que se aproveitan dunha situación obxectiva de frustración social que afecta a amplos sectores da clase e de pobo-, serven como válvula de escape nun momento no que as consecuencias da crise capitalista están sendo visibles para amplísimos sectores da clase obreira, e compartidos tamén por sectores da pequena burguesía que ven abocados á proletarización. A tarefa dos e as comunistas neste caso non pode pasar por reforzar ferramentas difusas ou sumarse cegamente a calquera movemento, senón en redobrar a ofensiva ideolóxica e dedicar o traballo práctico a fortalecer o Partido Comunista como referente da clase obreira organizada e consciente do seu papel revolucionario. Se non se traballa nesta liña, froito ademais do debate realizado no noso 9º Congreso, pérdese a orientación das condicións concretas nas que se desenvolve a loita de clases no noso país, e como canalizala cara a posicións superadoras das actuais limitacións da clase obreira para dar unha resposta.
O PCPE denuncia a posición das organizacións reformistas que, carentes de todo tipo de criterio científico, sumáronse de xeito oportunista a este proceso. Ao mesmo tempo, este movemento é apoiado desde sectores empresariais de extrema dereita. Esta absoluta sopa ideolóxica é totalmente inoperante e condenada á desaparición unha vez pase a febre momentánea.
Un elemento que avala aínda máis a nosa incredulidade ante este proceso é o amplo eco mediático que ten. Sorprendente, dada a habitual actitude dos medios de comunicación oficiais ante as mobilizacións e manifestacións que confrontan co sistema. Trátase dun movemento que vén moi ben ao poder desde o momento en que parte do rexeitamento a partidos e sindicatos, crebando así a espiña dorsal do movemento obreiro. Isto está atraendo a sectores que ata agora non se mobilizaron ante ningún dos ataques cara á clase obreira e que, ante o evidente cansazo que xerará esta cuestión, acabarán volvendo ás súas casas coa subxectividade de derrota e refractarios á organicidade.
SEGUIREMOS TRABALLANDO PARA ERGUER UN FORTE REFERENTE CLASISTA QUE CANALICE O DESCONTENTO SOCIAL
É inevitable que a militancia comunista confronte ideológicamente con este tipo de procesos. O Partido Comunista non pode ser parte activa na difusión dunha mensaxe que atenta contra a súa propia natureza, nin ser vítima de febres momentáneas condenadas ao fracaso e con indubidable orientación reformista. A nosa militancia non dará alento a esta orientación política.
A militancia do Partido -intervindo desde os bordos deste movemento- debe ter a capacidade de converterse en referente de quen, con boa vontade, participan nestas iniciativas na crenza de que lle conducirán a posicións de loita polos seus intereses de clase; pero en ningún caso avalándoo. Un proceso de elevación da conciencia de clase pasará sempre por iniciativas transitorias que distraian da liña correcta a fraccións da clase que buscan unha resposta ás súas inquietudes; se o Partido sabe localizar a estas fraccións da clase, e establecer interlocucións con ela, deberá intervir para aproximalas ás súas posicións revolucionarias.
Defenderemos sempre a acción autónoma do Partido buscando o fortalecemento das correntes revolucionarias do movemento obreiro. A burguesía, coas súas argucias, non impedirá que a clase obreira española avance cara a posicións revolucionarias e cara á procura dunha saída socialista revolucionaria á actual crise estrutural do sistema capitalista.

Madrid 19 de Maio de 2.011
Comité Executivo PCPE

O 9 DE MAIO CELEBRAMOS A DERROTA DO NAZIFASCISMO

RESOLUCIÓN DO COMITÉ EXECUTIVO DO PCPE

O 9 de maio celebramos o aniversario da vitoria dos pobos contra o nazifascismo e mantemos o compromiso de loita contra a Europa da guerra e os monopolios

O Comité Executivo do PCPE, ante este 66º aniversario da vitoria dos pobos de Europa fronte ao horror nazifascista, quere renovar o compromiso do conxunto de militantes do PCPE por continuar a loita fronte ás políticas da Unión Europea, expresión hoxe no noso continente dos intereses dos monopolios, do gran capital e instrumento imperialista contra os pobos do mundo.

É necesario recuperar e dignificar a memoria auténtica dos loitadores e loitadoras antifascistas que, en moitos países que actualmente compón a UE, deron a vida e sacrificáronse por liberar aos seus pobos da ameaza nazifascista, exemplo extremo sanguinario e violento da reacción burguesa fronte a unha clase obreira triunfante e que demostraba a posibilidade dun mundo sen explotación mentres edificaba o socialismo na URSS.

Fronte a quen hoxe, desde parlamentos, ministerios, comisións ou fundacións, pretenden empañar a memoria dos loitadores e loitadoras antifascistas mentres recuperan os símbolos e mensaxes dos colaboracionistas nazis, utilizando para iso hipócritamente unha pretendida equiparación do comunismo co nazifascismo, o PCPE quere expresar a súa admiración pola exemplar tarefa antifascista e de construción socialista que levou a cabo en boa parte de Europa tras a súa liberación por parte do Exército Vermello

Así mesmo, o PCPE quere expresar a súa máis absoluta condena das medidas propostas e adoptadas en diversas instancias da UE, tendentes a criminalizar as ideas e a simboloxía comunistas así como a revisar a historia para dulcificar o papel de quen colaboraron cos réximes asasinos nazifascistas, todo o cal vai encamiñado desprestixiar hoxe a quen loitamos por unha sociedade sen explotadores na que os pobos, e non os intereses do gran capital, sexamos quen decidamos o rumbo e o modelo socioeconómico a seguir.

En España atopámonos en plena campaña electoral, na que se elixe aos representantes locais e autonómicos. Os partidos do sistema dedican unha boa parte dos seus discursos a lexitimar as políticas da UE, mentres que o PCPE aproveita esta campaña electoral para realizar unha expresa e decidida de denuncia dos mecanismos de opresión que o capital desenvolve no noso país, entre os cales os plans da Unión Europea teñen gran importancia.

As políticas antiobreras e contra os intereses populares que se aproban polos gobernos da UE foron as causantes de masivas perdas de empregos en sectores como a agricultura, a gandería ou a pesca, teñen tranformado importantes zonas industriais en auténticos desertos, obrigando á mocidade a emigrar, sentaron as bases para un proxecto que ten para o noso país un modelo económico terciario, enfocado ao turismo, carente de capacidade industrial e autonomía enerxética.

Neste plan colaboraron todas as institucións, estatais, autonómicas e municipais, facendo uso de miles de millóns de euros en fondos europeos para o enriquecemento dalgunhas empresas, aplicando conscientemente unhas políticas que non supón máis que lesións constantes aos intereses do conxunto da clase obreira e sectores populares.

Os e as comunistas do PCPE estamos comprometidos na loita contra os monopolios e as consecuencias da profundización no carácter imperialista da Unión Europea en todos os ámbitos. As consecuencias dos plans de estabilidade, o pacto polo euro-plus e outras decisións tomadas polo Consello Europeo, a Comisión Europea ou o Eurogrupo, especialmente os denominados "rescates" económicos a Grecia, Irlanda, Portugal e, posiblemente, a máis países no futuro, afectan directamente aos servizos públicos a todos os niveis, especialmente local e autonómico, posto que implicarán máis recortes, máis privatizacións e máis espazos que se abrirán para a acumulación capitalista, e non para a satisfacción das necesidades do pobo.

Por todo iso, hoxe reafirmamos o noso compromiso de loita contra as políticas capitalistas, da UE, dos gobernos estatais, municipais ou autonómicos. Reafirmamos o noso compromiso coa clase obreira e os sectores populares que son hoxe os principais afectados por esas políticas, e facemos un chamamento á organización no Partido Comunista como vía máis eficaz para iniciar o camiño da resistencia e da loita fronte aos continuos ataques da oligarquía, que nos permitirá acumular as forzas suficientes para iniciar a edificación do Socialismo e o Comunismo no noso país.

Comité Executivo do PCPE

Madrid, 9 de maio de 2011.

EUSKAL KOMUNISTAK-PARTIDO COMUNISTA DOS POBOS DE ESPAÑA (EK-PCPE)

DENUNCIA A AMPLIACIÓN DO ESTADO DE EXCEPCIÓN ANTE A PROPOSTA DO GOBERNO ESPAÑOL DE IMPEDIR A PRESENZA DE BILDU E DE DETERMINADAS CANDIDATURAS LOCAIS NAS PRÓXIMAS ELECCIÓNS DO 22 DE MAIO.

Desde o noso Partido volvemos amosar a nosa solidariedade co pobo traballador vasco. A proposta do Goberno burgués do PSOE en Madrid, de impedir "xudicialmente" a presenza de Bildu e outras candidaturas locais na próximas eleccións do 22 de maio, manteñen e

profundan o estado de sitio de facto en Euskal Herria.

A Lei de Partidos e os seus engadidos, pactados polo PSOE e o PP, son a expresión legal da nula vontade democrática da oligarquía española representadas por estes partidos, de dar a voz neste caso ao pobo vasco, impedindo que as persoas e sectores que son e se senten representados pola esquerda independentista vasca, poidan ter opcións electorais en similares condicións que os seus adversarios.

Sumamos a nosa voz á denuncia por vulneración de dereitos fundamentais a persoas e organizacións políticas, que representan as denuncias ante os tribunais españois das candidaturas impugnadas en Euskal Herria por parte do Goberno español.

Esiximos a presenza en igualdade de condicións destas candidaturas impugnadas nas próximas eleccións do 22 de maio. Esiximos tamén novamente,a abolición da actual Lei de Partidos políticos e os seus engadidos.

Pedimos unión a todos os grupos, persoas, partidos, sindicatos e colectivos no apoio a Bildu e as candidaturas locais que pretender ser ilegalizadas, para realizar cantas concentracións e actos de apoio sexan necesarios tanto en Euskal Herria, como no resto de pobos e nacións no Estado español.

Denunciamos o labor da maioría dos medios de comunicación neste tema, pola súa disposición para manipular, enganar e servir aos intereses electorais e espúreos do PSOE e o PP.

Volvemos ratificarnos na nosa aposta inequívoca polos contidos e propostas do Acordo de Gernika, que como Partido subscribimos e esiximos ao Goberno español que respecte a vontade do pobo vasco.

28 de abril de 2011

1º de Maio RACHEMOS O PACTO SOCIAL, LOITEMOS POLOS NOSOS DEREITOS

Desgrazadamente, desde o estoupido da actual crise capitalista, a clase traballadora e os sectores populares do noso país están sufrindo unha serie de leccións dramáticas. As súas condicións laborais e de vida están sendo golpeadas terriblemente por parte dunha burguesía e os seus correspondentes xestores políticos que, nun desesperado intento por transitar cara a un novo período de acumulación, non están dubidando en arrasar cos dereitos históricos adquiridos. Todas e cada unha das medidas que están implementando teñen o mesmo denominador común: cargar as consecuencias da devandita crise sobre as costas e sobre o futuro desa maioría traballadora.

Con todo, todas estas leccións que os traballadores e as traballadoras están recibindo por parte dos distintos representantes do capital sen dúbida van agudizar o desenvolvemento de loita de clases, e vanos dispor nunha situación de aumento da toma de conciencia sobre a súa realidade como clase explotada, que necesita necesariamente elevar o grao de confrontación e de loita contra todos aqueles sectores que, directa ou indirectamente, están participando no roubo cotián que se está a cometer a diario contra o pobo traballador.

Coa actual crise esborrállase a falacia que tentou presentar ao capitalismo como o modo de produción capaz de asegurar un futuro digno próspero e estable, tamén para a clase obreira; sobre a hipotética capacidade do capitalismo para facer conciliables os intereses das distintas clases sociais, e mesmo para tender á desaparición das mesmas. A fraude presentada, en definitiva, á clase traballadora sobre o suposto crecemento ilimitado que, baixo o capitalismo, todo o pobo, independentemente do papel que xogase no proceso produtivo, ía poder experimentar nas súas condicións de vida, se desmorona irremediablemente. O aumento da miseria e da explotación, e un brutal recorte de dereitos, constitúen a única recompensa coa cal quen dirixen o aparello económico e político do estado capitalista pagan os traballadores e as traballadoras, boa parte dos e as cales fiaron o seu futuro a este discurso, e que agora sofren as consecuencias en forma de dramática realidade.

Pero a loita de clases non se detén, sen ir máis lonxe, fai poucos días concluíu en Atenas o 16 Congreso da Federación Sindical Mundial (FSM). Nel os sindicatos de clase de todo o planeta (que agrupan a 85 millóns de traballadores en máis de 100 países) decidiron estender a loita de clases e unir aos traballadores fronte ao capitalismo mundial. a clase obreira busca constantemente xogar o seu papel histórico e a súa emancipación como clase. Resolve organizarse, enfrontar a dominación do capital e se apresta xa que logo á súa liberación definitiva, que pasa necesaria e exclusivamente pola conquista do Socialismo e o Comunismo.

E faino así porque comproba o papel histórico que a socialdemocracia, representada polo goberno do PSOE, volve xogar como ferramenta política que é fiel garante dos intereses da oligarquía financeira. Puido comprobalo ao vela primeiro negar a existencia da crise; despois regalando miles de millóns de euros do erario público para salvagardar os beneficios bancarios; máis tarde aumentando os prezos dos carburantes, das tarifas eléctricas, ou facilitando a subida dos prezos dos alimentos de primeira necesidade, e todo iso mentres reducía ou eliminaba impostos á minoría explotadora; posteriormente permitindo o desafiuzamento de centos de miles de familias traballadoras, volvendo protexer os intereses de inmobiliarias e entidades financeiras. Tamén a viu privatizar servizos públicos, impor unha contrarreforma laboral que facilita o despedimento ou que precariza aínda máis o mercado laboral; aplicar unha contrarreforma do sistema de pensións que esixe traballar máis anos para cobrar menos. E está a vela preparar unha contrarreforma da negociación colectiva que, pretendendo calcular os salarios en función da chamada produtividade, vai aumentar o grao de explotación da clase obreira nos centros de traballo.

En definitiva, a dura escola da crise capitalista ensina á clase obreira a rexeitar o groseiro engano ao que tratan de sometela para que siga considerando un goberno do PSOE coma se fose algo distinto ao que poida representar outro rexido polo PP. Ensina que ambos non son senón instrumentos deseñados para ir turnándose, a través dos procesos electorais, e en función da conxuntura política e económica do momento, a salvagardar os privilexios dunha minoría explotadora, e que sempre teñen con estes partidos á frente os seus negocios e beneficios a recado.

Pero a crise capitalista tamén mostra o papel que as cúpulas das organizacións sindicais maioritarias xogan neste escenario de crise. A clase obreira comprobou que só tras reclamar de forma contundente a folga xeral como a necesaria resposta que había que dar aos ataques da patronal e os seus gobernos, ditas cúpulas aviñéronse a convocala. Viu que a devandita folga xeral, se non estaba enfocada a ser unha xornada que abrise un período de mobilizacións sostido no tempo e que aumentase progresivamente o nivel de confrontación ata derrubar todas e cada unha das medidas que os representantes do capital tiñan previsto aplicar, ía terminar converténdose na antesala da enésima traizón, co correspondente engano ás súas expectativas por parte destes cadros de mando sindicais cooptados polo poder burgués, e que xogan o papel de desorganizar, desorientar e desmobilizar á clase obreira co discurso da paz social e coa praxe da negociación á baixa de dereitos. Quen son cómplices á hora de maniatar a capacidade de loita dos traballadores e as traballadoras; quen negocian coa burguesía e os seus lacaios políticos a rendición e inacción da clase obreira; quen representan o papel de liquidadores progresivos destes dereitos, pretendendo ademais falar no seu nome, forman, en definitiva, parte do armazón de dominación capitalista, e como tal deben ser denunciados e combatidos por esa maioría traballadora.

A crise capitalista tamén volveu a retratar á Unión Europea como conglomerado de institucións, profundamente antidemocráticas no fondo e nas formas que, ao servizo da oligarquía, tratan de recompor o proceso de reprodución ampliada do capital impondo aos Estados membros todo un paquete de medidas políticas e económicas de carácter social, salarial e laboral que están liquidando dereitos históricos. Non hai saída nin futuro digno para a clase obreira nin para os pobos de Europa mentres sigamos suxeitos a esta superestructura política creada e desenvolvida exclusivamente para servir aos intereses da minoría explotadora, disputando mercados e zonas de influencia co outro gran polo imperialista que son os EEUU. A Unión Europea pretende converterse na coartada que os partidos do sistema utilizan no seu intento por lavar as mans acerca das consecuencias destas medidas, pero esquecen mencionar que son eses mesmos partidos do sistema quen gobernan as institucións da UE e dirixen as súas políticas.

A última e clarificadora lección que a clase obreira aprendeu da actual crise capitalista constitúea a bancarrota do reformismo político representado por Esquerda Unida e o mal chamado Partido Comunista de España (PCE), organizacións que ante o novo estalido das contradicións do sistema renegan novamente de calquera método de análise científica da realidade, rexeitan a necesidade de acentuar a loita de clases para confrontar ata a súa derrota aos distintos representantes políticos e económicos do sistema, e abominan de calquera discurso e praxe emancipadora para a clase traballadora que denuncie o capitalismo existente na súa totalidade, e non exclusivamente uns "excesos" que, en todo caso, poden ser aliviados grazas a reformas parciais ou a supostas melloras "humanitarias" do mesmo. Convértense en cómplices dun sistema cando, de facto, renuncian a derrubar o capitalismo, cando por buscar acomodo no armazón institucional burgués desorientan á clase obreira e ao pobo repudiando a necesidade de loitar ata a conquista do Socialismo e o Comunismo.

Pero tamén hai leccións que extraer en clave positiva cando as consecuencias da crise capitalista se acentúan. As masas toman conciencia e perciben a análise e as orientacións do seu Partido, do Partido Comunista, como as únicas que ofrecen unha saída certa ao negro futuro que o capitalismo dispuxo para elas. Desaparecen todas as expectativas en calquera proceso de reformas dentro do sistema. Porque o sistema non está en crise; o sistema é a crise, é o paro, é a miseria, é a explotación, e é a perpetuación dunha orde imposta dunha minoría explotadora a unha maioría obreira e popular. E contra iso disponse a organizarse e loitar, sumándose ás filas da súa organización partidaria, do PCPE.

Os traballadores e as traballadoras deben apostar nos seus centros de traballo polos Comités para a Unidade Obreira (CUO), verdadeiros espazos de acción sindical onde, independentemente da afiliación a unhas siglas sindicais determinadas, ou sen pertencer a ningunha, se poidan abrir foros de elaboración e prácticas sindicais realmente clasistas e combativas, onde se poida exercer con decisión e eficacia a loita polos dereitos económicos aí onde se manifesta de forma máis evidente a explotación e o roubo cotián que como clase obreira sufrimos de cotío no posto de traballo

Os Comités para a Unidade Obreira (CUO) están chamados a xogar un papel de aglutinante dos traballadores e as traballadoras, de unificador en canto á análise e a acción conxunta de todo o sindicalismo de clase, por encima de siglas determinadas, e sen buscar o enfrontamento por razón da pertenza a calquera delas, pero sen esconder a súa oposición frontal a toda práctica de traizón ou desmobilización, estratexias para perpetuar a chamada paz social como instrumento que intenta frear o lexítimo e necesario exercicio da loita de clases no plano económico.

Este 1º de Maio debe manifestarse a actitude militante dunha clase obreira que, co seu Partido Comunista á frente, sitúe en primeiro plano unha serie de elementos: o rexeitamento frontal á chamada paz social como práctica suicida para os intereses dunha clase obreira, cuxas consecuencias xa está sufrindo en canto a retroceso de dereitos se refire; a necesidade de pasar á ofensiva, organizarse e preparar as mobilizacións necesarias para, non só recuperar aquilo que nos está sendo arrebatado, senón para desposuír dos seus privilexios a unha minoría cuxa opulencia descansa sobre as nosas condicións de traballo e de vida, cada vez máis penosas; e, fundamentalmente, para demostrar a bancarrota definitiva do capitalismo como sistema que nada positivo ten que ofrecer a unha maioría obreira e popular que, en consecuencia, renuncia a depositar as súas esperanzas en calquera reforma do mesmo, e se apresta a combater pola súa superación definitiva coa conquista do Socialismo e o Comunismo.