ASINA E DIFUNDE: NON AO XUIZO CONTRA TRES MILITANTES COMUNISTAS

http://www.pcpe.es/formulario2010/index.php ------------------------------------------------------- detailpage

quinta-feira, 19 de maio de 2011

DECLARACIÓN DO CE DO PCPE SOBRE AS MOBILIZACIÓNS INICIADAS O 15M

As mobilizacións iniciadas o 15M responden a unha estratexia de baixar a presión á pota social e evitar respostas de contido clasista.
Nunha conxuntura así hai que responder con organización, organización e organización.
As mobilizacións iniciadas este 15M baixo o lema "Democracia Real Xa", sopórtanse sobre o nivel de fartura, dunha parte importante da base social, ante as consecuencias que a crise capitalista está tendo sobre as súas condicións de vida, especialmente sobre a clase obreira e sectores populares e, dun xeito particular, sobre a mocidade.
O PCPE analiza esta situación con atención, e fai este pronunciamiento coa vontade de axudar a que este movemento -de confusas orixes- non distraia á clase obreira e evitar que actúe axudando a bloquear o avance dunha posición de confrontación coas raíces profundas da crise capitalista. O desenvolvemento dos acontecementos apunta a que, cunha certa saída de presión da pota social, todo volverá estar en coordenadas asumibles polo bloque dominante, que continuará coas súas políticas antiobreiras para tratar de remontar a crise sistémica, mantendo o consenso social ata agora logrado.
Á hora de caracterizar este movemento, hai tres elementos que determinan a nosa análise:
-trátase dun movemento que ataca a liña de flotación da loita de clases.
-trátase, así, dun movemento interclasista
-trátase dun movemento de claro carácter ideolóxico pequenoburgués.

O RETROCESO DA ORGANIZACÓN DA CLASE OBREIRA
A debilidade dunha ferramenta desenvolvida por parte da clase obreira, en forma de Partido Comunista, amplamente implantado e combativo; así como a falta de desenvolvemento dun proxecto sindical clasista con amplo apoio da clase obreira, forman parte do caldo de cultivo que dá lugar a este movemento.
A agudización da loita de clases en España é un feito obxectivo, sistematicamente ocultado polo bloque do poder. A situación derivada da crise está afectando a sectores ben formados profesionalmente, e con ampla capacidade intelectual, da clase obreira; principalmente mocidade, que ven como as condicións de vida que se lles prometían baixo o capitalismo non están sendo satisfeitas, senón todo o contrario, frústranse. Ante esta situación, e ante as insuficiencias do elemento subxectivo revolucionario, estes sectores buscan saída ao seu descontento por medio de expresións reformistas e pequenoburguesas, claramente manipulables por parte do sistema para evitar a elevación da conciencia e o posible estalido social cun sentido transformador.
Baixo un programa de corte reformista, baseado en formulacións tan idealistas como que a crise económica é froito, en parte, do mal funcionamento dos mecanismos "democráticos"  dun país como España (homologable aos do resto de países da UE), ou dos mecanismos de "control financeiro", exponse unha serie de propostas -recollidas nas súas Propostas-, que van desde a petición de bonificacións a empresas que teñan pouca contratación temporal, a esixencia da plena aplicación da Lei de Dependencia, a Taxa Tobin, a reforma da Lei Electoral ou a inclusión de "mecanismos que garantan a democracia interna nos partidos", todo iso pasando pola utilización de termos como "clase política", que parten dunha concepción allea ás nosas formulacións máis básicas. Esta orientación idealista e posibilista non cuestiona para nada a validez do sistema capitalista, sinxelamente trata de reformalo para que funcione mellor.
UNHA POSICIÓN CONTRA A ORGANIZACIÓN COMBATIVA DA CLASE OBREIRA
Estas formulacións reformistas, que perfectamente subscribirían EU ou o PCE na súa lóxica de ir cara a un capitalismo de rostro humano (ás veces din "socialismo") "mediante a profundización da democracia", únenselle unha serie de posicionamentos abertamente atentatorios contra a forma de organización do movemento obreiro: o Partido e o Sindicato. Aproveitando a mala imaxe dos partidos burgueses (a pesar de que, por exemplo no País Valenciano, todas as enquisas prognostican unha vitoria esmagadora de Camps a pesar da corrupción) e os sindicatos maioritarios, faise táboa rasa e exponse un discurso antipartido e antisindicato, que recupera os posicionamentos máis esquerdistas relativos á non necesidade de organicidade, de estruturas e que di organizarse "horizontalmente" a través das "redes sociais".
A militancia comunista ten suficiente experiencia acumulada, a través de décadas de loita, como para saber perfectamente que as ideas non viven sen organización, e moito menos as ideas variadas dun movemento que di pretender plantar cara ao poder establecido; cada vez con máis sofisticados recursos para dinamitar as posibles erupcions descontroladas que poidan saír en momentos como o actual.
E tamén sabemos que os discursos baseados na "inorganicidade" están pensados para desprestixiar e tratar de arrinconar á posible influencia dos Partidos Comunistas, encomiando o espontaneísmo, o movimentismo e o horizontalismo, elementos que se demostran sempre como falsos na práctica e moi útiles a determinados sectores esquerdistas. No concreto, todo militante comunista con certa experiencia en "ámbitos unitarios", sufriu este tipo de experiencias e sabe onde acaban levando: imposibilidade de formulación do discurso ideolóxico comunista, manipulación de asembleas, etc. Neste caso, a suposta utilización das "redes sociais" é un elemento enganoso e moi conveniente para determinados sectores interesados en desprestixiar as formas de organización da clase obreira.
CONTINUAR COA ORGANIZACIÓN DA CLASE OBREIRA
Quen militamos pola revolución non podemos dar cobertura, directa ou indirectamente, a posicionamentos que atacan directamente á esencia do partido leninista de novo tipo. Aínda que haberá outras formulacións ideolóxicas que - mesmo reclamándose herdeiros de Lenin-, fagan a vista gorda con ese elemento. Nós non, e a nosa tarefa é combater estas posicións facendo valer a nosa experiencia e a nosa análise de clase.
Doutra banda, o PCPE non asume as formulacións de corte posmoderno relativos ao fin da clase obreira e a súa disgregación en distintos sectores: precarios, subcontratados, desempregados. Ese posicionamento tende a dividir á clase obreira e facilitar o traballo dos elementos máis reaccionarios, facilitando á súa vez a formulación divisionista que diferencia entre "traballadores privilexiados" e "traballadores non privilexiados". O grao de explotación da clase obreira non se define unicamente pola súa remuneración ou tipo de contratación, senón pola súa posición esclavizada na cadea de obtención da plusvalía pola burguesía.
Todos os indicios apuntan a que este tipo de movementos -que se aproveitan dunha situación obxectiva de frustración social que afecta a amplos sectores da clase e de pobo-, serven como válvula de escape nun momento no que as consecuencias da crise capitalista están sendo visibles para amplísimos sectores da clase obreira, e compartidos tamén por sectores da pequena burguesía que ven abocados á proletarización. A tarefa dos e as comunistas neste caso non pode pasar por reforzar ferramentas difusas ou sumarse cegamente a calquera movemento, senón en redobrar a ofensiva ideolóxica e dedicar o traballo práctico a fortalecer o Partido Comunista como referente da clase obreira organizada e consciente do seu papel revolucionario. Se non se traballa nesta liña, froito ademais do debate realizado no noso 9º Congreso, pérdese a orientación das condicións concretas nas que se desenvolve a loita de clases no noso país, e como canalizala cara a posicións superadoras das actuais limitacións da clase obreira para dar unha resposta.
O PCPE denuncia a posición das organizacións reformistas que, carentes de todo tipo de criterio científico, sumáronse de xeito oportunista a este proceso. Ao mesmo tempo, este movemento é apoiado desde sectores empresariais de extrema dereita. Esta absoluta sopa ideolóxica é totalmente inoperante e condenada á desaparición unha vez pase a febre momentánea.
Un elemento que avala aínda máis a nosa incredulidade ante este proceso é o amplo eco mediático que ten. Sorprendente, dada a habitual actitude dos medios de comunicación oficiais ante as mobilizacións e manifestacións que confrontan co sistema. Trátase dun movemento que vén moi ben ao poder desde o momento en que parte do rexeitamento a partidos e sindicatos, crebando así a espiña dorsal do movemento obreiro. Isto está atraendo a sectores que ata agora non se mobilizaron ante ningún dos ataques cara á clase obreira e que, ante o evidente cansazo que xerará esta cuestión, acabarán volvendo ás súas casas coa subxectividade de derrota e refractarios á organicidade.
SEGUIREMOS TRABALLANDO PARA ERGUER UN FORTE REFERENTE CLASISTA QUE CANALICE O DESCONTENTO SOCIAL
É inevitable que a militancia comunista confronte ideológicamente con este tipo de procesos. O Partido Comunista non pode ser parte activa na difusión dunha mensaxe que atenta contra a súa propia natureza, nin ser vítima de febres momentáneas condenadas ao fracaso e con indubidable orientación reformista. A nosa militancia non dará alento a esta orientación política.
A militancia do Partido -intervindo desde os bordos deste movemento- debe ter a capacidade de converterse en referente de quen, con boa vontade, participan nestas iniciativas na crenza de que lle conducirán a posicións de loita polos seus intereses de clase; pero en ningún caso avalándoo. Un proceso de elevación da conciencia de clase pasará sempre por iniciativas transitorias que distraian da liña correcta a fraccións da clase que buscan unha resposta ás súas inquietudes; se o Partido sabe localizar a estas fraccións da clase, e establecer interlocucións con ela, deberá intervir para aproximalas ás súas posicións revolucionarias.
Defenderemos sempre a acción autónoma do Partido buscando o fortalecemento das correntes revolucionarias do movemento obreiro. A burguesía, coas súas argucias, non impedirá que a clase obreira española avance cara a posicións revolucionarias e cara á procura dunha saída socialista revolucionaria á actual crise estrutural do sistema capitalista.

Madrid 19 de Maio de 2.011
Comité Executivo PCPE