ASINA E DIFUNDE: NON AO XUIZO CONTRA TRES MILITANTES COMUNISTAS

http://www.pcpe.es/formulario2010/index.php ------------------------------------------------------- detailpage

sexta-feira, 28 de novembro de 2008

QUE A PAGUEN OS RICOS


A CRISE DO CAPITAL…

POLVOS E LODOS

O crecemento da economía capitalista española estuvo baseado, nos últimos 14 anos, en dous pés moi pouco firmes:

-A especulación inmobiliaria

-O endebedamento da clase traballadora polas hipotecas.

Bancos, promotoras e construtoras encheron así o peto e fixéronse cós nosos aforros, levándonos a un endebedamento insostible e impagable.

Agora, á sombra da crise mundial do sistema capitalista, botan a chorada aos gobernos, ameazan có colapso e descaradamente os especuladores meten a man no peto dos estados, esto é, nos petos dos contribuintes, para recuperar o perdido baixo ameaza de que esto vai a peor. De preguntarse de quén é a culpa, nada.

Cun capitalismo que xa vai vello (e como tal, impotente), é o que pasa.

Cando o capital non pode medrar invertindo na produción, xoga á especulación. Se gaña, todo para él. Se perde, fainos pagar as súas ruinas @s de sempre. (Chámanlle inxeción, pero dóelle máis a quen a dá, que a quen a recibe…) . Os gobernos que nos prometeron mirar por nós, encárganse do "pinchazo".

XOGANDO CÓ PAN DE COMER

Pero nun mundo no que a fame é xa o modo de vida (e de morte) de millóns e millóns de persoas, para enormes masas de traballadores dos países "ricos" (¿quén é rico nestes países?) suben en picado os prezos dos alimentos básicos:

Pan, leite, ovos, polo, arroz.

Esto é inevitable nun sistema no que os prezos son controlados polas grandes superficies, para ruina do consumidor de baixos ingresos e tamén do pequeño e mediano produtor e comerciante.

Estamos a falar, pois, da mundialización da fame.

E DO PETRÓLEO, XA, NIN FALEMOS.

Hai xa anos que os economistas mais obxectivos anuncian que o petróleo acábase, e que como pasa con todo o que escasea, o seu precio está exposto a manipulación.

Arrastrado pola cobiza do lucro inmediato e crecente, os xestores do capitalismo non investiron en fontes alternativas de enerxía con tempo abondo para a súa posta en marcha.

A manipulación do precio do petróleo é xa un feito que todo o mundo sinte no peto. Cando baixa o crú, a gasolina queda igual que estaba.

¿Quén queda coa diferencia?

Cando o precio suba, será o momento de vender o acaparado a prezos inimaxinables.

O autobús, o radiador que quenta a casa, custarán sumas moi duras de pagar para tod@s.

E A NÓS, ¡¿QUÉN NOS RESCATA?!

Tal como anda todo, quen vai necesitar un rescate somos moit@s, e ben axiña…

Pero os gobernos do capital, mesmo os que se fan chamar "socialistas", míranse moito mais dispostos a rescatar aos banqueiros.

Quen son donos da riqueza piden e obteñen axuda.

Quen xeramos esa riqueza, sen por elo facernos ric@s, non obtemos sequer contratacions en condicions de dignidade.

Así é o capitalismo. E os gobernos da Europa que nos prometía progreso modernidade e bonanza hai pouco tempo, e o goberno dos EEUU que lles serve de modelo, privatizan as ganancias e ¡¡SOCIALIZAN AS PERDAS!!

Tales son as "reglas" dun "xogo" ao que xogamos sen que ninguén nos teña preguntado se queríamos xogar, e moito menos nos explicaron de qué iba o xogo…

E, ¿QUÉ FACER?

Esta é a papeleta coa que nos encontramos obreir@s, labreg@s, xente do mar, pequen@s e median@s comerciantes…

Dinnos que hai que gastar cartos, pero tamén nos din que compre apretar ¡¡mais unha vez!! o cinto, e que crédito non hai para nin dios, e emprego, tampouco. E que se traballas, é moi posible que non cobres ou que cobres menos que antes, ou que o teu emprego se volte cada vez mais ruin.

¿Cómo facer entón para sobrevivir sen ser banqueiro?

¿Cómo, para salvarnos do abuso patronal, da precariedade, da miseria?

A RESPOSTA ESTÁ NA RÚA

A resposta, a única que vale, é organizarse e loitar.

@s Comunistas da Galiza facemos nosas as palabras dos nosos camaradas gregos do KKE:

NON É IMPRESCINDIBLE SER COMUNISTAS PARA APOIAR A LOITA D@S COMUNISTAS.

Todo comunista que non se desprecie profundamente a sí mesmo e á súa tradicion de loita colectiva sabe perfectamente que só a mobilización abre un camiño para a mellora da vida da súa clase e do seu povo. Que esa mobilización debe de ser constante e abarcar sectores o mais amplos posible do povo traballador. Nada se pode esperar das promesas que veñen de arriba. Nada nos será dado que non conquiramos coa nosa loita.

O pacto social é un conto de críos.

A loita social é a realidade, unha realidade que está presente nos milleiros de loitas concretas que estan a ter lugar simultáneamente en toda Galiza, en todo o Estado Español, en todo o mundo.

VELEIQUI POR QUÉ LOITAMOS, NA GALIZA E NO ESTADO ESPAÑOL, @S COMUNISTAS DO PCPE

Pola saída da unión Europea.

Pola redución do gasto militar.

Por investimentos en obra pública: mellorar a vida nos bairros e nos povos. Garderías, casas da mocidade, casas de pensionistas, escolas, centros sanitarios…

Non aos despedimentos colectivos

Non ao peche de empresas

Conxelacion dos intereses das hiipotecas ao seu nivel de copntratación

Recuperación das empresas públicas privatizadas

Nacionalización da banca (coas ganancias incluidas, claro…)

Suspension dos embargos a contas correntes por débedas a concellos

Comedores escolares gratuitos

Non aos cortes de auga e luz ás familias en paro

Non aos deshaucios

É A HORA DE ORGANIZARSE

MOVEMENTO CONTRA DA CARESTÍA E O PARO

INTERVENCION SOBRE OS GRANDES BENEFICIOS EMPRESARIAIS

BONIFICACIÓNS FISCÁIS PARA AS FAMILIAS NO PARO

¡¡¡QUE A PAGUEN OS RICOS!!!

A galega da Zona Norte




Por Vicente Romeu

A Nai de Praza de Maio Dionisia López Amado faleceu o sábado pasado.
Estas liñas foron escritas poucas horas antes da súa morte.
Dionisia López Amado agoniza na cama dun hospital bonaerense. Esta española Nai de Praza de Maio váisenos tras loitar incansablemente durante máis de trinta anos pola memoria do seu fillo desaparecido e contra a impunidade do seu asasinos. Alcumada “Niza” polas súas amigas e coñecida como “a Galega da Zona Norte”, soubo gañarse o respecto de todos polo seu carácter indómito, a súa serenidade e a súa valentía, cando tivo que botarse á rúa desafiando á ditadura militar xunto a outras nais de detidos políticos, cuxo rastro se perdeu nas mazmorras castrenses.
Dionisia emigrara da Galicia mísera e aterrada da posguerra, en 1952, co seu home e o seu fillo de cinco meses. Criouno na Arxentina e perdeuno 24 anos despois, secuestrado xunto á súa esposa polos verdugos da Xunta Militar. Dionisia reclamouno en comisarías e cuarteis, infructuosamente. Despois, ao longo dos anos, nunca deixou de esixir verdade e xustiza. Coñecina nos momentos máis duros do terror militar e desenvolvemos un profundo agarimo. A última vez que a vin foi en maio, na Feira do Libro de Bos Aires, cando Baltasar Garzón e eu lle asinámos un exemplar da alma dos verdugos. Un traballo que lle está dedicado xunto a Chicha Mariani, Elsa Pavón, Matilde Artés (Sacha), Cecilia Viñas e Mirta Baravalle que, como Dionisia, deron xenerosas leccións de dignidade e coraxe.
En 2006, cando rodamos o documental A máquina de matar, a Galega recordaba o terror da ditadura con estas palabras: ?Aqueles anos vivíanse con medo á noite, terror á noite. Escoitábanse os tiros e carreiras na rúa... era un bum bum constante no corazón. Amén do sufrimento, porque un fillo é irreemplazable; pode haber 20, pero cada un é irreemplazable. O terror foi moi grande. E moita xente foi muda, cega e xorda por medo tamén. Puideron facer máis cousas, pero non fixeron nada porque o medo era moi grande.
Dionisia repetía sempre que no seu corazón non había odio. Que non quería vinganza e só necesitaba xustiza. Dicíao orgullosa de non ser como os seus inimigos. Agora estase morrendo con máis dignidade da que xamais tiveron os asasinos castrenses que esnaquizaron a súa vida. Irase sen saber que foi do seu fillo e a súa nora. Pero non derrotada, porque a súa voz, a súa forza e a súa perseveranza contribuíron primeiro á derrota da ditadura e, finalmente, a acabar coa impunidade dos xenocidas uniformados. Para enterrala terán que porlle o pano branco, co nome do seu fillo desaparecido bordado, con que tantos centenares de xoves desfilou na Praza de Maio.

© 2000-2008 www.pagina12.com.ar | República Arxentina | Todos os Dereitos Reservados



"O ASFALTO NON É PROGRESO"


Car@s compañeir@s:

Baixo o lema "O ASFALTO NON É PROGRESO" os 30 colectivos abaixo asinantes, queremos convidarvos a tod@s a participar connosco na

Manifestación contra o Plano Vigo Íntegra

Este domingo, día 30 de novembro ás 12:00 h.

Partirá da Gran Vía (Praza dos Cabalos) para rematar na Porta do Sol

Vigo Íntegra:

Un Plano que arruinaría o territorio, a paisaxe, a natureza, a biodiversidade e o noso patrimonio material e inmaterial.
Un Plan que destruiría, polo tanto, a nosa identidade.


Agardámosvos a tod@s o domingo ás 12 na Gran Vía de Vigo (Praza dos Cabalos) para camiñar xunt@s cara á retirada dese Plano, nunha manifestación convocada por 30 colectivos sociais, culturais e ecoloxistas de todas as vilas e comarcas afectadas.

O Vigo Íntegra é un Plano baseado nun modelo obsoleto de transporte e mobilidade que esquece totalmente o transporte público e estimula a utilización do veículo privado, xerando aínda máis contaminación e incrementando o consumo de petróleo. Provocaría un enorme e irreversible impacto ambiental, social e económico, e a destrución do noso patrimonio cultural e arqueolóxico.

Malgastaría 2.000 millóns de euros de diñeiro público na construción de 243,8 quilómetros de novas autovías, asfaltando máis de sete millóns de metros cadrados de territorio, afectando gravemente ó concello de Vigo e ás comarcas do Morrazo, Baixo Miño, O Rosal, Val Miñor, Condado-Paradanta, A Louriña, Redondela, e zona sur de Pontevedra.

Este Plano pretende converter toda a área afectada nunha gran máquina económica: producir máis para consumir máis. E para iso non dubida en destruír o territorio, a paisaxe, a natureza, a biodiversidade e o noso patrimonio material e inmaterial... Non dubida, polo tanto, en destruír a nosa identidade. Non está feito para ti, senón contra ti.

Ata o domingo, unha aperta para tod@s.

Domingo 30 de novembro, ás 12:00
Pola retirada do Plan Vigo Íntegra
O ASFALTO NON É PROGRESO

Difunde isto por favor

CONVOCAN:

A Ría Non se Vende / A.C. Berra Val Miñor / A.C. Caleidoskopio /

A.VV. "Dunas" (Nigrán) / A.VV. "A Irmandade" de Priegue /

Afectados Ronda Vigo - Lavadores / Agrupaçom de Montanha "Augas Limpas" /

Alternativa Veciñal / Asociación A Groba / Asociación Afectados PO-313 /

Bouzas Móvete / Centro Social A Revolta / Clube Espeleolóxico Maúxo /

Colectivo Lúa Meiga / Colectivo Nacionalista de Marín / Colectivo Xogo Descuberto / Comisión de Seguimento da Conexión da A-57 con Peinador /

Comisión Veciñal contra a Macrodepuradora do Lagares /

Foro Social de Cangas / Grupo Axitación Social (GAS) / Luita Verde /

Nunca Máis Val Miñor / OAR Redondela / Plataforma Cidadá de Redondela /

Plataforma pola Defensa de Mos / Plataforma Priegue Unido /

Plataforma Vive Gondomar / Salvemos Monteferro / Sárdoma en Loita /

SOS Serra da Groba / Verdegaia


_______________________________________________
Lista mailing list
Lista@galizanonsevende.org
http://lists.galizanonsevende.org/mailman/listinfo/lista




--
http://colectivonacionalista.wordpress.com
http://cnmarin.com.sapo.pt

Entrevista a Pedro Ugueto, cónsul de Venezuela en Galiza e Asturies


Entrevista a Pedro Ugueto, cónsul de Venezuela en Galiza e Asturies

"Non podemos ver a integración como un tema estritamente económico"
Elizabeth Noriega - Cubainformación.- Pedro Ugueto, cónsul de segunda para a comunidade autónoma de Galicia e o Principado de Asturias, parte dos resultados da colaboración entre Venezuela e Cuba para abordar a integración rexional desde unha concepción abarcadora, comprometida co benestar social dos pobos do continente. A súa paixón pola historia e os procesos emancipadores das nacións do sur afloran nos seus argumentos sobre os antecedentes dunha actualidade integracionista que difire de experiencias anteriores conectadas con políticas neoliberais.

Pregunta: Cales foron os resultados das relacións entre Venezuela e Cuba?

Resposta: Dentro do contexto dos países suramericanos Cuba ten para nós a primeira prioridade. Cuba é un exemplo a seguir non soamente porque é a primeira revolución vitoriosa no continente suramericano e falamos de suramericano porque nos gusta máis Suramérica que Iberoamérica, é dicir, preferimos falar de Indoamérica que de Iberoamérica. Sentímonos máis indoamericanos, afroamericanos que latinoamericanos ou iberoamericanos. Neste contexto a Revolución Bolivariana tomou moitísimos exemplos do que foi a Revolución Cubana no tránsito cara a un destino socialista e boa parte dos proxectos que se están pondo en marcha en Venezuela teñen moito que ver co proceso revolucionario que se viviu en Cuba: as misións educativas, médicas, o programa de alfabetización realizado en Venezuela fixéronse sempre coa colaboración e a axuda do pobo cubano. Os proxectos Barrio Dentro, a misión Rivas e tantos outros no campo da cultura e o deporte fixémolas a partir da exitosa experiencia da Revolución Cubana.

Pregunta: Cre vostede que estas relacións e intercambios foron un punto de partida para as propostas do ALBA como unha evidencia de que outro tipo de integración é posible?

Resposta: Para falar de integración debemos referirnos ás experiencias anteriores. houbo moitos intentos de integración en América Latina. Darcy Riveiro*, brasileiro, dicía que a integración tiña que ser operativa, concretarse. Polo xeral os proxectos de integración que se fixeron non pasaron de ser acordos de cartas de intención en diferentes ámbitos iberoamericanos pero que non levaron á práctica. Eu creo que neste caso a Alternativa Bolivariana para as Américas (ALBA) é unha alternativa diferente que se esta concretando pola vía operativa. Cando dicimos que nos imos a integrar con proxectos de empresas gran-nacionais é irlle pondo os puntos e seguido a cada un dos temas integracionistas co transfondo histórico da Grande Nación Suramericana, a Grande Colombia fundada en 1819 polo Libertador Simón Bolívar.

* Darcy Ribeiro (1922-1991) naceu en Minas Gerais foi antropólogo, sociólogo e político. No exilio escribiu os seus Estudos de Antropoloxía O Proceso Civilizatorio(1968), As Américas e a Civilización (1969), O Dilema da nosa América (1971), Configuracións (1972) e Os Brasileiros (1975).

Cando dicimos que nos imos a integrar financieramente, dicimos que nos imos a integrar nun gran banco do ALBA que xa esta funcionando.

Cando dicimos que nos imos integrar en materia de telecomunicacións e acordamos crear unha televisora e nace Tele Sur, é algo que estamos palpando, é dicir, é unha integración que se concreta en accións que permiten ver os resultados desa colaboración.

Ademais existía outro problema: sempre estaba a prominencia da economía, sempre se falou da integración económica e é que nós, os pobos do continente, non podemos ver a integración como un tema estritamente económico. A integración debe ser tamén a nivel cultural, a nivel deportivo, a nivel educativo. Debemos integrarnos en moitos sentidos como verdadeiros irmáns.

En materia económica o que se expuxo é a complementariedade, non a competitividade. Non se trata de que compitamos entre uns países e outros, senón que nos complementemos os uns cos outros.

Tamén, en canto a integración nós aspiramos a que todos os pobos de latinoamérica, indoamérica, iberoamérica teñan o mesmo nivel de acceso á educación. Estaremos realmente integrados cando no noso continente todos os pobos teñan o mesmo nivel de alfabetización que ten, por exemplo, o pobo cubano; cando todos os pobos de América teñan o mesmo acceso aos servizos médicos. Esa é outro xeito de ver a integración porque non é só a integración económica como noutro momento concibiuse desde o punto de vista do neoliberalismo ou do capitalismo. Hai agora unha complementariedade entre os pobos en función de que xuntos avancemos cara a un desenvolvemento integral da nosa América.

Pregunta: É ese o concepto para facer cidadanía crecendo desde abaixo como lle escoitei dicir recentemente a vostede e ao embaixador venezolano en España Alfredo Toro Hardy?

Resposta: Si, é a nosa opción para producir economía, educación, digamos producir dignidade. Porque a dignidade hai que cultivala. A autoestima dos pobos é un produto que non é medible, se cadra coas taxas ou cos índices que manexan algúns investigadores sociais pero é un produto que necesita a sociedade. Unha sociedade instruída, culta, que coñece as súas leis, que coñece os seus dereitos e defende os seus valores, a súa cultura, o seu patrimonio histórico é unha sociedade digna e iso tamén se produce. Dentro do noso proceso é unha das metas máis importantes: converter a homes e mulleres en cidadáns.

Pregunta: O que cultivou Venezuela no económico e o social durante os últimos anos irradia cara a outros países da rexión?

Resposta: Nese sentido teño que facer unha reflexión sobre o que foi o desenvolvemento económico. O modelo económico non o decidiu a América do Sur, é un modelo de desenvolvemento que se nos impuxo desde o norte cun esquema de centro e periferia. Un centro unipolar que o decidía todo e unha periferia subordinada aos intereses do centro. Dentro dos nosos propios países tamén se reproduciu o mesmo esquema de centro e periferia. No caso de Venezuela temos unha capital, Caracas, macrocefalica con millóns de persoas amoreadas vivindo na cidade en favelas e chabolas, e un campo abandonado en canto a servizos e infraestruturas. O mesmo fenómeno pódese ver en Brasil, México, Colombia, en practicamente toda a América onde condenaron aos nosos países a ser simplemente exportadores de materias primas. Da industrialización encargábase o norte e iso xerou un esquema perverso onde cada vez os nosos países endebedáronse máis, cada vez foron máis dependentes, cada vez tiveron que entregar máis os seus recursos naturais e terminaron en grandes procesos de privatizacións para poder asumir novos endebedamentos.

Hoxe estase tratando de transitar un camiño distinto. En Venezuela chamámolo desenvolvemento endóxeno para comezar a producir o que antes importamos. Un desenvolvemento que parta desde dentro e que rompa co esquema perverso do centro que decide e a periferia que obedece. Iso implica crear novos polos de desenvolvemento e lograr esa nova complementariedade. E ademais superar os egoísmos nacionais. Venezuela vén propondo que se cre unha grande petroleira do sur xunto a Ecuador, Brasil e conformar entre todos PETROSUR porque o sur tamén existe. En todos os nosos países hai catedráticos, excelentes docentes, e por que non fundar unha grande universidade do sur? Agora estámolo facendo en materia de comunicacións con Tele Sur.

Un dos temas cos que ataca a oposición interna en Venezuela e acusa ao goberno do presidente Chávez é precisamente que o país esta regalando petróleo ao Caribe e aos países asinantes do Pacto de San José. Iso forma parte dunha visión mezquina. Os Estados Unidos teñen reservas duns 10 mil millóns de barrís de petróleo e Venezuela, na faixa petrolífera do Orinoco, ten máis de cen mil millóns de barrís de petróleo de reserva. O que propuxo Venezuela é que 10 mil millóns deses barrís de petróleo, equivalentes a todo o que ten de reserva Estados Unidos, sexan utilizados exclusivamente para impulsar o proxecto do ALBA. É ao que chamamos superar os egoísmos nacionais. Chávez non esta regalando a Venezuela senón practicando operativamente a solidariedade. A solidariedade non pode expresarse simplemente con retórica, a solidariedade ten que expresarse con feitos e apuntamos nesa dirección. Recentemente púxose en órbita o satélite Simón Bolívar que é un importante avance en comunicacións para toda América Latina e estase facendo o cableado submarino entre Cuba e Venezuela para mellorar o funcionamento da banda ancha e romper con ese bloqueo de Estados Unidos. Desde España chamar a Cuba é máis caro que chamar a calquera parte do mundo polo bloqueo norteamericano. Co satélite e o cableado submarino estamos axudando ao irmán pobo cubano que tanto contribuíu en materia de educación, de saúde e de exemplo á Revolución Bolivariana.

quinta-feira, 27 de novembro de 2008

VENEZUELA DO EXTRAORDINARIO AO COTIÁN



O QUE OS MEDIOS OCULTAN.

CONFERENCIA DE BLANCA EEKHOUT o MARTES 2 en VIGO

>
>
> Conferencia aberta ó público en xeral, que será presentada por ROBERTO
> MANSILLA, do IGADI.
> O acto terá lugar ás 8 da tarde no Auditorio do Areal (antigo Rectorado) en
> Vigo.

VIDEO VIGO INTEGRA


A duración do vídeo é de 24 minutos e para velo é
necesario ter instalado o Flash Player (gratuíto), algo que como
veredes xa facilita o propio lugar onde está colgado. Podedes velo xa
en:

http://www.salvemosmonteferro.org/vi/vigointegra.html

http://arianonsevende.nireblog.com/post/2008/11/25/o-asfalto-non-e-
progreso-manifestacion-contra-o-plan-vigo-integra

Tamén imos facer unha versión con maior resolución, para ser
proxectada con canón de luz, que grabaremos nun CD.
Agardamos os vosos comentarios sobre o resultado.

FOLGA DA LIMPEZA


sábado, 22 de novembro de 2008

a bolsa e a economía real

INTERVENCIÓN DO PCPE NO ENCONTRO DE SAO PAULO


Durante os dias 21, 22 e 23 de novembro celebrou-se em Sao Paulo, Brasil, o X Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Operários e todo mundo, sendo em anfitrião do encontro o Partido Comunista do Brasil.
Estiveram presentes os seguintes partidos: Partido Comunista de África do Sul, Partido Comunista de Alemanha, Partido Comunista de Argentina, Partido Comunista de Bielorrusia, Partido do Trabalho de Bélgica, Partido Comunista de Bolívia, Partido Argelino para a Democracia e o Socialismo, Partido Comunista Brasileiro, Partido Comunista de Brasil, Partido Comunista de Bulgária, Partido Comunista de Canadá, Partido Comunista de Chile, Partido Comunista de China, Partido Comunista de Colômbia, Partido do Trabalho da República Popular de Coréia Partido Comunista de Cuba, Partido Comunista de Dinamarca, Partido Comunista em Dinamarca, Partido Comunista de Equador, Partido Comunista dos Povos de Espanha, Partido Comunistas de Estados Unidos, Partido Comunista de Finlandia, Partido Comunista Unificado de Georgia, Partido Comunita de Grã-Bretanha, Partido Comunista de Grécia, Novo Partido Comunista de Holanda, Partido Comunista dos Trabalhadores de Hungria, Partido Comunista da Índia, Partido Comunista da Índia =marxista=, Partido Comunista de Iraque, Partido Tudeh de Irã, Partido Comunista de Irlanda, Partido dos Trabalhadores de Irlanda, Partido dos Comunistas de Itália, Partido da Refundación Comunista de Itália, Partido Popular Revolucionário de Laos, Partido Socialista de Letónia, Partido AKEL de Chipre, Partido Comunista de Luxemburgo, Partido dos Comunistas Mexicanos, Partido Comunista do Nepal, Partido Comunista de Noruega, Partido Comunista do Líbano, Partido Comunista de Palestina, Partido do Povo Palestino, Partido Comunista de Paquistão, Partido Comunista de Bohemia e Moravia, Partido Comunista de Paraguai, Partido Comunista de Peru Pátria Vermelha, Partido Comunista Peruano, Partido Comunista Português, Partido Comunista da Federação Russa, Partido Comunista dos Trabalhadores de Rússia, Novo Partido Comunista de Sérvia, Partido Comunista Sírio, Partido Comunista de Síria, Partido Comunita de Suécia, Partido Comunista de Turquia, Partido Comunista de Ucrania, União dos Comunistas de Ucrania, Partido Comunista de Uruguai, Partido Comunista de Venezuela e Partido Comunista de Vietnã.

Intervención do PARTIDO COMUNISTA DOS POBOS DE ESPAÑA no


X ENCONTRO INTERNACIONAL DE PARTIDOS COMUNISTAS E OBREIROS



Camaradas:

En primeiro lugar felicitar ao PC do B pola excelente forma de responder ao reto que supoñía a organización do X Encontro e agradecer a súa fraternal acollida.

Felicitar tamén aos partidos integrantes do Grupo de Traballo polas tarefas realizadas desde o anterior encontro que nos permitiron dispoñer de textos elaborados colectivamente e recibidos con antelación.

Por ultimo, transmitir o saúdo combativo do Comité Central e a militancia do Partido Comunista dos Pobos de España aos partidos presentes no encontro.

Para cinguirme ao tempo concedido vou a abreviar o tema da caracterización da crise xa que coincidimos no esencial coa que efectuou o camarada Echegaray; é unha crise global do sistema con múltiples facetas, desde a que denominan crise financeira e que non é outra cousa que a creba da economía casino, especulativa, que supón mais do 80 por cento das transaccions internacionais do mundo capitalista, á da economía real ou produtiva, pasando pola crise alimentaria e a enerxética.

Pero hai que deixar claro que non se trata da crise do modelo neoliberal, como pretenden algúns, senón dunha crise global do sistema capitalista, do que o neoliberalismo non é mais que a súa forma de manifestarse nos últimos decenios. O que está en cuestión é o modelo de produción e explotación capitalista, non una das súas formas de desenvolverse.

Ista crise non supón necesariamente a fin do capitalismo, seria inxenuo pensar que os que detentan o poder económico e político se van cruzar de brazos para ver como se derruba o seu sistema de dominación, van buscar unha saída da crise probablemente aumentando o seu nivel de barbarie, e que moi probablemente supoña unha maior intervención do estado na xestión desa saída, facendo recaer as súas consecuencias sobre os traballadores e os pobos articulando as medidas necesarias, incluídos os cambios no marco xurídico, que permitan continuar o proceso de acumulación e concentración capitalista sen grandes sobresaltos.

E para iso van acelerar o proceso de desregulación dos mercados de traballo, atacar o dereito de negociación colectiva, pretenderán a liquidación dos dereitos democráticos incluso os formais, ampliarán as súas políticas belicistas e van tentar acentuar a dependencia e subordinación dos países do chamado terceiro mundo, sobre todo aqueles que posúen materias primas estratéxicas.

Pero a nosa tarefa, a tarefa dos comunistas hoxe é actuar na dirección de evitar ou obstaculizar no posible que se impoña esa saída, e, aproveitando que esta crise pon en evidencia as caras mais sinistras do sistema de explotación, e fai patente as súas contradicións, traballar na dirección de aumentar a conciencia da clase obreira, fortalecendo as posicións de clase das súas organizacións sindicais, articular frontes amplas das forzas populares, progresistas e anticapitalistas na liña de articular a Fronte Mundial Antiimperialista, e recuperar o terreo no seu día perdido para as ideas do comunismo, fortalecendo as nosas organizacións, a súa capacidade de intervención e loita e incrementado a nosa coordinación.

Nesta última dirección, facendo nosas as palabras do camarada Iturralde, de que non podemos quedarnos na teorizacion e o discurso senón que hai que chegar a conclusións practicas para a acción, no terreo da coordinación e a unidade de acción dos Partidos Comunista e Obreiros, saudamos e apoiamos as propostas que efectuou o camarada Fernando Remírez, referidas á creación da páxina web, que no próximo encontro se aprobe unha resolución política, e non só un comunicado de prensa, e que os terminos da axenda sexan mais específicos e concretos.

Aínda conscientes das diferentes situacións que se dan entre as diversas rexións do mundo, parécenos imprescindible o incrementar os niveis de coordinación rexional a fin de dar respostas concretas desde as posicións dos comunistas aos problemas comúns, que nas diferentes rexións enfrontan os pobos, os seus traballadores e as súas capas populares, problemas cuxa orixe ten as mais das veces un carácter supranacional.



E no tema concreto da unidade de acción, sinalaba o camarada Echegaray o aproveitar o próximo ano, 50 aniversario da Revolución Cubana, para en torno a iso concretar unha actuación común de todos, revalorizando o concepto do internacionalismo dos comunistas, ao que nós queremos engadir outra proposta concreta: que estudemos a posibilidade de que haxa un pronunciamiento común dos partidos comunistas, nas sinaladas datas do 1 de maio e o 7 de novembro, no que, na primeira, volvamos poñer en primeiro plano a importancia da clase obreira como suxeito revolucionario, e a necesidade de aumentar o seu nivel de conciencia como paso imprescindible para abordar as transformacións revolucionarias que nos leven ao socialismo, e na segunda, reivindicar o papel do outubro bolchevique, e o dos comunistas de todo o mundo nas loitas pola liberación política, económica e social dos traballadores e dos pobos.

Esperando e desexando que este X Encontro supoña un importante paso adiante na coordinación dos comunistas de todo o mundo, queremos rematar resaltando que, ao noso xuízo, hoxe é máis evidente que nunca o dilema socialismo ou barbarie.

Camaradas VIVA O SOCIALISMO

Leopoldo del Prado.

Membro do CC

Membro da Comisión de Relacións Internacionais

manifestación unitaria 6 de decembro



ás 12.00 Cibeles-Sol

INTERNACIONAL


MITIN DO PCPE EN ALACANT



VISTAS DO MITIN DO NOSO PARTIDO EN ALACANT, COA INTERVENCIÓN DO NOSO SECRETARIO XERAL CARMELO SUÁREZ

executivos de Wall Street cobraron 100 millóns cada un en plena crise


Quince executivos de Wall Street cobraron 100 millóns cada un en plena crise
Quince executivos de grandes firmas financeiras e construtoras levaron, cada un, máis de 100 millóns de dólares (máis de 79,9 millóns de euros) en compensacións e dividendos de accións mentres se xestaba a actual crise de mercados, afirma hoxe o diario The Wall Street Journal. "Catro deses executivos, incluídos os presidentes de Lehman Brothers e Bear Stearns, estiveron á fronte de compañías que foron á bancarrota ou viron unha caída do 90% na cotización das súas accións", engade o diario.



ASOCIACION DE AMIZADE GALEGOCUBANA FRANCISCO VILLAMIL





GRAZAS A TODALAS PERSOAS QUE COLABORARON NESTOS ENVIOS.

TELEFONICA DESPEDIMENTOS E REPRESIÓN SINDICAL



Un xuíz confirma a represión sindical na multinacional española

Dous despedimentos procedentes e un improcedente para tres delegados sindicais de Telefónica



O Xulgado do Social nº 33 de Madrid confirmou a represión sindical en Telefónica ao sentenciar como procedentes os despedimentos de Álvaro Barreiro e Porfirio Barrasa e como improcedente o de Teresa Rodríguez tralos expedientes disciplinarios recibidos logo dunha manifestación de traballadores na sé da empresa no Distrito C.

Unha vaga de indignación percorre o persoal de Telefónica que aínda non pode crerse a sentenza do xuíz José Pablo Aramendi, sobretodo, tras terse feito público o video presentado na vista e resaltar na sentenza que son máis cribles as declaracións das testemuñas da empresa que os da defensa. Deste xeito entende que a declaración dun gardaespaldas “que pasaba por alí” e viu como Porfirio Barrasa golpeaba repetidamente cun adoquín un dos cristais do edificio ata rompelo é moito mais crible que a dos propios manifestantes ou a nulidade da proba presentada en forma de video, e na que non se ve nada, como así o di a propia sentenza. Grotescamente, a empresa presentou o adoquín como proba.

Como indignante é a acusación que, segundo o xuíz membro de Xuíces para a Democracia, proba que Álvaro Barreiro, ao corear consignas a través do micrófono como “A por eles” ou “A próxima vez dinamitamos” alenta aos manifestantes para ocupar violentamente o edificio e atemoriza a quen se opoñen aos seus propósitos, “excedendo o marco do exercicio dos dereitos de expresión e manifestación no contexto dunha folga”. Ademais, insiste, xera unha situación de evidente risco para o Xefe de Seguridade cando lle di que nos quedamos coa túa cara e sabemos quen es” ao increpalo tras coñecer que despedira a un garda de seguridade que se negou a intervir nun conflito laboral, tal e como marca a Lei de Seguridade Privada.

O despedimento improcedente de Teresa Rodríguez vén apoiado por ser vista nos videos e entendendo polo xuíz que golpea nas portas dos locais de CCOO e UGT e recrimina ao xefe dos vixiantes por haberlle mentido sobre a presenza ou non de delegados destas organizacións. Para este maxistrado, aínda que os feitos revelan a existencia dun conflito intersindical non poden ser considerados por si mesmos insultantes e, como tal, o despedimento debe ser improcedente.

É dicir, a principal proba aportada polos avogados da empresa, como son os videos, resultan irrelevantes para as sentenzas xa que neles nin se ve nada nin, por suposto, escóitase nada. Pero o maxistrado ponse de parte da empresa ao confiar mais no testemuño dun gardaespaldas e dos gardas de Segur Ibérica que custodiaban o edificio. E ponse contra os traballadores cando entende irrelevantes as declaracións dun afiliado de CCOO que se atopaba no lugar dos feitos ou as doutros membros de Secur Ibérica presentados pola defensa e que din que non sucedeu nada do que se imputa aos traballadores. É máis, omite a denuncia presentada como proba contra Telefónica e Secur Ibérica por provocar aos manifestantes. E, nunha argumentación que recorda a épocas pasadas, xustifica que na manifestación se infiltraran un coordinador e un inspector da empresa de seguridade, desprovistos de uniforme para “acompañala no seu devir intentando lógicamente obter información preventiva”.

A sentenza do Xulgado do Social de Madrid súmase ás decenas de accións contra o sindicalismo de clase e alternativo que se están dando no estado español, talvez como resposta á crise, intentando amedrentar calquera atisbo de reivindicación laboral á marxe do sindicalismo “políticamente correcto” e, como consecuencia, ao resto da clase traballadora.

Pero é curioso que o mesmo día que se fai pública a sentenza contra estes tres traballadores, César Alierta sexa elixido “empresario do ano” en Chile ou firme un Convenio de Colaboración coa Magistratura “para potenciar a relación entre empresa, Xustiza e Sociedade”. Ou que o Ministerio de Traballo aprobe o Expediente de Regulación de Emprego para 500 traballadores de Móbiles, que empezarán a cobrar das arcas do estado, desligándose dunha empresa que o ano pasado obtivo máis de 9.000 millóns de euros de beneficios.

Desde o sindicato Alternativa Sindical de Traballadores infórmannos que esta sentenza non lles vai nin a amedrentar nin van abandonar o camiño emprendido en defensa dos intereses dos traballadores. A sentenza será recorrida ao Tribunal Supremo de Xustiza de Madrid e, mentres tanto, os delegados despedidos pasarán a percibir a prestación por desemprego así como un complemento ata completar o 100% do seu soldo procedente dos bonos de axuda cos que está contribuíndo o persoal. Pola súa banda, a delegada cuxo despedimento foi declarado improcedente, solicitou xa a súa readmisión ao seu posto de traballo.

Máis información:

Sindicato AST: http://www.sindicatoast.org

Coordinadora Sindical de Madrid: http://www.coordinadorasindicalm.es

jornada de alegria, de reivindicaçom e de lembrança



Preçadas companheiras e companheiros:

Neste sábado 22 a partir das 18:00 h. homenagearemos na Praça do Toral de
Compostela os patriotas galegos Ugio Caamanho e Giana Gomes, retornad@s à
Terra após a sua recente excarceraçom. Convidamos-vos a compartilhar com
nós esta jornada de alegria, de reivindicaçom e de lembrança de que, neste
momemento, dous militantes independentistas, Sánti Vigo e José Manuel
Sanches, continuam presos e dispersados a centos de quilómetros.

Podedes encontrar toda a informaçom sobre este acto, assim como sobre a
ceia de irmandade que celebraremos na Polvaria Os Concheiros, no nosso
sítio web http://www.ceivar.org.

Agradecendo o vosso interesse, despedimomo-nos afectuosamente.

CEIVAR, organismo popular anti-repressivo
Sede nacional Rua dos Loureiros. Local 2. Edifício 3. Baixo
15704-Compostela
GALIZA

Sítio web nacional http://www.ceivar.org

REVIRA 5º ANIVERSARIO



V Aniversário da Revira


E já vam 5!!!

O próximo mês de Dezembro celebramos o V aniversário do centro social com várias actividades.

A sexta feira 5 às 19 horas inauguraremos a exposiçom "V anos", na que se poderá ver um resumo das múltiples e diversas actividades feitas neste lustro, que dam mostra da vitalidade deste projecto colectivo ao serviço do movimento popular da comarca de Ponte Vedra.

Ese mesmo dia, às 20 horas contaremos com a presença do cónsul da Venezuela, Pedro Ugueto, e de Xavier Moreda, coordenador da Associaçom Galega de Amizade com a Revoluçom Bolivariana, para oferecer-nos umha outra vissom do processo revolucionário bolivariano, tam deturpado e ocultado polos mass-média oficiais.



Às 22 celebraremos a tradicional ceia de aniversário à que já te podes apontar ligando para o 699 18 14 22 ou bem enviando um correio para revira@gmail.com.

E para finalizar os festejos, o sábado 6 celebraremos um concerto sob a legenda "Contra a Constituiçom espanhola" com o genial grupo folque LINCORNE.

Aguardamos contar com vós nestas datas!!!


--
http://revira.agal-gz.org
Arcebispo Malvar, 33 rés-do chao
Ponte Vedra

quinta-feira, 20 de novembro de 2008

10º Encontro Internacional de Partidos Comunistas



Novos fenômenos no quadro internacional.

Contradições e problemas nacionais, sociais, ambientais e imperialistas em agravemento.

A luta pela paz, a democracia, a soberania, o progreso e o socialismo e a unidade de ação dos partidos
comunistas e operários.

quarta-feira, 19 de novembro de 2008

FORGES

Resolución do Comité Executivo do Partido Comunista dos Pobos de España






Auto de Garzón: novas perspectivas, novas demandas?



O Auto do Xuíz Garzón polo cal afirma a súa competencia para axuizar delitos contra a humanidade cometidos polo Franquismo ata 1952 non deixara indiferente a ninguén e sen dúbida fora máis aló do que ao principio cabería esperar dun home do sistema como é el. En calquera caso, o feito de que en devandito Auto se cualificasen certos asasinatos e desaparicións franquistas como crimes contra a humanidade e que se considerase que a Lei de Amnistía de 1977 (Lei de Punto Final) é nula por contravir o dereito internacional é un paso adiante que o PCPE saúda sinceramente.



Sen dúbida esta iniciativa non era froito da mera decisión persoal de Garzón, que tivo este proceso paralizado dous anos na súa mesa, senón unha resposta ao crecente movemento republicano e memorialista. Garzón non era, nin é nin será un abandeirado da memoria histórica republicana, senón que as súas actuais actuacións son consecuencia da loita que desde hai varios anos vimos realizando os que non nos resignamos a aceptar o ignominioso silencio que sobre a verdade do Franquismo impuxo a Transición. Sen restarlle importancia ao Auto, o PCPE xa dixemos en varias ocasións que non debiamos caer na excesiva euforia pois o propio auto tiña lagoas importantes, a máis grande pretender limitar o enxuizamento aos crimes franquistas ata o ano 1952, para impedir calquera tipo de condena penal a lideres franquistas aínda vivos e con responsabilidades políticas, entre elas o senador Manuel Fraga Iribarne. E tamén reiteramos ata a saciedade que tampouco a esquerda debiamos caer no erro de converternos en palmeiros do Xuíz Garzón o cal xa nos tiña afeitos a cambios de criterio segundo intereses aos sectores do poder cos cales en cada momento aliar. Menos aínda debiamos esperar grandes cousas da Audiencia Nacional, o reconvertido Tribunal de Orde Pública franquista, nin do aparello xudicial herdeiro e continuador daquel réxime. O que non cremos que ninguén puidese esperar era un cambio tan fulgurante no criterio de Garzón sobre a súa competencia (sen dúbida o aspecto máis feble do seu primeiro Auto) nun segundo auto que, por unha banda, parece tender a converterse nunha "sentenza de punto final", e doutra banda, xera un enorme desconcerto e frustración no movemento memorialista. Quizais aínda é prematuro para facer valoracións das verdadeiras "actuais" intencións de Garzón, pero o que esta cada vez máis claro é que tras das mesmas non esta o xulgar ao Franquismo senón outro tipo de pretensións, moitas delas bastante escuras.



Só o crecemento e consolidación dun movementos social e político pola III Republica amplo, democrático, plural e de masas permitirá que estas iniciativas só sexan as portas abertas a novas etapas de ruptura xurídica e política co franquismo e non un punto e final novo, onde un xuíz se acabe colgando algunha que outra medalla, ou os sectores máis intelixentes do sistema logren capitalizar unha reivindicación xusta para permitir unha "Segunda Transición" para continuar coas políticas xa desenvolvidas na primeira. Ese movemento hoxe tamén debe engadir ás mesmas a petición de responsabilidades a un Xuíz que pode terse convertido, debido aos seus grandes bandazos, nun aliado potencial dos sectores que non queren que se mova nada do "atado e ben atado". A ninguén debería asustar tampouco que as presións políticas, incluídas as que puidesen chegar da Zarzuela, estean detrás de tan "drástico cambio de criterio".



A dereita política e a extrema dereita fascista, social, económica e mediática lanzaron inicialmente os seus dardos contra o Xuíz Garzón como unha forma máis de negacionismo do franquismo como réxime genocida e de revisionismo histórico que intenta negar o carácter fascista daquel réxime. Lanzaranlle agora gabanza?, nunca se sabe. Ambos os discursos son extremadamente perigosos pois son o fermento da posible resurrección da extrema dereita fascista en España, polo cal os/as Comunistas do PCPE chamamos a combatelo con todas as nosas forzas e baixo a clara premisa de que ao Fascismo se lle vence combaténdoo coa máis ampla unidade popular.



Doutra banda o PSOE volve facer gala de cinismo e hipocrisía pois, por unha banda, algún dos seus sectores dicían apoiar a orixinaria iniciativa, aínda que non prestaron case ningunha colaboración, e por outro, a Fiscalía Xeral do Estado recorreu dito auto utilizando os vellos argumentos do esquecemento e o perdón. Agora os seus instrumentos mediáticos apresúranse a felicitar o "novo bandazo" de Garzón, o cal sen dúbida axuda a deixar ao goberno mellor parado do que inicialmente eles propios prevían. Á vez a restante esquerda do sistema, IU en particular, móvese nun mundo de confusionismo incapaz de dar unha resposta á realidade que lle permita deixar de ser refén do pacto do esquecemento e silencio que significou a Transición, que tivo na Lei de Memoria Histórica un punto e seguido á súa conduta claudicante. E como non, Don Santiago Carrillo, facendo gala de coherencia servil, faise máximo valedor daquela traizón e sae en defensa do modelo constitucional, da Monarquía Parlamentaria e polo tanto, como non do Capitalismo. Na memoria da clase obreira e sectores populares tamén debe quedar reflectido o papel que cada un xogou en cada momento, por suposto tamén o dos traidores e covardes.



O PCPE considera que a esquerda e o movemento republicano deben aproveitar a ocasión para seguir denunciando o que a Transición significou, para seguir esixindo a ruptura democrática no marco dun proceso constituínte que permita superar a falsa democracia coroada da Constitución de 1978, para esixir unha Lei de Memoria Histórica antifascista e republicana, que contemple os criterios do dereito internacional, e que responda ás máximas de verdade, XUSTIZA E REPARACIÓN. Por iso en devandita liña o PCPE actúa:



-Apoiando as propostas que en materia de memoria histórica expón en particular o Equipo Nizkor e a Federación Estatal de Foros pola Memoria.



-Apostando pola articulación dun amplo movemento popular pola III Republica e pola consolidación dos marcos unitarios que se viñeron creando, en particular os colectivos republicanos de base, as coordinadoras territoriais, a Coordinadora Estatal e o Encontro Estatal Republicano.



-Defendendo a necesidade da apertura dun proceso constituínte que permita superar os marcos xurídico-politicos da Constitución de 1978 e que permita o advenimento da III Republica para con iso os distintos pobos de España poidan exercitar libremente os seus dereitos, incluído o Dereito de Autodeterminación, e a clase obreira e sectores populares poidan abrir a perspectiva do Socialismo.



-Axudando a articular un proceso de mobilización amplo e sostido que permita á clase obreira e sectores populares encarar a ofensiva a actual crise do Capitalismo para con iso evitar que o capital salga fortalecido da mesma e sexan os sectores populares os que alcancen as vitorias necesarias para pór en primeira liña da acción política a necesidade do Socialismo.



Nesa liña chamamos a toda a esquerda consecuente, ao movemento memorialista, ao movemento pola III Republica, aos sectores máis organizados e conscientes do movemento obreiro e sindical e ao conxunto da clase obreira e sectores populares a participar masivamente na manifestación do 6 de Decembro de 2009 en Madrid, como primeiro paso na liña de facer confluír as loitas sociais para que a crise capitalista a paguen os ricos, coa loita política pola III Republica nunha soa estratexia común, como unha única forma de garantir o éxito de ambas as loitas.



Ao Franquismo e á Monarquía Constitucional que o substituiu non o poderán xulgar nin un nin centos de xuíces que proveñen do seu mesmo seo, senón serán os pobos de España quen deban xulgalos politicamente e condenalos expresamente coa proclamación da III Republica.







Partido Comunista dos Pobos de España (PCPE)

Comité Executivo



19 de novembro de 2008

25N día de loita contra a violencia machista



Rachando o silencio: contra a violencia patriarcal, loita feminista

Outro ano máis, o "Día contra a violencia contra as mulleres" converterase nunha xornada de loito global. Outro ano máis, o 25 de novembro tinguirase de negro e de silencio e volveremos vernos abocadas e abocados a seguir chorando tras os cadáveres entre un mar de velas acendidas en recordo das vítimas.

Poucas voces escoitaremos reclamando converter esta xornada nunha auténtica xornada de loita contra o patriarcado e a súa expresión máis brutal: a violencia de xénero. E, con todo, hai quen temos o convencemento profundo de que só así seremos capaces de romper con este macabro espectáculo que se sucede ano a ano e no que todos os actores e as actrices teñen xa, de antemán, definido o seu papel.

Fai falta xa que alguén saia á rúa a dicir ben alto, rompendo o silencio, que tanta morte e tanta agresión impune é só a punta do iceberg dunha estrutura social, o Patriarcado, que se entrecruza de xeito case natural co capitalismo, para perpetuar a dobre opresión secular das mulleres. E que, por iso, tanta bágoa de crocodilo derramada non é senón a expresión máis hipócrita de quen, desde o poder ou desde outros ámbitos, encárganse de apontoar de modo ben firme as bases de ambos os sistemas de explotación.

Non é posible que quen reforzan un mercado laboral baseado na explotación de traballadores e traballadoras e no engorde do sistema financeiro e outros parásitos capitalistas se laien da situación de dependencia das mulleres que as aboca inevitablemente á submisión.

Non é admisible que quen fan imposible cos seus "pactos sociais" (aínda que clamen o contrario) a conciliación da vida laboral e familiar, se rasguen as vestiduras por tanta muller abocada á pobreza, á exclusión, á incultura e á violencia.

Non é aceptable que antes e logo dos programas especiais do 25 de novembro en todos os medios de comunicación, se nos bombardee con lixo televisivo que sustenta os modelos familiares máis tradicionais, a ideoloxía do amor máis rancia, o papel das mulleres obxecto máis descarnado e lexitima de xeito constante o discurso da Igrexa católica.

Non é tolerable que se nos siga mentindo cos recursos e os medios destinados á loita contra a violencia de xénero pois seguir engordando os xulgados especializados, as unidades policiais contra a violencia cara ás mulleres, os recursos para xuízos rápidos ou os cárceres só nos permite intervir contra os casos máis extremos pero non cuestiona, en absoluto, os cimentos da sociedade patriarcal (así a todo, a refórza, perpetuando o carácter de vítima das mulleres - necesitadas da "tutela" das institucións - e o carácter "protector" do Estado que invade así, coa súa filosofía penalista, todas as esferas da loita contra a violencia).

Só desde unha perspectiva global que sitúe a necesidade da dobre loita contra o patriarcado e o capitalismo, seremos capaces de atopar solucións superadoras ás múltiples situacións de violencia que enfrontan as mulleres e que van moito máis alá das horrendas mortas que este 25 de novembro, outro ano máis, tocaranos, sen remedio, lembrar.

Colectivos de Xóvenes Comunistas www.cjc.es
Partido Comunsita dos Pobos de España www.pcpe.es





--
Unir á mocidade, organizar a revolución
www.cjc.es

AGIR DENUNCIA







A organizaçom estudantil AGIR, informa na sua página web da brutal carga policial contra umha mobilizaçom de estudantes esta manhám em Lugo, que se saldou com vári@s identificad@s e um militante desta organizaçom detido e transladado à comisaria da cidade.
A mobilizaçom fora convocada para protestar contra a mercantilizaçom da Universidade.

memoria histórica


BOLETÍN INFORMATIVO

COMISIÓN POLA RECUPERACIÓN DA

MEMORIA HISTÓRICA DA CORUÑA

1. GRUPO DE TRABALLO PARA O CONGRESO SOBRE A GUERRILLA GALEGA

Venres, 21 de novembro de 2008, ás 18 horas,

no noso local do CUR (vella Escola de Comercio en Riazor)

A situación da preparación deste Congreso é a seguinte: Temos xa reservado o lugar de celebración, que será o Paraninfo da Universidade da Coruña (o salón de actos e varias salas no mesmo recinto) para os días 15,16 e 17 de xaneiro de 2008. Enviamos numerosas cartas a historiadoras e historiadores (as indicadas polos compañeiros Eliseo Fernández, Emilio Grandío e Bernardo Máiz) invitándolles a participar. Agora mesmo temos sobre 20 ponencias, que é unha resposta moi positiva.

A partir de agora e para que o Congreso sexa un éxito temos moitas tarefas para desenvolver e por iso, como xa adiantamos na última Asemblea, convocamos este grupo de traballo aberto, esperando que sexa numeroso.

2. INFORMACIÓN DA ASEMBLEA XERAL DA CRMH DO 3 DE NOVEMBRO E DA ACTIVIDADE DA DIRECTIVA

Comisión municipal de Honras e Distincións e simboloxía franquista: Esta comisión é a que vai tratar o tema da retirada da simboloxía franquista. A parte de concelleiras e concelleiros, aprobouse no Pleno que os grupos municipais poidan propor a incorporación de expertos. Manuel Monge pode ser proposto polo BNG para participar na citada Comisión. A CRMH fará pública a súa posición sobre que é o que hai que retirar ou modificar.

Lei da Memoria Histórica: Recollendo a proposta da compañeira Beatriz Parga na Asemblea Xeral, enviaremos un escrito ao Alcalde para que o concello habilite unha oficina municipal para atender ás persoas que soliciten información sobre a Lei da Memoria Histórica e xestionar as axudas ou solicitudes de recoñecemento de vítimas da represión franqusita.

Centenario do nacemento de Foucellas: Hai que facer unha valoración moi positiva das actividades desenvolvidas, da participación –en todos os actos houbo máis de 100 persoas- e da importante repercusión mediática. A familia de Foucellas transmitiu a súa felicitación e agradecemento á CRMH. Hai que lembrar que todo partiu dunha iniciativa do compañeiro Manuel Miragaia, que desenvolveu a nosa Directiva a través dun grupo de traballo aberto, onde tamén participaron outras asociacións.

Mortos do Portiño: Temos xa no noso poder os 5.000 exemplares do cómic de Xosé Tomás. Estudaremos a forma de presentación, de distribución e actividades. Unha posibilidade é facer chegar este material aos centros de ensino, elaborando unha guía didáctica. Está tamén en marcha a publicación dun libro sobre os mortos do Portiño con toda a documentación que recolleron os investigadores, que será publicado nos próximos meses pola editorial A Nosa Terra.

Consello da Memoria: A compañeira Beatriz Gómez Amigo asistiu o 6 de novembro á reunión deste órgano consultivo da Xunta, levando como CRMH as seguintes cuestións, algunhas propostas na Asemblea Xeral:

- Creación, dentro da consellería de Cultura, dunha Dirección Xeral da Memoria Histórica (xa existe en Cataluña).

- Coordinar as achegas de "nomes e vítimas" das distintas asociacións e facer públicos os datos de toda Galiza.

- Tomar medidas, como Xunta de Galicia, para o cumprimento da Lei da Memoria Histórica por parte dos concellos galegos en canto á supresión da simboloxía franquista.

- Elaboración dunha Lei específica galega sobre as vítimas da represión franquista (como xa teñen varias comunidades autónomas), que amplíe os dereitos recoñecidos na Lei estatal.

- Realización dun memorial ou monumento, cun carácter nacional, ás vítimas do xenocidio franquista.

- Que a Xunta tome posición pública a favor da devolución do pazo de Meirás ao patrimonio público.

- Que a Xunta faga xestións para a anulación do consello de guerra de Alexandre Bóveda, para facer efectivo o pronunciamento xa realizado polo Parlamento Galego.

- Creación dun museo sobre a guerrilla e a represión franquista.

- Modificación das bases da convocatoria das subvencións para evitar as numerosas renuncias deste ano (solicitas, por exemplo, 20.000 euros para facer unhas actividades, conceden 4.000 e tes que xustificar os 20.000 euros).

- As exhumacións das foxas da represión non poden quedar nas mans das

iniciativas das distintas asociacións, limitándose a Xunta a colaborar a través de

convenios. Cómpre unha maior implicación nas exhumacións das distintas

administracións e aprobar unha lexislación galega sobre o tema.

Foro Social Galego: Estamos asistindo ás reunións preparatorias do FSG, que terá lugar en Compostela o 5,6 e 7 de decembro de 2008. Para o sábado, 22 de novembro, está convocada unha nova reunión preparatoria. A nivel da Coruña, temos unha reunión aberta, invitando a distintos colectivos, o martes, 25 de novembro, ás 19 horas en Casares Quiroga (son reunións abertas e poden asistir as socias e socios interesados en participar).

20-N e pazo de Meirás: Imos enviar ao xuíz Garzón, coincidindo co aniversario da morte de Franco, unha petición para que faga xestións, ante as instancias correspondentes, para que a familia Franco devolva todas as propiedades –entre elas o pazo de Meirás- que foron adquiridas polo Ditador no exercicio do seu cargo.

Páxina web da CRMH: Desde a Directiva facemos unha valoración moi positiva desta ferramenta de información, que leva o compañeiro Xesús Dopico, que tamén se recolleu nalgunha intervención na Asemblea Xeral. En oito meses de funcionamento tivemos 30.000 visitas. A páxina web vai recoller unha información especial sobre o Congreso da Guerrilla. Para potenciar esta ferramenta, ter ao día os seus contidos, desenvolver os proxectos en marcha como "todos os nomes", etc. contrataremos este servizo a través das subvencións concedidas para este tipo de actividades. Quen estea interesada/o en colaborar nesta páxina web pode poñerse en contacto con Rubén (645029338), que é o responsable de Comunicación.

Fosa de Aranga. É a maior fosa de Galicia con perto de 30 persoas asasinadas polos fascistas. Está a traballar sobre o tema un grupo de historiadores para elaborar un proxecto de investigación. Estaremos en contacto con outras asociacións e persoas interesadas, como o compañeiro Mero, para facer unha actividade conxunta.

Subvencións: Debe quedar claro que a nosa Asociación é independente e non ten ningún tipo de atadura, tal e como recollen os nosos Estatutos. Por principio, non podemos admitir que o contido das nosas actividades, información ou propaganda sexa condicionada por quen entrega unha subvención. Así foi ata agora e así seguirá no futuro. Lembramos tamén que desde os primeiros meses de vida da CRMH contamos con distintas subvencións (a primeira para a edición das camisetas con motivo do ano da Memoria) que permitiron a realización de moitas actividades. Por outra parte, entendemos que non nos regalan nada, xa que as subvencións son cartos públicos, que son tamén nosos.

A solicitude das subvencións e a xustificación das mesmas é un traballo moi laborioso, que leva moitas horas de traballo. No noso caso a consecución destas subvencións é posíbel pola dedicación do noso Secretario, Fernando Souto, e do Tesoureiro, Chema Palacios.

Temos concedida e ingresadas: subvención de Presidencia para o Congreso da Guerrilla (20.000 euros) e da Deputación do ano 2007 (5.900 euros).

Están concedidas e en trámite para ingresar: subvencións do Concello da Coruña, como "convenio nominativo" (6.000 euros) e concellaría de Normalizacións Lingüística (1.500 euros). Están pendentes as achegas dos concellos colaboradores co centenario do nacemento de Foucellas.

Temos solicitada a subvención da Deputación do ano 2008. Tivemos que renunciar á subvención da consellería de Cultura porque tíñamos concedido 4.000 euros, pero debíamos xustificar 20.000 euros con facturas (foi o que solicitamos), cousa totalmente imposible.

Memoria oral: Quen queira colaborar neste proxecto pode poñerse en contacto con Beatriz Gómez Amigo, así como na presentación na Coruña da película "Flores tristes" de Manuel Abad.

Esperamos manter no futuro este tipo de boletín informativo, para un mellor coñecemento da vida da CRMH e que contribúa a potenciar a participación das socias e socios.

Unha aperta.

A Coruña, 18 de novembro de 2008

Asdo. Manuel Monge, Presidente da CRMH