Auto de Garzón: novas perspectivas, novas demandas?
O Auto do Xuíz Garzón polo cal afirma a súa competencia para axuizar delitos contra a humanidade cometidos polo Franquismo ata 1952 non deixara indiferente a ninguén e sen dúbida fora máis aló do que ao principio cabería esperar dun home do sistema como é el. En calquera caso, o feito de que en devandito Auto se cualificasen certos asasinatos e desaparicións franquistas como crimes contra a humanidade e que se considerase que a Lei de Amnistía de 1977 (Lei de Punto Final) é nula por contravir o dereito internacional é un paso adiante que o PCPE saúda sinceramente.
Sen dúbida esta iniciativa non era froito da mera decisión persoal de Garzón, que tivo este proceso paralizado dous anos na súa mesa, senón unha resposta ao crecente movemento republicano e memorialista. Garzón non era, nin é nin será un abandeirado da memoria histórica republicana, senón que as súas actuais actuacións son consecuencia da loita que desde hai varios anos vimos realizando os que non nos resignamos a aceptar o ignominioso silencio que sobre a verdade do Franquismo impuxo a Transición. Sen restarlle importancia ao Auto, o PCPE xa dixemos en varias ocasións que non debiamos caer na excesiva euforia pois o propio auto tiña lagoas importantes, a máis grande pretender limitar o enxuizamento aos crimes franquistas ata o ano 1952, para impedir calquera tipo de condena penal a lideres franquistas aínda vivos e con responsabilidades políticas, entre elas o senador Manuel Fraga Iribarne. E tamén reiteramos ata a saciedade que tampouco a esquerda debiamos caer no erro de converternos en palmeiros do Xuíz Garzón o cal xa nos tiña afeitos a cambios de criterio segundo intereses aos sectores do poder cos cales en cada momento aliar. Menos aínda debiamos esperar grandes cousas da Audiencia Nacional, o reconvertido Tribunal de Orde Pública franquista, nin do aparello xudicial herdeiro e continuador daquel réxime. O que non cremos que ninguén puidese esperar era un cambio tan fulgurante no criterio de Garzón sobre a súa competencia (sen dúbida o aspecto máis feble do seu primeiro Auto) nun segundo auto que, por unha banda, parece tender a converterse nunha "sentenza de punto final", e doutra banda, xera un enorme desconcerto e frustración no movemento memorialista. Quizais aínda é prematuro para facer valoracións das verdadeiras "actuais" intencións de Garzón, pero o que esta cada vez máis claro é que tras das mesmas non esta o xulgar ao Franquismo senón outro tipo de pretensións, moitas delas bastante escuras.
Só o crecemento e consolidación dun movementos social e político pola III Republica amplo, democrático, plural e de masas permitirá que estas iniciativas só sexan as portas abertas a novas etapas de ruptura xurídica e política co franquismo e non un punto e final novo, onde un xuíz se acabe colgando algunha que outra medalla, ou os sectores máis intelixentes do sistema logren capitalizar unha reivindicación xusta para permitir unha "Segunda Transición" para continuar coas políticas xa desenvolvidas na primeira. Ese movemento hoxe tamén debe engadir ás mesmas a petición de responsabilidades a un Xuíz que pode terse convertido, debido aos seus grandes bandazos, nun aliado potencial dos sectores que non queren que se mova nada do "atado e ben atado". A ninguén debería asustar tampouco que as presións políticas, incluídas as que puidesen chegar da Zarzuela, estean detrás de tan "drástico cambio de criterio".
A dereita política e a extrema dereita fascista, social, económica e mediática lanzaron inicialmente os seus dardos contra o Xuíz Garzón como unha forma máis de negacionismo do franquismo como réxime genocida e de revisionismo histórico que intenta negar o carácter fascista daquel réxime. Lanzaranlle agora gabanza?, nunca se sabe. Ambos os discursos son extremadamente perigosos pois son o fermento da posible resurrección da extrema dereita fascista en España, polo cal os/as Comunistas do PCPE chamamos a combatelo con todas as nosas forzas e baixo a clara premisa de que ao Fascismo se lle vence combaténdoo coa máis ampla unidade popular.
Doutra banda o PSOE volve facer gala de cinismo e hipocrisía pois, por unha banda, algún dos seus sectores dicían apoiar a orixinaria iniciativa, aínda que non prestaron case ningunha colaboración, e por outro, a Fiscalía Xeral do Estado recorreu dito auto utilizando os vellos argumentos do esquecemento e o perdón. Agora os seus instrumentos mediáticos apresúranse a felicitar o "novo bandazo" de Garzón, o cal sen dúbida axuda a deixar ao goberno mellor parado do que inicialmente eles propios prevían. Á vez a restante esquerda do sistema, IU en particular, móvese nun mundo de confusionismo incapaz de dar unha resposta á realidade que lle permita deixar de ser refén do pacto do esquecemento e silencio que significou a Transición, que tivo na Lei de Memoria Histórica un punto e seguido á súa conduta claudicante. E como non, Don Santiago Carrillo, facendo gala de coherencia servil, faise máximo valedor daquela traizón e sae en defensa do modelo constitucional, da Monarquía Parlamentaria e polo tanto, como non do Capitalismo. Na memoria da clase obreira e sectores populares tamén debe quedar reflectido o papel que cada un xogou en cada momento, por suposto tamén o dos traidores e covardes.
O PCPE considera que a esquerda e o movemento republicano deben aproveitar a ocasión para seguir denunciando o que a Transición significou, para seguir esixindo a ruptura democrática no marco dun proceso constituínte que permita superar a falsa democracia coroada da Constitución de 1978, para esixir unha Lei de Memoria Histórica antifascista e republicana, que contemple os criterios do dereito internacional, e que responda ás máximas de verdade, XUSTIZA E REPARACIÓN. Por iso en devandita liña o PCPE actúa:
-Apoiando as propostas que en materia de memoria histórica expón en particular o Equipo Nizkor e a Federación Estatal de Foros pola Memoria.
-Apostando pola articulación dun amplo movemento popular pola III Republica e pola consolidación dos marcos unitarios que se viñeron creando, en particular os colectivos republicanos de base, as coordinadoras territoriais, a Coordinadora Estatal e o Encontro Estatal Republicano.
-Defendendo a necesidade da apertura dun proceso constituínte que permita superar os marcos xurídico-politicos da Constitución de 1978 e que permita o advenimento da III Republica para con iso os distintos pobos de España poidan exercitar libremente os seus dereitos, incluído o Dereito de Autodeterminación, e a clase obreira e sectores populares poidan abrir a perspectiva do Socialismo.
-Axudando a articular un proceso de mobilización amplo e sostido que permita á clase obreira e sectores populares encarar a ofensiva a actual crise do Capitalismo para con iso evitar que o capital salga fortalecido da mesma e sexan os sectores populares os que alcancen as vitorias necesarias para pór en primeira liña da acción política a necesidade do Socialismo.
Nesa liña chamamos a toda a esquerda consecuente, ao movemento memorialista, ao movemento pola III Republica, aos sectores máis organizados e conscientes do movemento obreiro e sindical e ao conxunto da clase obreira e sectores populares a participar masivamente na manifestación do 6 de Decembro de 2009 en Madrid, como primeiro paso na liña de facer confluír as loitas sociais para que a crise capitalista a paguen os ricos, coa loita política pola III Republica nunha soa estratexia común, como unha única forma de garantir o éxito de ambas as loitas.
Ao Franquismo e á Monarquía Constitucional que o substituiu non o poderán xulgar nin un nin centos de xuíces que proveñen do seu mesmo seo, senón serán os pobos de España quen deban xulgalos politicamente e condenalos expresamente coa proclamación da III Republica.
Partido Comunista dos Pobos de España (PCPE)
Comité Executivo
19 de novembro de 2008