Por Vicente Romeu
A Nai de Praza de Maio Dionisia López Amado faleceu o sábado pasado.
Estas liñas foron escritas poucas horas antes da súa morte.
Dionisia López Amado agoniza na cama dun hospital bonaerense. Esta española Nai de Praza de Maio váisenos tras loitar incansablemente durante máis de trinta anos pola memoria do seu fillo desaparecido e contra a impunidade do seu asasinos. Alcumada “Niza” polas súas amigas e coñecida como “a Galega da Zona Norte”, soubo gañarse o respecto de todos polo seu carácter indómito, a súa serenidade e a súa valentía, cando tivo que botarse á rúa desafiando á ditadura militar xunto a outras nais de detidos políticos, cuxo rastro se perdeu nas mazmorras castrenses.
Dionisia emigrara da Galicia mísera e aterrada da posguerra, en 1952, co seu home e o seu fillo de cinco meses. Criouno na Arxentina e perdeuno 24 anos despois, secuestrado xunto á súa esposa polos verdugos da Xunta Militar. Dionisia reclamouno en comisarías e cuarteis, infructuosamente. Despois, ao longo dos anos, nunca deixou de esixir verdade e xustiza. Coñecina nos momentos máis duros do terror militar e desenvolvemos un profundo agarimo. A última vez que a vin foi en maio, na Feira do Libro de Bos Aires, cando Baltasar Garzón e eu lle asinámos un exemplar da alma dos verdugos. Un traballo que lle está dedicado xunto a Chicha Mariani, Elsa Pavón, Matilde Artés (Sacha), Cecilia Viñas e Mirta Baravalle que, como Dionisia, deron xenerosas leccións de dignidade e coraxe.
En 2006, cando rodamos o documental A máquina de matar, a Galega recordaba o terror da ditadura con estas palabras: ?Aqueles anos vivíanse con medo á noite, terror á noite. Escoitábanse os tiros e carreiras na rúa... era un bum bum constante no corazón. Amén do sufrimento, porque un fillo é irreemplazable; pode haber 20, pero cada un é irreemplazable. O terror foi moi grande. E moita xente foi muda, cega e xorda por medo tamén. Puideron facer máis cousas, pero non fixeron nada porque o medo era moi grande.
Dionisia repetía sempre que no seu corazón non había odio. Que non quería vinganza e só necesitaba xustiza. Dicíao orgullosa de non ser como os seus inimigos. Agora estase morrendo con máis dignidade da que xamais tiveron os asasinos castrenses que esnaquizaron a súa vida. Irase sen saber que foi do seu fillo e a súa nora. Pero non derrotada, porque a súa voz, a súa forza e a súa perseveranza contribuíron primeiro á derrota da ditadura e, finalmente, a acabar coa impunidade dos xenocidas uniformados. Para enterrala terán que porlle o pano branco, co nome do seu fillo desaparecido bordado, con que tantos centenares de xoves desfilou na Praza de Maio.
© 2000-2008 www.pagina12.com.ar | República Arxentina | Todos os Dereitos Reservados