ZAPATERO O ESTAFADOR, E O MONARCA A súa COMPARSA
En plena crise capitalista o goberno “socialista” de Rodríguez Zapatero fixo o mesmo que os seus colegas europeos e ianquis. Tanto a dereitista Merkel, como o igualmente dereitista Sarkozy e o fascista Bush, practican igual política: apontoar á banca estafadora que levou á quebra ao sistema económico capitalista mundial.
Non é cousa pequena sinalar o do goberno “socialista”.
Estamos diante dun episodio particularmente clarificador do manexo e a manipulación que o capitalismo fai da “alternancia no poder” e do xogo “dereita e esquerda”. Cando Zapatero actúa bombeando miles de millóns de euros á banca -que atenaza ás economías familiares cos seus préstamos usureiros e que pecha o crédito ás pequenas e medianas empresas en época de dificultades-, parece ridículo sequera mencionar que estamos ante un goberno “socialista”.
Esa base social cándida e compracente que vota ao PSOE como un partido de esquerdas ten unha oportunidade histórica para caer do cabalo e resolver de súpeto o vello debate da ruptura da Segunda Internacional. Non existen terceiras vías, socialismo ou barbarie, e Zapatero e os seus secuaces están instalados na barbarie, de socialismo non teñen nada.
A situación actual pon en evidencia o verdadeiro carácter da banca e o seu sector financeiro asociado, as compañías de seguros. Unha cuadrilla de vampiros sanguentos que se lanza á yugular do pobo para succionarlle o sangue até a última pinga. Dicíao con claridade B. Brecht: “roubar un banco é delito, pero máis delito é fundalo”
Quen durante estes anos declararon beneficios multimillonarios -que ano tras ano crecían un trinta e un corenta por cento-, estaban a facer todo tipo de trampas para roubar impunemente. Se se declaraban eses beneficios era posible repartir dividendos e acumular fortunas persoais inimaxinables. Fortunas persoais que cando se descobre o pastel quedan a bo resgardo e non responden as estafas realizadas.
E agora Zapatero cóntanos o conto de que hai que manter á canalla bancaria para que se poida recuperar a economía. Que esa operación mil millonaria non custará un euro a quen contribuímos cos nosos impostos a que sexa posible facer ese agasallo á fera, e que, ademais, así o crédito fluirá cara ás pequenas empresas e as familias. Estafador! Minte como un miserable, entregando o resultado do traballo do pobo a un pozo sen fondo de onde nunca sairá.
Pero, ademais, é que a crise é de tal calado que esas entregas de diñeiro non resolverán nada, e esta crise seguirá o seu curso de destrución e de sufrimento da maioría do pobo.
Só un parágrafo para o outro estafador -Rajoy- que se apunta como o paladín das familias e da clase traballadora. é o irmán xemelgo que fai o seu teatro no lugar que lle tocou na alternancia de poder. Minte Rajoy como minte Zapatero, un e outro traballan para os banqueiros.
As cifras de paro lánzanse cara aos tres millóns de persoas e as economías das familias fúndense polas subidas de prezos dos alimentos e pola estafa hipotecaria, a esta situación non responde ninguén.
E Juan Carlos de Borbón, autodenominado Xefe do Estado, permítese facer declaracións sobre o seu desexo de que a crise pase pronto. Isto contesta a quen preguntan para que serve a monarquía española, e a quen din que a monarquía non estorba para nada. Para iso precisamente serve a monarquía; para apontoar o sistema, para que a banca poida roubar impunemente, para que a clase obreira poida ser explotada cada día máis, para que se expulse dunha maneira canallesca aos nosos irmáns africanos que chegan desde a desesperación buscando algo de compaixón. Para iso, e para máis, serve a monarquía española; por iso cando a situación se complica si fai declaracións falando de política e expresando vivos desexos de que todo siga igual para que a caste de parásitos poida seguir vampirizando ao pobo, e todos os inútiles sigan arriba e o pobo siga abaixo e ben esmagado.
Entre uns e outros apontoan a este capitalismo senil e decrépito, uns en nome do “socialismo” e outros en nome de “todos os súbditos”.
Fronte a esta situación a saída está en dirección á mobilización de masas, por unha saída da crise sobre a base dos intereses do pobo traballador. Mobilización combatente sen concesións, mobilización anticapitalista, mobilización de acumulación de forzas cara ao cambio de sistema, cara ao Socialismo, transitando polas fases tácticas que o proceso de maduración da conciencia das masas vaia marcando.
E para iso fan falta propostas aquí e agora:
Nacionalización da banca, de toda a banca e definitivamente.
Utilización dos orzamentos públicos en obras de emprego intensivo en man de obra e de equipamento dos barrios populares e obreiros.
Non aos despedimentos colectivos, e si á participación dos traballadores e traballadoras na xestión das empresas.
Defensa da negociación colectiva e do dereito do traballo.
Cambio de modelo económico e de consumo, cara a un modelo en equilibrio coa natureza.
Liquidación do patriarcado, pola igualdade total de mulleres e homes.
Cancelación do gasto militar e regreso das tropas que participan na ocupación doutros países.
Esa opción política -sustentada nos intereses da maioría-, só se ha desenvolver por unha ampla Fronte de Esquerdas (por unha Fronte Mundial Antiimperialista a escala internacional) coa presenza da organización de vangarda que se gañe o liderado e a credibilidade política que lle permita conducir a loita de masas cara a un estado superior na correlación de forzas na loita de clases no estado español. Será a partir desa superior correlación de forzas cando poderán situarse obxectivos máis avanzados.
Se non conseguimos facer avanzar ese proceso o capitalismo recomporase á medida dos seus intereses e a ditadura do capital adoptará formas máis brutais que as que coñecemos até hoxe, aínda que iso a determinadas persoas lles resulte difícil de imaxinar.
Esa é a nosa responsabilidade, e para iso hai que loitar sen descanso, sen deixarlle resuello aos ditadores, chámense Zapatero, Juan Carlos, Rajoy, ou calquera das súas comparsas.
Carmelo Suárez Secretario Xeral do PCPE
En plena crise capitalista o goberno “socialista” de Rodríguez Zapatero fixo o mesmo que os seus colegas europeos e ianquis. Tanto a dereitista Merkel, como o igualmente dereitista Sarkozy e o fascista Bush, practican igual política: apontoar á banca estafadora que levou á quebra ao sistema económico capitalista mundial.
Non é cousa pequena sinalar o do goberno “socialista”.
Estamos diante dun episodio particularmente clarificador do manexo e a manipulación que o capitalismo fai da “alternancia no poder” e do xogo “dereita e esquerda”. Cando Zapatero actúa bombeando miles de millóns de euros á banca -que atenaza ás economías familiares cos seus préstamos usureiros e que pecha o crédito ás pequenas e medianas empresas en época de dificultades-, parece ridículo sequera mencionar que estamos ante un goberno “socialista”.
Esa base social cándida e compracente que vota ao PSOE como un partido de esquerdas ten unha oportunidade histórica para caer do cabalo e resolver de súpeto o vello debate da ruptura da Segunda Internacional. Non existen terceiras vías, socialismo ou barbarie, e Zapatero e os seus secuaces están instalados na barbarie, de socialismo non teñen nada.
A situación actual pon en evidencia o verdadeiro carácter da banca e o seu sector financeiro asociado, as compañías de seguros. Unha cuadrilla de vampiros sanguentos que se lanza á yugular do pobo para succionarlle o sangue até a última pinga. Dicíao con claridade B. Brecht: “roubar un banco é delito, pero máis delito é fundalo”
Quen durante estes anos declararon beneficios multimillonarios -que ano tras ano crecían un trinta e un corenta por cento-, estaban a facer todo tipo de trampas para roubar impunemente. Se se declaraban eses beneficios era posible repartir dividendos e acumular fortunas persoais inimaxinables. Fortunas persoais que cando se descobre o pastel quedan a bo resgardo e non responden as estafas realizadas.
E agora Zapatero cóntanos o conto de que hai que manter á canalla bancaria para que se poida recuperar a economía. Que esa operación mil millonaria non custará un euro a quen contribuímos cos nosos impostos a que sexa posible facer ese agasallo á fera, e que, ademais, así o crédito fluirá cara ás pequenas empresas e as familias. Estafador! Minte como un miserable, entregando o resultado do traballo do pobo a un pozo sen fondo de onde nunca sairá.
Pero, ademais, é que a crise é de tal calado que esas entregas de diñeiro non resolverán nada, e esta crise seguirá o seu curso de destrución e de sufrimento da maioría do pobo.
Só un parágrafo para o outro estafador -Rajoy- que se apunta como o paladín das familias e da clase traballadora. é o irmán xemelgo que fai o seu teatro no lugar que lle tocou na alternancia de poder. Minte Rajoy como minte Zapatero, un e outro traballan para os banqueiros.
As cifras de paro lánzanse cara aos tres millóns de persoas e as economías das familias fúndense polas subidas de prezos dos alimentos e pola estafa hipotecaria, a esta situación non responde ninguén.
E Juan Carlos de Borbón, autodenominado Xefe do Estado, permítese facer declaracións sobre o seu desexo de que a crise pase pronto. Isto contesta a quen preguntan para que serve a monarquía española, e a quen din que a monarquía non estorba para nada. Para iso precisamente serve a monarquía; para apontoar o sistema, para que a banca poida roubar impunemente, para que a clase obreira poida ser explotada cada día máis, para que se expulse dunha maneira canallesca aos nosos irmáns africanos que chegan desde a desesperación buscando algo de compaixón. Para iso, e para máis, serve a monarquía española; por iso cando a situación se complica si fai declaracións falando de política e expresando vivos desexos de que todo siga igual para que a caste de parásitos poida seguir vampirizando ao pobo, e todos os inútiles sigan arriba e o pobo siga abaixo e ben esmagado.
Entre uns e outros apontoan a este capitalismo senil e decrépito, uns en nome do “socialismo” e outros en nome de “todos os súbditos”.
Fronte a esta situación a saída está en dirección á mobilización de masas, por unha saída da crise sobre a base dos intereses do pobo traballador. Mobilización combatente sen concesións, mobilización anticapitalista, mobilización de acumulación de forzas cara ao cambio de sistema, cara ao Socialismo, transitando polas fases tácticas que o proceso de maduración da conciencia das masas vaia marcando.
E para iso fan falta propostas aquí e agora:
Nacionalización da banca, de toda a banca e definitivamente.
Utilización dos orzamentos públicos en obras de emprego intensivo en man de obra e de equipamento dos barrios populares e obreiros.
Non aos despedimentos colectivos, e si á participación dos traballadores e traballadoras na xestión das empresas.
Defensa da negociación colectiva e do dereito do traballo.
Cambio de modelo económico e de consumo, cara a un modelo en equilibrio coa natureza.
Liquidación do patriarcado, pola igualdade total de mulleres e homes.
Cancelación do gasto militar e regreso das tropas que participan na ocupación doutros países.
Esa opción política -sustentada nos intereses da maioría-, só se ha desenvolver por unha ampla Fronte de Esquerdas (por unha Fronte Mundial Antiimperialista a escala internacional) coa presenza da organización de vangarda que se gañe o liderado e a credibilidade política que lle permita conducir a loita de masas cara a un estado superior na correlación de forzas na loita de clases no estado español. Será a partir desa superior correlación de forzas cando poderán situarse obxectivos máis avanzados.
Se non conseguimos facer avanzar ese proceso o capitalismo recomporase á medida dos seus intereses e a ditadura do capital adoptará formas máis brutais que as que coñecemos até hoxe, aínda que iso a determinadas persoas lles resulte difícil de imaxinar.
Esa é a nosa responsabilidade, e para iso hai que loitar sen descanso, sen deixarlle resuello aos ditadores, chámense Zapatero, Juan Carlos, Rajoy, ou calquera das súas comparsas.
Carmelo Suárez Secretario Xeral do PCPE