Outra guerra por petróleo
Moi poucos medios de prensa denunciaron a agresión de Xeorxia que practicamente coincidiu coa apertura dos Xogos Olímpicos de Pequín, acontecemento que polo seu significado, supón a moratoria aos conflitos armados para destacar o valor que supón a paz e a confraternidade para toda a humanidade. As autoridades xeorxianas aproveitaron a inauguración olímpica para desfacer o status quo cun rápido golpe de man tomando a capital osetia.
Segundo RIA Novosti, o exército de Xeorxia arrasou completamente cos seus tanques cinco poboados de Osetia do Sur. Afirmou o representante do presidente desa república Dmitri Medoyev que :
"Cinco poboados surosetas que se atopaban na fronteira administrativa con Xeorxia foron borrados da face da terra e agora alí só quedan as pegadas das orugas dos tanques"
O cume da OTAN en abril de 2008
efectuado en Bucarest, estableceu o beneplácito para O ingreso á Alianza de Xeorxia e Ucraína,
Nos últimos anos a zona cobrou importancia estratéxica na ruta do transporte enerxético.
O Pentagono comunicou que os seus militares non están implicados no conflito, MAIS
Estados Unidos ten 120 instrutores militares para adestrar o exército xeorxiano. E Xeorxia é o terceiro país provedor de tropas baixo mando estadounidense en Iraq.
OSETIA DO SUR ,república independente pero sen recoñecemento internacional DESDE hai dezaseis anos, non recoñece lazos históricos e culturais que o unan a Xeorxia, senón a Osetia do Norte, actualmente parte da Federación Rusa. A MAIORÍA DOS seus HABITANTES TEN NACIONALIDADE RUSA
Xeorxia constitúe boa parte do corredor de saída do petróleo e gas do Mar Caspio e Asia central. Estados Unidos está construíndo un oleoduto desde Baku (Acerbaixán ata Ceyhan en Turquía, pasando por territorio xeorxiano.
O Cáucaso do Sur é unha rexión de gran heteroxeneidade étnica que serve de conexión entre Rusia e o Asia Menor e que tras a desaparición da Unión Soviética converteuse en escenario de tensións e conflitos armados nos que subxace a loita das grandes potencias polo control dos gaseoductos e oleodutos.
No medio da escaseza internacional crecente de combustibles fósiles, o Cáucaso revalorizou a súa importancia internacional xa que serve de paso a importantes oleodutos e gaseoductos que transportan combustibles extraídos do Mar Caspio, de Kazajstán e Turkmenistán con destino a Europa Occidental e Estados Unidos.
Xeorxia pode cobrar importancia estratéxica para os Estados Unidos en caso dun conflito bélico con Irán, xa que se atopa a só 100 quilómetros de distancia.
O diario alemán Die Zeit advirte xa en 1994 que os campos petrolíferos do Kazajstán, os campos de gas de Turkmenistán e as enormes reservas off shore de ouro negro de Azerbaiján constitúen un espazo que pode adquirir nos próximos cincuenta anos, a mesma importancia que ten hoxe a rexión do Golfo (Citado por Collon, 1999, p. 322).
O mais destacado ideólogo imperialista subliña que o obxectivo estadounidense é “acceder libremente (ao Cáucaso) no terreo económico e financeiro” (Brzezinski, 1998, p.153).
O goberno xeorxiano encabezado por un axente de Wáshington, o avogado de Nova Yorque de orixe xeorxiana, Mijail Shajashvili, é o principal factor de inestabilidade na rexión atizando simultaneamente cinco conflitos: os que enfrontan a XEORXIA coas rexións autónomas no mesmo país de Abjasia e Osetia do Sur, o que mantén con Rusia, o que lle enfronta á súa propia oposición interna e finalmente o existente entre EEUU e Irán no que Xeorxia cumpre unha importante función de base para unha agresión armada contra esta República Islámica.Xeorxia pode cobrar importancia estratéxica para os Estados Unidos no caso dun conflito bélico con Irán, xa que se atopa a só 100 quilómetros de distancia.
Ao caer a Unión Soviética as vellas e novas potencias imperialistas lánzanse á reconquista do petróleo e do gas da rexión. A CIA a partir de 1991 dá a mais alta prioridade a instigar a ruptura total da Unión Soviética para facilitar o saqueo destes recursos polas multinacionais (Petras, 2004).
efectivamente as multinacionais e capitalistas irrompen frenéticamente sen atopar resistencia. É o caso de Amoco consegue entrar desde 1991 na explotación do petróleo azerbaijano. O ideólogo estadounidense Brzesinski sinala que os occidentais invisten na década pasada 13 mil millóns de dólares no petróleo e gas de Azerbaiján (Brzezinski, 1998, p. 150). En setembro de 1994 un consorcio internacional dominado pola Exxon , Penzoil e Amoco asina un contrato para controlar os campos petroliferos de Acerbaixán (Martens, 1996). Mobil Oil irrompe no petróleo de Kazajstán. Marlboro apodérase da industria do tabaco. Xeral Motors asóciase con Autovaz para construír vehículos. O capital británico entra no grupo ruso de aluminio Sual. Algúns banqueiros occidentais invisten no oleoduto ruso ?Blue Stream?. Chevron, que fora rexeitada pola URSS xa que esixía un rendemento de 30 % sobre os seus investimentos, o que foi considerado excesivo, asina un acordo con Kazajstán coa ambición de gañar cinco mil millóns de dólares anuais (Collon, 1999, p. 310). Exxon Mobil está a piques de comprar a petroleira Yukos. Shell e Exxon Mobil invisten na illa de Sakhalin. A petroleira Unocal explota o gas dos Campos Dauletabad en Turkmenistán. Total extrae o petróleo de Siberia Occidental (Truscott, 2004, p. 250). A BP faise co 50 % da petroleira rusa TNK.
Cando as multinacionais atópan oposición recorren a métodos criminais para derrotala. A BP-Amoco financia con 360 millóns de dólares en 1993 un sanguento golpe de estado que expulsa do poder ao presidente de Azerbaidján Abulfaz Elchibey que se opuña ás súas pretensións e instala no poder ao gorbachoviano Heidar Aliyev. Desde entón esta empresa controla o 80 % da infraestrutura petroleira de Azerbaiján (Lepic, 2005). Azerbaidján é o estado caucásico que merece ?o maior apoio geopolítico estadounidense xa que é un pivote geopolítico?extremadamente importante? (Brzezinski, 1998, pp.50 e 184). Cando o gorbachoviano presidente de Xeorxia Eduard Shevarnadze expón unha entrada de capitais rusos no oleoduto Bakú-Tbilisi-Ceyhan (BTC) é derrubado en 2003 por un golpe de estado organizado pola CIA.
Para xustificar a súa penetración, os EEUU inflan as reservas petroleiras do Mar Caspio situándoas na cifra de 243 mil millóns de barrís. En realidade considérase que as reservas reais son da orde de 50 mil millóns de barrís de petróleo e 9 000 mil millóns de metros cúbicos de gas, é dicir entre o 4 e o 5 % das reservas mundiais (Genté, 2007, p. 18). A revista francesa Défense Nacionale indica algo que está fóra de dúbidas:?Donos xa do petróleo do Oriente Próximo, os Americanos esfórzanse por controlar tamén, en detrimento de os europeos, o do Caspio? (Citado por Collon, 1999, p. 322). Os EE.UU. inauguraron o 13 de xullo de 2006 o oleoduto BTC e un gasoduto que tamén sae de Bakú e chega á cidade turca de Erzurum (BTE) pasando ambos por Tbilisi, a capital de Xeorxia. A petroleira BP dirixiu un grupo formado por Chevron, Conoco-Phillips, Total e ENI que investiu 3,6 billóns de dólares financiados polo Banco Mundial (BM) e o Banco Europeo para a Reconstrución e o Desenvolvemento (BERD), no mencionado BTC. Estes BTC e BTE permiten consolidar os intereses occidentais na zona. Facilitan ao réxime prol norteamericano de Xeorxia a súa resistencia ás presións rusas que fixeron subir o prezo do gas en dous anos de 55 dólares a 230 dólares. Estas infraestruturas son, segundo o xornalista estadounidense especializado na rexión Steve Levine ?a principal vitoria americana en política estranxeira nos últimos quince anos?. A BP denominou o BTC ?o proxecto do século?. O diario Le Monde de París considérao o ?eixo da política norteamericana na rexión? (Oviedo, 2003). É un éxito no tema da ?contención? de Rusia e o apoio á independencia das repúblicas do Caucaso? (Citado por Genté, 2007, p. 19). O ideólogo Brzezisnki sinala que ?un Azerbaidján independente pode servir como corredor para que Occidente acceda á conca do mar Caspio, rica en enerxía, e a Asia Central? (Brzezinski, 1998, p. 126). É o que xa reclamaba en 1922 o imperialismo segundo o libro de Kart Hofmann A política do petróleo:?As rexións petroleiras rusas deben ser separadas do imperio soviético para ser postas baixo a influencia dos monopolios petroleiros e explotados ao seu favor? (Citado por Martens, 1996).
Esta ?independencia? non é outra cousa que unha fraude que esconde a súa submisión con respecto aos EEUU e ás diversas potencias estranxeiras, así como ao Fondo Monetario Internacional (FMI) e ao Banco Mundial (BM). Como sinala un líder comunista opositor de Azerbaidján ?hoxe todas as riquezas-e en particular a principal, o petróleo-están en mans dos EEUU, Inglaterra, Francia e Rusia. Pero o pobo non sacou ningún proveito? (Saiadov, 1998). É unha vitoria estratéxica non só para os EEUU senón tamén para as grandes multinacionais petroleiras e para Israel que recibe petróleo graza ao BTC e un revés para Rusia, China, Siria e Irán. O réxime xeorxiano cobra dereitos de tránsito dos hidrocarburos polo seu chan (que alcanzan varios millóns de dólares diarios) e pode abastecer á súa poboación para conter o descontento crecente da mesma.
- V Plans do Pentágono na zona e perspectivas inmediatas.
O Sur do Cáucaso é unha zona de tensión como consecuencia da agresiva penetración imperialista occidental cuxos obxectivos estratéxicos sinalamos a continuación:
- Impedir o reforzamento de Rusia, Siria e Irán.
- Obstaculizar o achegamento amigable dos pobos.
- Controlar o transporte de petróleo e gas.
- Impedir que os pobos controlen os seus propios recursos naturais.
- Impedir que Turquía se achega a Rusia e Irán.
- Xugular todo renacemento do Socialismo en calquera das súas formas.
- Instalar un capitalismo exportador de hidrocarburos baratos de tipo colonial.
En relación ao anterior, Occidente pretende alcanzar estes obxectivos tácticos:
- Consolidar os estados vasalos de Xeorxia, Azerbaidjan e Turquía.
- Favorecer a inestabilidade étnica para así xustificar o establecemento de bases militares e a ocupación do Iraq.
- Empregar a zona para atacar militarmente a Irán, Siria, Líbano e a resistencia palestina, kurdo-turca e iraquí.
- Incorporar a Xeorxia e Azerbaiján na OTAN.
- Expulsar ás tropas rusas da zona.
É necesario ter en conta que os altos funcionarios da administración Bush teñen intereses persoais na industria petroleira á que están vinculados persoalmente como se pode ver neste cadro non exhaustivo:
Condolezza Rice: Secretaria de Estado, membro da xunta directiva de Chevron
James Baker III: voceiro principal da campaña de Bush en 2000, avogado do consorcio responsable do BTC.
Zahmay Khalilzad: embaixador de EEUU en Kabul, asesor de Unocal
San Nunn: ex senador, membro do consello de administración de Texaco.
Gale Norton: Secretaria de Interior, axente de confianza de BP-Amoco.
O Pentágono gradúa o nivel de tensión na rexión en función da súa necesidade de presionar a Rusia ou a Irán. A estratexia estadounidense pasa por controlar os fluxos petroleiros e gaseiros e consolidar o seu dominio na vasta rexión que denomina ?Eurasia?. A crecente fortaleza do eixo Rusia-China-Siria-Irán reforza a importancia da estratexia de Wáshington sobre o eixo Azerbaiján-Xeorxia-Turquía. O plan operativo norteamericano no Caucaso Sur vertebra o seu amplo despregamento militar que vai da base de Camp Bondsteel en Kósovo ás súas bases en Afganistán pasando polas súas forzas en Iraq.
Este plan operativo, que emprega como intermediarios aos gobernos xeorxiano, azerbaijano e turco, obriga ao eixo Rusia-China-Irán devolver o golpe despregando unha diplomacia ofensiva que inclúe estreitar as súas relacións con América Latina e, en particular, con Venezuela. É previsible que os falcóns do Pentágono multipliquen as provocacións militares contra os pobos de Abjasia, Osetia do Sur, Armenia e Kurdistán co fin de obter tres obxectivos:
· Consolidar os seus réximes vasalos que afrontan un grande descrédito popular. O presidente xeorxiano está afrontando unha vaga de grandes mobilizacións populares que esixen a súa dimisión.
· Presionar a Irán para que capitule fronte ás presións estadounidenses sen necesidade dun ataque militar en toda regra.
· Frear o reforzamento político, económico e militar de Rusia mediante unha intensa presión ao longo de todas as súas fronteiras occidentais, sureñas, árticas e orientais.