O 18 DE MAIO ÁS 12 NA ALAMEDA DE COMPOSTELA, MANIFESTACIÓN POLA DEFENSA DA LINGUA GALEGA
O galego é , a mais dunha língua e unha seña de identidade nacional, a mais dun rico patrimonio do conxunto dos povos de fala galega, un distintivo de clase.
A sua supervivencia e a fin do alleamento e o autodesprezo do galego é un problema non meramente lingüístico, senon social.
Salvar o galego non pasa por criarmos unha “burguesía nacional” que o fale e o “prestixie”.
A defensa consecuente da lingua galega pasa por PARAR XA a selvaxe destrución do tecido social que lle serviu e serve de soporte e permitiu a sua supervivencia durante a longa noite de pedra da ditadura franquista: a clase traballadora e os labregos, artífices das actividades productivas e creadoras duramente castigadas, na actual fase de dictadura do capital, pola dependencia e a servidume a un modelo monopolista neoliberal que está a liquidar centos e milleiros de pequenas explotacións agrícolas e con elas desmantelando toda actividade productiva (asteleiros, pesca, marisqueo), promovendo a turistificación e a terciarización da nosa terra e xa que logo foraneizando a nosa cultura e liquidando toda forma de cultura popular.
Os medios de comunicación e quen os xestiona han ser consciéntes dunha vez de que defender e espallar o uso do galego non se resolve con programas “folclóricos” de escasa calidade protagonizados polos mesmos de sempre, artistas do pesebre, senon que pasa por visibilizar aos auténticos suxetos de creación de cultura galega, as clases populares do noso país e o sector da intelectualidade que realmente pertence a elas e as representa.
Por último, mencionar a sorprendente facilidade coa que sintonizamos a CNN e Euronews cando acendemos a “caixa-parva”, e a tremenda dificultade que supón sintonizar nela, ou na radio, interesantísimas emisións dos nosos irmáns da outra beira do Miño.
.........................................................
LETRAS GALEGAS.
Hai xa moitos anos que a nosa lingua escrita é homenaxeada institucionalmente, un día de cada 365.
Canto aos 364 días restantes, non son moitos os e as que teñen conta da lingua falada.
Breve e pobre xeito de celebrar a propia lingua, por mais que, ¿senten os nosos gobernantes como propia esa lingua que celebran diante das cámaras e focos de xeito tan vistoso? ¿Cantos deles a usan na intimidade, teñen unha relación práctica e cotiá, normalizada, con esa lingua que conmemoran con premios, actos e honras públicos?
Certamente, é preciso ter en conta que para esas institucions que temos hoxe, que soportamos hoxe, a reivindicación do galego é nada mais que un xesto demagóxico, burgués, reaccionario e valeiro. Porque burgués é o seu pensamento e burgués é o seu aliñamento político.
Homenaxear ou, alo menos, respectar aos e ás que a manteñen viva falándoa é, para nós, comunistas galegas e galegos, o xesto decisivo ausente neste tipo de saraos politiqueiros.
Homenaxear ás e aos que foron represaliados, castigados e postos en vergoña por usaren o galego, esa lingua de probes.
Aquelas e aqueles que en pleno inferno neoliberal son forzados a facer abandono da sua lingua en horario laboral pola empresa na que traballan, sen que ás institucións e aos seus voceiros lles treme un centímetro de pel, ¿cómo haberán de homenaxear de cotío esa lingua que a eles sí, lles é propia? .
A lingua é para todo povo un patrimonio da máxima importancia para a conservación da súa identidade. Pero na Galiza, ademáis, a lingua foi e segue a ser un emblema da clase traballadora. Como tal, maltratada e usada con hipocresía polos políticos burgueses.
O galego, a “lingua proletaria do meu povo” da que falou Celso Emilio necesita seguer a ser falada, e que falándoa se conte a historia da galiza explotada e a victoria da galiza socialista.
PCPG